Al weken was ik door ons huis aan het gaan om uit te sorteren wat ik zou kunnen verkopen, meenemen of weggeven. De garage stond overvol, het regende de hele week al pijpenstelen, en we hoopten dat we iets verkocht konden krijgen. Ik had een advertentie in het plaatselijkde suffertje laten zetten maar die waren vergeten te melden dat ik ook zaterdag nog open wilde zijn. Het probleem is hier dat je moeilijk naar de stort kunt gaan. We zijn verwend in Nederland dat je maar naar één plek hoeft te rijden waar je gratis alles gescheiden kunt storten. Hier heb je recycle stations, waste management, speciale events waar je extra zwarte zakken kwijt kunt, Goodwill, Leger-des- Heils, ecostation. Vind je weg maar. Misschien verklaart dat de populariteit van de vele garage sales die hun borden in overvloed plaatsen langs de kant van de weg. Wij dus ook.
Op slechts twee kruispunten had ik ze de grond in geprikt ver voor de tijd die ik had laten noteren in de krant. Het werd snel duidelijk dat mensen zich weinig van die tijd aantrekken. Zodra ik `s ochtends de garagedeur open deed, werd ik verrast door het stralende mooie weer, en de eerste mensen die kwamen aangereden. Na het plaatsen van die borden liep het zelfs storm. Ik had handen te kort om te onderhandelen, geld aan te nemen, meubels in auto`s te sjouwen en alles wat komt kijken bij een eigen toko.
Af en toe viel er even een pauze en kon je een leuk praatje hebben met de kopers. De overburen blijken uit New Zeeland te komen en wilden hun logeerkamer inrichten met onze slaapbank en tafels uit de woonkamer voor de ouders die binnenkort overkomen. En dat lukte voor maar slechts $50,-. Binnen twee uur waren de grotere dingen eigenlijk al weg.
Dick had bijna geen tijd om zijn gewone werk te doen wat wel in de planning zat voor die dag. Ik had zijn hulp echt nodig en er bleek een goede verkoper in hem schuil te gaan die met plezier de mensen aan nieuwe spulletjes hielp. Ik heb me vooral verbaast over wat mensen wel en niet willen kopen. TV stands, Barbies zijn zeer impopulair, ‘t shirts, voor kinderen zeer populair. De kinderen wisten niet wat ze zagen toen ze vanuit school arriveerden. Vera kon nog net naar school op die ene fiets die we niet willen verkopen, Ivo heeft al weken geen fiets meer maar zijn school ligt toch te ver weg om te kunnen fietsen.
Eigenlijk wilde ik de volgende dag niet meer open gaan, want ik had nog maar weing te bieden en ik had een Facebook account van de gemeente “geliked” waardoor ik daar makkelijk nog wat spulletjes kan verkopen. De kinderen en Dick wilden het nog proberen. En wederom liep het goed. Zijn spaanse collega die even op de koffie kwam vond deze Canadese gebeurtenis waanzinnig boeiend worden. Het was wel iets rustiger dan de dag ervoor op vrijdag. Vera wist dus te multi-tasken
Onze toko bewaken, tegelijk huiswerk maken en kroelen met de poes van de buren. Deze “stoephoer” heeft veel aandacht gehad van de kopers en dat werd erg gewaardeerd door aaiers en “Blue”.
Later kwam “onze” Jan nog met een grote pick-up die hij van het werk had geleend om zijn elliptical op te halen voor wat lichaamsbeweging in de winter. Dit maakte het Canadese plaatje compleet. We vochten erom wie bij hem in zo’n typische grote pick-up mocht zitten. Hij was tenslotte helemaal schoongemaakt zodat je zonder overall er veilig in kon zitten. Je moet toch ooit in zo’n truck hebben gezeten voordat je hier weggaat. Op weg naar zijn huis konden ze nog even de Lego tafel bij onze vrienden afzetten. Hun zoon speelt er graag aan en zijn moeder Natasha was overtuigd dat deze tafel zo verkocht zou zijn voor maar liefst $50,- maar daar was totaal geen interesse voor. Als een soort van practical joke hebben we het bezorgd, met die pick up, bij hun nieuwe huis. Hun zoon was door het dolle heen.
Zelfs de huisbaas heeft wat gekocht. Zij werd enthousiast over ons verhaal van de broodbakmachine. Zo`n electrisch apparaat dat we in Nederland niet kunnen gebruiken door de andere voltage Stiekem hoop ik dat deze toch heel vies brood voor ze gaat bakken. De huisbaas had zijn vrouw gestuurd om een bezichtiging te doen. Ondanks de grote prijsverhoging waren er mensen geintresseerd. Een leuk jong gezinnetje is rond geleid dor een half leeg, opgeruimd huis. Ik hoop dat ze veel kunnen genieten van de trampoline en de hangmat die we voor ze achter willen laten als ze daadwerkelijk hier in het huis mogen met hun kleine hondje want dat was de grote vraag.
Terwijl de mannen in de pick up zaten om Jan met zijn fitness apparaat te helpen heb ik de garage opgeruimd, alles voor Goodwill in dozen gedaan en het afval verder gescheiden. Natuurlijk heb ik ook het geld geteld. We hebben zo’n $1000,- (700 euro) verdiend met alle verkoop. Toch een leuke sport zo. Zondag had ik nog even de computer desk op de Facebook account gezet en in minder dan een half uur was deze ook verkocht.
Na een weekend hard werken is er alleen nog een tv stand over en een tv, oud model. Die laatste kun je hier niet zomaar kwijt dus daar ben ik niet blij mee. Om de verkoop af te ronden hebben we net de auto’s op de Canadese Marktplaats gezet zoals iedereen dat lijkt te doen. Nu moet ik helemaal out of my comfort zone.
Even kon ik het handelen en verhuizen vergeten toen ik zondagmiddag alle kostuums op school kon uit sorteren en labelen. Nog twee dagen en dan eindelijk is daar dé theater productie. Ivo heeft zelfs de geplande voetbal wedstrijd ervoor afgezegd wat natuurlijk niet werd gewaardeerd door zijn coach. Ivo heeft een hoofdrol en die wil hij niet verpesten. Dat zal vast niet gebeuren want wat hij doet is erg leuk. Vera heeft ook een klein rolletje gekregenen en dat vinden Vera en Ivo`s juf erg leuk. Hij kan fysiek net iets verder gaan met zijn zusje dan met een klasgenoot. Arme Vera, zij wordt als muis wakker geslagen door Prince Charmless (Ivo dus).
