Vorige week zondag zijn we op pad geweest met een slee, getrokken door paarden. Twee Belgische knollen zou ik zeggen met mijn weinige kennis over paarden. Mijn vriendin Kim had het georganiseerd en ik ben samen met Natasha en haar kinderen mee geweest. Onze mannen hadden andere dingen te doen. Ivo en Dick hadden weer de voetbal.
Ondanks het warme weer en het vele smelten lag er nog genoeg op de velden om ons door diepe sneeuw heen te trekken. Ik had me lekker uit de wind genesteld op het hooi voorop de slee. Het was eigen de grandmother’s seat. De kinderen zaten op de rand en werden aangemoedigd in de sneeuw te springen om er vervolgens weer op te klimmen. Dat ging natuurlijk moeilijk maar met wat aanmoediging lukte het sommige kinderen toch. Tussen door stopten we voor wat spelletjes en om te wachten op de “gevallen” kinderen .
Het kampvuur achteraf was minder plezierig doordat we geen beschutting hadden tegen de harde wind. Na een hot dog was het snel terug naar de moderne wagens om je op te warmen en naar huis te rijden.
De week verliep eigenlijk normaal hectisch met veel heen-en-weer rijden van de kinderen maar ook leuke dingen doen als ons quilt clubje ontvangen en Hollandse kroketten serveren (home made, natuurlijk). Ik weet eigenlijk nog steeds niet of ze het lekker vonden. Ik heb er in ieder geval plezier in gehad.
Dick heeeft iets heel ongewoons gedaan vrijdagnacht. Hij heeft meegeholpen aan een fundraising voor Ivo’s school. Dat is niets bijzonders. Echter deze keer was het rond middernacht in een casino waar hij geld moest tellen in een apart kamertje waar je niet zomaar binnen kon lopen. Eigenlijk een heel saai, makkelijk werkje. Het leverde wel $20.000,- op om electronica voor school te kunnen kopen. Dat is zeer welkom nu we weten dat waarschijnlijk deze school gaat verhuizen naar een veel betere plaats met een mooi, groot schoolgebouw. Ivo zal het niet meer meemaken, helaas.
Veel tijd om erbij stil te staan had ik niet want Vera en ik moesten zaterdag op weg naar een schaatscompetition in Edson, dat twee uur rijden hier vandaan ligt. Haar solo duurt 2 min, 8 sec. We hadden een hotelkamer geboekt om ‘s avonds niet meer terug te hoeven rijden over eventueel glibberige wegen. Door het mooie weer van de laatse week waren de wegen heel goed dus dat maakte het heel aangenaam.
Het was leuk om meerdere clubgenootjes te treffen zodat we elkaar konden aanmoedigen. Vera had dat wel nodig want haar Axel wilde maar niet lukken in de trainingen van de afgelopen dagen en ze voelde zich ook nog eens flink verkouden worden. De vraag was nu dus: gaat ze die Axel landen of niet? Deze sprong is het moeilijkst en geeft je veel punten als het wel lukt.
Relaxen, aankleden, eten, make-up en haar konden we op ons gemak in de hotelkamer doen.
Jurkje aan en weer even wat bewegingen uitproberen.Oeps, het club jasje was ze vergeten en ze zal dus als enige opwarmen op het ijs in een “ordinaire sweater”.
Warming up bij de ijs baan, onder begeleiding van haar coach Shelley Douglas. In de warming up op het ijs valt Vera telkens op die rottige Axel. Machteloos kijk je dan toe. Haar coach sprak de wijze woorden: “ die Axel is niet moeilijk, jij maakt ‘m moeilijk in je hoofd” En jawel, in de laatse secondes van de warming up landt ze haar Axel goed.
In de verte zie ik ze klaar staan en wachten op haar beurt.
En dan begint het. Ik heb een filmpje gemaakt (wat ik op youtube wil zetten) met een verhoogde hartslag en hopend op geen valpartijen. Vallen deden de meisjes veel.
Vera valt niet en zelfs haar Axel is goed. Ze eindigt wel 20 sec. te vroeg maar ook hier weet ze wel weer een draai aan te geven waardoor het publiek het niet ziet. Maar wat vinden deze jury leden ervan?
Het lange wachten begint. We kijken nog naar andere clubenootjes en ondertussen feliciteren ze Vera met die mooie solo.
Het is al voorbij 8.30 ‘s avonds en men wilt naar huis. Nog even wordt er tijd gemaakt voor de medaille uitreiking van Vera’s flight. Maar Vera wordt niet afgeroepen… Ze staat niet op het podium en dat hadden we niet verwacht. Voor het eerst dat ze niet mag meedelen in de vreugde.
Samen met haar coach bekijken we haar jury rapport en dat is eigenlijk goed. Vera was goed maar niet goed genoeg in deze flight.
Zo hard kan sport dus zijn. In de hotelkamer zijn er wat tranen en dat doet een moederhart pijn. Vera valt snel in slaap, ik lig te woelen na al die emoties.
De volgende ochtend wordt Vera wakker en zegt dat het een enorm leermoment is voor haar en dat het haar uitdaagt om die solo nog beter te maken. Het maakt me trots dat ze de veerkracht heeft om een teleurstelling zo snel om te zetten in een uitdaging.
We rijden rustig terug. Ik zet een CD op en in de auto en we horen Barbra Streisand zingen: good isn’t good enough… Is dit toeval?
We gaan nog even samen met onze expat vrienden lunchen in een leuk restaurant. Dick zit al van ‘s ochtends vroeg op het werk, Ivo maakt zich klaar voor een voetbal wedstrijd. Vera en ik kijken nog even bij deze wedstrijd. Het is een harde wedstrijd maar ook zij weten niet te winnen deze keer.
