Er is goed nieuws over Dick’s project. Ze hadden vorige week het werk hervat waar het in Oktober zo vreselijk mis ging met het dodelijke ongeval. Na extra veiligheids maatregelen was de spanning toch nog voelbaar. Dick zat er dus ook met zijn neus bovenop , als proect leider. Extra uren werk (toezicht) in de vrieskou hoorde daarbij. Hij heeft nu zelfs werklaarzen aangeschaft die tot –100 graden kunnen omdat hij `t anders toch nog veel te koud had. Het heeft blijkbaar allemaal gebaat want ondanks kleine tegenslagen waren ze uiteindelijk toch nog wat eerder klaar dan gedacht volgens het laatse plan. En zonder ongelukken! De superbowl (finale wedstrijd van de american football) heeft er misschien wel bij geholpen want de mannen willen natuurlijk dan voor de buis zitten in plaats van buizen uit de grond hijsen.
De superbowl is een groot gebeuren hier ondanks dat het zich allemaal afspeelt in Amerika, waar ze eigenlijk niets van willen hebben. Het is de grootste tv activiteit van het jaar. Het is een hele show en die begint op tv eigenlijk al dagen van te voren.. Het is soms moeilijk te begrijpen met je Hollandse achtergrond maar we go with the flow. Dick had onze Spaanse vrienden uitgenodigd om samen naar de tv te kijken met tv voer erbij want dat is ook de traditie. Die pizza wilde ik eigenlijk zelf maken maar de griep verhinderde mij om actief te wezen in de keuken.
Het is lang geleden dat de griep er zo hard insloeg bij mij. Het klinkt misschien verleidelijk om de hele dag op bed te liggen maar ik haat het. Geen naailes, vriendinnen bezoeken, niet helpen op school en je beroerd voelen. Het gaat gelukkig al wat beter dus hier kom ik uiteindelijk ook wel weer bovenop. Gewoon doorzetten en soms naar het bed in de kelder verhuizen als ik met mijn hoesten de anderen wakker maak.
Het werden dus deze pizza`s van de Superstore:
Het mocht de pret niet drukken dat ze niet home made waren. Misschien kwam dat wel door onze enthousiasme voor the Seattle Seahawks uit de stad die wij zo leuk vonden, de laatste vakantie. Ze wisten al te scoren binnen de eerste minuut dus we konden volop juichen. Uiteindelijk zeggen die teams je niets dus was dit een leuke bijkomstigheid. Ivo was erbij om ons te corrigeren en uitleg te geven als we de moeilijke regels even niet meer snapten. Vera nam Emma onder de hoede dus die waren ook lekker zoet.
Ik voelde me goed genoeg om te genieten van een gezellige avond. De vrijdag ervoor was het nog anders. Ik moest meehelpen met het maken van de jaarlijkse footoshoot van de figure skating club. Niet meehelpen zou betekenen dat mijn betaalcheque van $200,- geïnd zou worden. Dus hoestend, proestend en slecht bij stem heb ik daar gestaan om te assisteren bij het soepel laten verlopen van de foto`s maken van 80 kunstschaatsers en nog enkele coaches. Ibuprofen was mijn grootste vriend. We krijgen regelmatig te lezen dat the Alberta Healthcare je thuis wilt hebben als je denkt griep te hebben dus ze zullen wel niet blij met mij zijn geweest. Maar goed , ik was ook niet blij met sommige ouders daar. De kunstrijdsters en hun ouders doen altijd massaal mee aan deze fotoshoots want het geeft natuurlijk erg leuke herinneringen. Het lukte ons om de shaatsters enigzins op een goede manier één voor één aan de beurt te laten komen.
Hier wilden de juniors zich zelfs netjes opstellen in een rij van klein naar groot om zo klaar te zijn voor de groepsfoto.
Vera`s groep (intermediate) zaten ook nog eens gezellig bij elkaar rond het nemen van de foto`s Het gaf een hele gezellige sfeer.
Het eindresultaat zet ik nog weleens op deze blog. Nu ga ik weer even terug naar bed voordat ik weer boodschappen ga doen. Ik wil morgen weer fit zijn voor mijn naailes.
