Het went nooit.

 

Dinsdag leek het of we ingesneeuwd waren. Dick kwam met zijn auto vast te zitten aan het einde van de oprit en Vera’s schoolbussen reden niet. Dick kon later toch door naar het werk en Vera had een zogenaamde sneeuwdag. Dat betekent: thuis zitten. Ik ben dus ook maar niet naar naailes geweest.  Ivo’s schoolbus reed wel dus hij moest nog gewoon naar school. Zijn bus had ook een paar keer vastgezeten maar wist zelf los te komen. Ik had ook problemen bij het verlaten van de oprit en met een beetje heen en weer gaan kwam ook ik los. Gelukkig heb je altijd wel een aardige buurman die je wilt helpen in zo’n situatie maar liever niet. Als je langs de grote wegen vast komt te zitten heb je wel een probleem. De sleepauto die je er dan uit moet trekken kan soms uren op zich laten wachten. Je moet hopen dat een vriend of familie je komt halen terwijl jij de sleuteltjes op het contact van de auto laat zitten. Ik weet niet hoe de vuilniswagen dat gedaan zou hebben als hij na een uur nog niet was losgekomen bij ons in de straat.

Naast de grote hoeveelheid sneeuw daalde temperatuur ook nog eens flink. Op dit kaartje zie je nog niet eens de laagste temperaturen. Het schijnt dat we tegen de –50 hebben gezeten. De meeste tijd zit je binnen dicht bij de kachel en mocht je naar buiten moeten dan merk je al snel dat je neusharen bevriezen. In ons slecht geisoleerde huis is de oplossing soms: vroeg onder de warme wol kruipen. Auto’s die uren buiten gepardeerd staan worden ingeplugd in stopcontacten. Bij korter parkeren probeer je de auto op afstand zeker 10 min. voor vertrek te starten. Mijn overbuurman doet het meestal twee uur voor vertrek. De geur van diesel is ‘s ochtends goed merkbaar in de straat.

Toch was Sint nog helemaal naar Canada gekomen om ons te verrassen. Ik had een verrassingsplan in gedachte maar dat liep een beetje mis doordat Ivo ons ook wilde verrassen. Dit leverde de komische situatie dat ik niet op de voordeur kon kloppen doordat hij net stiekem deze deur had open gedaan om dezelfde tas met kadootjes binnen te krijgen. 

Sint had cholade figuren weten te vinden en had ook nog gedacht aan de gedichten met pesterijtjes.

 Ik werd hier volledig verrast met een nieuwe Ipad (Ipad air). Mijn oude Ipad die we bijna vier jaar hebben werkte lang niet meer altijd mee; weigerde soms te functioneren en was heel traag.  Vera’s huiswerk app kon ik niet lezen op mijn Ipad dus alle controle over haar huiswerk was ik kwijt. Ja, het werd tijd voor een nieuwe en toch had ik dit niet verwacht. Mijn gedicht was te lezen op het scherm zodra ik de hoes open klapte.

Alsof we nog niet genoeg kadootjes hadden uitgepakt konden we natuurlijk ook Vera’s verjaardag vieren. Zondag werd ze dan 12 en het hele weekend zijn we daar druk mee geweest. Zaterdag kwamen wat expats eten. We hoopten Dick naar buiten te kunnen sturen om hamburgers te barbequeen maar dat lukte helaas toch niet. Hij had zichzelf  en de barbeque goed voorbereid maar de vlammetjes wilden niet groot en warm worden.  Met vier chemisch ingenieurs bij elkaar wisten ze dit al snel te verklaren. Na wat improvisatie kregen we toch Vera’s gekozen menu op tafel. Hamburgers in speciale saus, perogies (Oekrainse gevulde aardappelen), (Amerikaanse) uiringen, (Hollandse) stoofpeertjes en appelmoes. Veel tijd kreeg ze niet om er van te genieten want de 3 jarige Emma hield haar goed bezig, wat natuurlijk ook weer leuk is. Het was weer gezellig om zo met expats bij elkaar te kruipen.

De volgende ochtend was er niet veel tijd om uit te slapen. De eerste telefoontjes kwamen al binnen om 9uur. Onze kleine, grote meid was echt jarig. Lunchen deden we bij Boston pizza met een groep vriendinnen en een vriend. Haar broer en ouders mochten er ook nog bij zijn.

Het was een leuke groep die we na de luch meenamen naar de klimmuren van Verticaly inline rock climbing. Na de nodige instructies mochten ze aan een harnas naar boven klimmen.

Eerst had ik er weinig vertrouwen in door de grote drukte en de herrie in die hal. Dat was toch verkeerd ingeschat door mij want het was heel leuk. De meiden deden het goed en bleven uitgedaagd worden bij de verschillende muren.

Drie maal raden wie als eerste het plafond wist te bereiken?

Ik hoop dat ze dat vertrouwen in haar lichaam mag behouden nu ze zo aan het veranderen is.

Om vier uur werd iedereen weer opgehaald en konden we nog even door naar de voetbalwedstrijd van onze mannen. Dat begon allemaal heel leuk, zoals in de stijl van die hele dag. Aan het begin van de tweede helft bleef een speler (van de tegenpartij) liggen die later per ambulance is afgevoerd. Een beeld dat we kennen van de football maar wat zo ongewoon is voor indoor soccer. Men schrok ervan. Om het wachten van ons team wat te verzachten, het staren naar het slachtoffer te verminderen en ze afleiding te geven, bedachten Dick en ik dat we maar een teamfoto konden maken nu we toevallig de camera bij ons hadden en het team compleet was. Natuurlijk wel ver van het slachtoffer af. Ik had met al onze goede intenties niet ingecalculeerd dat ik werd uitgejoeld door het publiek en dat mensen dit zeer ongepast vonden. Wat ben ik dan toch een emotionele trut die zich dit zeer aan trekt. Dick heeft excuses gemaakt naar het andere team maar die hadden er eigenlijk helemaal geen problemen mee. Het bleek meer dat alleen mensen op de tribune er moeite mee hadden en natuurlijk spijt het ons dat we mensen zo van streek hebben gemaakt. Ik hoop voor hun dat het een goede afleiding heeft gegeven, want uiteindelijk waren we allemaal van streek. Het blijkt dat het slachtoffer zijn staartbeen heeft gebroken naast kneuzingen en verrekkingen. Dat zal allemaal zeer pijnlijk zijn tot aan een goed herstel dat in de lijn der verwachting ligt. De tegenpartij wilt graag de onderbroken wedstrijd overspelen ondanks dat ze voor stonden. Ons team weet dat te waarderen.