Na al de kadootjes en verjaardagen was het weer tijd voor een gewone week. Een week met wederom sneeuw maar nu ook ijsregen die de wegen veranderde in glijbanen. Ik dacht eerst nog dat het aan mijn auto lag dat ik weinig grip had en de andere auto’s voorbij scheurden, maar op de radio wisten ze te vertellen dat het toch aan die wegen lag. Dick probeert dan voor het donker thuis te komen en dat is dan meteen weer gezelliger in die donkere dagen voor kerst. Nou voelde Dick zich behoorlijk verkouden en grieperig dus was het nog niet altijd gezellig.
Ik heb me nog eens lekker laten verwennen bij de schoonheidsspecialiste met een goede massage. Zij kan dat erg goed, over de rest heb ik mijn twijfels. Niet nadenken en genieten was mijn motto. Ik geloof dat ik nu meteen het verkeerde beeld van een expat vrouw heb bevestigd. Who cares?
De volgende dag hadden we het kerstdiner van Dick’s werk dus wil je er stralend uitzien. Onze spaanse vriendin Mari had zelfs een nieuwe jurk voor gekocht, ik slechts een nieuwe rok. Hun 3-jarige dochtertje had wel babysit nodig en dat wisten we op te lossen door Vera en Ivo te laten babysitten. Vera paste op Emma, die ze goed kent van het schaatsen, Ivo paste op Vera en het huis. Mooi opgelost toch. Het ging heel goed. Emma vond het geweldig dat Vera nog even bij haar kwam liggen. Ze vielen samen in slaap en hebben dat maar zo gelaten. Ze werden samen wakker de volgende morgen en konden samen ontbijten. Ivo hebben we nog wel opgehaald alhoewel dat geen pretje was. De ijsregen was er toen nog niet maar (vooral) de kruisingen waren wel heel glad van de condens uit de uitlaten die vast vriest op de weg als de auto’s daar staan te wachten voor de stoplichten. Ik leer spontaan schietgebedjes als je auto niet op tijd tot stilstand komt.
Misschien was het daarom niet zo druk op het kerst diner. Alhoewel niemand opgeeft voor slechte wegcondities, is me verteld door een Albertaan. Misschien word ik ook nog eens stoer.
Het kerstdiner viel vies tegen, ondanks de nieuwe kleren en het tutten vooraf. We hadden ook nog de pech dicht bij het raam te zitten dus ik had het ijskoud in mijn zijden bloesje. Het eten was slecht en de bekende Canadese komiek die optrad warmde ons ook niet op. Humor is toch erg cultuur gebonden en soms moeilijk te begrijpen als het in een andere taal is. Als kleine groep expats waren we bij elkaar gekropen en dat was dan weer wel heel gezellig. Gezelligheid brachten wij er ook in door te vragen of al die tv’s uit mochten. De compromis was om ze aan te laten maar dan wel met een dvd van een kanpperend haardvuurtje. Het mocht toch niet helpen. Ik dacht nog wel slim te zijn door op weg naar het feestje mijn wintersokken en snowboots aan te laten en deze pas bij de garderobe om te wisselen in de hoge hakken. Dat had ik aleens meerdere vrouwen zien doen. Ik heb geen foto gemaakt van hoe je eruit ziet op weg naar zo’n feestje want die lompe schoenen onder een rok is natuurlijk geen gezicht.
Toen om 9 uur al werd aangekondigd dat het programma over was, besloten we met onze expat groep naar een café te gaan. We kwamen daar aan en er zeiden meteen gasten, bij het zien van ons out fit, je had zeker een kerst feestje dat niet gezellig was. Die ene Nederlander (zo wilde je toch genoemd worden Jan?) die nog niet zo lang hier woont, hebben we kennis laten maken met poutine:
Het blijft leuk om een blik op iemands gezicht te zien die dit gerecht voor het eerst ziet. En hoe aangenaam verrast ze zijn bij het proeven ervan. Wat zullen de Canadese vinden van een patatje oorlog?
Straks mag ik meehelpen met het introduceren van bitterballen op Ivo’s school. Ik moet er mijn naailes voor afzeggen maar toch vind ik het wel leuk dat Ivo deze uitdaging aan durft. Hij heeft ze zelf gemaakt, ik mag het frituren en dan in een soort van hooikist bij hem afgeven. Mocht het geen succes zijn (en zo schatten wij het in) dan zal zijn zelfvertouwen niet minder worden. Hij geniet stil van zijn dikke 10 die hij heeft gehaald voor een school opdracht. Hij moest tot in detail een werkdag beschrijven van de persoon die je later wilt worden. Ivo koos voor een vliegtuig ingenieur (maar dat heet vast anders) en heeft daar een mooi verhaal van gemaakt. Deze leraar is niet royaal met het geven van goede cijfers dus het moet echt goed zijn geweest. Toch ook leuk dat we in minder dan twee weken een bezoek brengen aan de Boeing fabrieken in Seattle.
Vera is vooral trots op het geld en het vertrouwen dat ze heeft verdiend met babysitten in het laatste weekend. Bij Emma ging het al heel goed maar een avond later bij de buren ook. Even leek het daar uit de hand te lopen doordat de ouders niet weg konden op hun feestje door de slechte wegen. De buurvrouw is helemaal alleen in het donker terug gelopen. Natuurlijk kwam ze veel later thuis dan gepland maar Vera was niet in paniek, haar kinderen sliepen en de hond maakte het ook goed.
Trots mag ze ook zijn op haar elegante bewegingen in ballet. Ze volgt eens per week, via de schaatsclub, ballet om het schaatsen te verbeteren. Deze week was er een kleine demonstratie. Vera is de oudste, de grootste en de stevigste maar ze weet er toch iets moois van te maken en zo dus zichzelf staande te houden (letterlijke en figuurlijk). Zouden al die jaren dat ze als heel klein meisje al balletles heeft gehad, hun vruchten afwerpen?!
De slechte weg condities dwingen je veel binnen te zitten. Dan moet je toch wel naaien?! Even had ik genoeg van de kostuums en heb gewerkt aan het kadootje voor mijn moeder die vandaag jarig is. Ze wilde nog een sierkussentje bij de quilt die ik vorig voor hun had gemaakt. Ik heb een nieuwe techniek uitgeprobeerd en ben niet ontevreden over de voorkant.
