Vera heeft van de week echt de allerlaatste keer les gehad van haar coach Shelley Douglas. Toen Vera het ijs op stapte was ze een emotioneel wrak. De meeste tranen vielen dan ook aan het begin toen ze viel in een plas water. Niet haar moeder maar haar coach was de beste troost. En misschien ook maar beter want ik kon mijn ogen er niet droog bijhouden. En ik was niet alleen.
In de lobby van de Glen Allen Recreation Center hebben we dan nog even kunnen “huggen” en wat vriendelijke woorden kunnen uitwisselen terwijl ik de priemende ogen van de andere moeders in mijn rug voelde. Uitendelijk had iederen moeite om afscheid te nemen van Vera. Ze mocht deze week nog twee keer komen schaatsen onder leiding van een waarneemster, haar eerste coach Tammy Greidanus die haar de beginselen van schaatsen heeft geleerd in het Canskate programma, daar waar Vera afgelopen jaar heeft geholpen. De cirkel was rond dat Vera haar laatste slagen bij deze club deed onder haar ogen. Wie had vier jaar geleden kunnen voorstellen dat het ooit zo moeilijk zou zijn om afscheid te nemen van een ijsclub. Ze heeft er veel geleerd en niet alleen maar moeilijke sprongen.
De moeders hadden nog geregeld dat Vera een getekende kaart mee kreeg van haar intermediate team genoten. Zo attent. Wat is het toch dat mensen ineens zoveel leuker worden als je op het punt staat om weg te gaan.
De laatste dagen op haar school verliepen vrij rustig met eigenlijk alleen maar films kijken en een keer zwemmen. Eigenlijk maakte ik me er druk om dat een school niets anders weet te bedenken in een laatste schoolweek. Vera wilde dat niet horen. Het was allemaal al moeilijk genoeg.
Dit was het afscheidskadootje dat Vera had gemaakt voor haar juf Cynthia Metzger.
Bij Ivo verliep het allemaal anders. De laatste voetbal wedstrijd was niets bijzonders en is iedereen ook gewoon weg gegaan zonder gedag te zeggen.
Op school had hij de laatste week iedere dag nog een examen. Het was nog even hard leren. Ik mocht hem eventueel ophalen na schooltijd maar Ivo wilde graag blijven.
Woensdag had ik ook geen tijd. De dames van de quiltclub hadden een “schoolreisje”. Ik mocht Canada niet verlaten voordat ik bij de luxe bakker Duchess was geweest. En inderdaad ze hadden heel lekker gebak.
Natasha was er niet bij want ze kreeg haar droomkeuken geplaatst in haar nieuwe huis. We hebben haar dus maar even een bezoekje met taart gebracht na afloop. Het was weer leuk met de dames.
Donderdag was het dan echt de allerlaatste keer dat onze kinderen naar een Canadese school gingen. Ivo’s dag werd afgesloten met een award ceremonie. Het was de grote vraag of Ivo weer zijn honours had gehaald (= op alle vakken een gemiddelde van 80% of hoger scoren).
Al snel viel hij in de prijzen voor the Citizenship award. Dat betekent dat hij in zijn klas de jongen was die op tijd zijn huiswerk af heeft, inititiatieven toont en een teambuilder is. Een hele eer. Slik. Later bleek hij nog in de top drie te staan van beste triathlon atleet. En toen bleef het lang stil. Veel awards maar niet voor Ivo. Pas als allerlaatste werd het duidelijk dat hij weer zijn honours had behaald en dat maakt drie op een rij. Hier is het heel belangrijk dat je zo goed scoort op Junior High om de kansen op een scholarship en universiteit te vergroten. Voor Ivo is het gewoon leuk meegenomen.
Poeh, het viel niet mee om daar de deur te sluiten. De directeur had het me ook niet makkelijk gemaakt. Hij leek me niet meer los te willen laten en ik werd overspoeld met mooie woorden. Ook dit had ik drie jaar geleden niet verwacht.
Dat Ivo nog op stap is geweest met een aantal klasgenoten en dit nog wel meer zal doen komende dagen is niet vreemd en ik stimuleer het enorm.
