Ivo is terug van weggeweest. Het was weer heerlijk om zijn stem (“bonjour”) te horen en zijn knuffel te voelen. Hij heeft een geweldige reis gemaakt door Québec met een hele leuke groep mede leerlingen. Ze hebben veel Frans moeten praten en hij krijgt daar plezier in. Langzamerhand komen de verhalen los en en wat kunnen die pubers toch leuk zijn.
Vrijwel meteen kon hij weer aan de slag bij het voetballen. Tja, zijn coach (vader) zat er bovenop dat hij weer mee ging doen want Ivo was hard nodig.
Ik kon helaas niet mee om Ivo op te halen van het vliegveld. Vera had een verjaardagfeestje van Emma die 4 jaar werd. Vera heeft daar heerlijk kunnen helpen op het feestje. We hebben hier een hele kleine expatgroep maar wel een hele hechte. We konden ook niet de verjaardag van Jan zomaar overslaan. Hij zit hier nog alleen en hoe deprimerend is het dan niet als je alleen moet thuiskomen op je verjaardag. Bescheiden hebben we het gevierd met wat kadootjes en decoratie en dat wist hij te waarderen. Het etentje bij een goede chinees was dan ook erg gezellig en lekker.
Zondag waren we uitgenodigd voor de High Five Award Celeberations.
Vera had haar figure skating coach Shelley Douglas genomineerd.
In de 20 jaar dat zij kunstrijden coacht was haar dat nog niet overkomen. Shelley heeft niet gewonnen maar ze was erg vereerd met de nominatie en was in tranen toen ze onder ogen kreeg wat Vera over haar had geschreven. Ik vind het opmerkelijk want ze heeft Vera niet altijd even lief aangepakt. Knap van Vera dat ze inziet dat haar bedoelingen goed en oprecht waren en dat dit haar verder heeft gebracht.
In Vera’s leeftijd categorie had een moeder gewonnen die was genomineerd door haar dochter. Ik vind dat ergens vreemd; zouden niet alle moeders speciaal moeten zijn voor hun kinderen? Toen ik hoorde dat ze bij het Canadese leger had gediend was het me duidelijk. Militairen in en buiten dienst worden hier echt vereerd.
Dat schaatsen toch. Wat heeft het Vera (en daarmee ons) veel goeds gebracht. Ik verwachtte dan ook afgelopen donderdag veel emoties toen Vera voor het allerlaatst hielp bij Canskate. Toch is dit relatief rustig verlopen. Ze was wel haar lange broek vergeten en stond dus in haar capri met blote benen op het ijs. Het was koud maar iemand die vier jaar lang bij flinke kou heeft geleefd kan dat wel hebben. Er vielen wat tranen in de kleedkamer bij de coaches en bij mij in de auto.
Vera weet zeker dat ze verder wil met kunst schaatsen en lesgeven. We doen onze best om nieuwe schaatsen voor haar te regelen die ze hard nodig heeft om haar dubbele sprongen beter te krijgen.maar het wil niet lukken met die ijzers omdat ze niet op voorraad zijn. We blijven proberen.
Ondertussen zorgen we voor de poes van de buren (de buurvrouw is de zus van Vera’s klassejuf) Ze zijn drie weken op vakantie en Vera is gevraagd om voor Princess Sparkle te zorgen. Het is een hele leuke poes en met veel plezier laten we haar in en uit. Ze komt nu zelfs weleens bij ons bezoek. Erg leuk vinden we dat.
