Met deze, door Vera gemaakte, uitnodiging hebben we een groep vrienden uitgenodigd om met ons het Canada avontuur af te sluiten.
Dit is onze favoriete plek voor een barbeque en leek het ons dus geschikt om daar ons Canada avontuur te “eindigen”. Velen deelden die mening en het grappige is dat veel mensen van hier de plek niet eens kennen. Zoals ze zeiden het is een “best kept secret”. Ondanks dat daar veel firepits staan is men niet gewend dat je voor een barbeque wordt uitgenodigd en dat je zelf niets hoef mee te brengen. Ik had ingeslagen voor honderden dollars aan vlees, drank, salades en broodjes. Men vond het erg leuk en kwam in grote getalen. Dick en zijn direkte collega Rob hebben hard gewerkt om het vlees gaar en niet zwart te krijgen.
De groep bestond uit mensen van verschillende pluimage en hoe leuk is het niet om te zien dat deze goed weten te mengen. Mensen hebben gepraat met personen die ze nog nooit hadden gezien. Zo leuk en gezellig allemaal dat ik ook geen traan heb kunnen laten. Sommige hadden ook nog een persoonlijk kado voor ons meegenomen en dat is toch roerend.
Susan had bedacht dat wij het land niet mochten verlaten voordat we Baby Duck hadden gedronken. Het maakte iedereen aan het giechelen. Het schijnt de goedkope bruiswijn te zijn die je hier drinkt op High school feestjes als je legaal mag beginnen met alcohol op de leeftijd van 16 jaar. Na het dessert van ‘s mores
en de harde kern van voornamelijk de quilt club overbleef, hebben we het aangedurfd om de fles te ontkurken.
Dick’s gezicht spreekt boekdelen. Ik omschreef het als migraine wijn. Susan was zo slim om me toe te fluisteren: don’t drink it all. Deze wijze raad heb ik opgevolgd en er was geen centje pijn. We hebben alleen heel erg gelachen.
Hier zijn mijn quilt vriedinnen die me tot steun waren toen ik er toch maar even bij ben gaan zitten want die bruizende belletjes stijgen direkt naar je kop. En natuurlijk een selfie kan niet uitblijven, deze dagen)
(Boven: Natasha, Susan. Beneden: Kim en ik).
Zelfs bij zonsondergang en in het donker bleven we “plakken”.
Het plezier werd ruw verstoord door een val die Zoé maakte van een paaltje die de parkeerplaats markeerde. Zij heeft uiteindelijk twee hechtingen in haar lip gekregen op de emergency van het ziekenhuis. Het heeft ons afscheid niet verpest, maar toch.
Op de terugweg, om 12 uur ‘s nachts zagen we duidelijk dat dit de langste dag van het jaar was en werd het eigenlijk niet donker. Op de velden zagen we stomende beekjes en andere waterpartijen. Heel erg mooi.
.
