Going to Boeing

Maanden geleden boekte ik al tickets voor een kijkje achter de schermen bij de vliegtuig fabriek van Boeing. We moesten wat vroeger op om daar op tijd te zijn.  Het was toch bijna een uur rijden. Alles van celphone, tassen en camera's moesten we inleveren bij de ingang van het bezoekersgebouw en met lege handen gingen we naar de tour bussen. In een groep van 50 mensen, voornamelijk Aziaten, werden we met een gids naar een heel groot gebouw gereden. Het schijnt de grootste fabriekshal ter wereld te zijn. Daar kwamen we via een tunnel in een lift die ons naar boven bracht naar om op grote hoogte toe te kijken op de montage lijn van de boeing 7 series.

 

 

Deze foto's zijn niet stiekem gemaakt maar netjes gestolen van internet.

 

 

Kun je je voorstellen dat het maar een paar dagen duurt om zo'n grote machine inelkaar te zetten? Ook de nieuwe 787 kost niet veel langer. Natuurlijk zijn we bij gepraat over dit toestel voor de toekomst. Het is veelbelovend.

Na zo'n anderhalf uur werden we weer afgezet bij het bezoekersgebouw. Hier mochten we wel foto's maken, ook van de tentoonstellingsruimte.

 

 

 

 

 

 



 



Bij het terug lopen werden we nog getrakteerd op een landing van een  test vlucht van een 787 voor Air India.

 

 

 

 

 

 

 





Doordat het weer nog steeds mistig was konden we eigenlijk niets anders doen dan winkelen in de outlet store. We waren duidelijk niet de enige daar, gezien de drukte. Al ssnel werd het duidelijk dat we moesten opsplitsen in de mannen en vrouwen groep. Na een uur zagen we elkaar terug bij het ontmoetingspunt. De mannen waren allebei geslaagd, ik ook, maar Vera niet. Teleurgesteld en tegelijkertijd ook dapper pakte ze dat op. Haar vader ging terug naar de zaak om toch die ene trui te kopen en in die lange rij te gaan staan waarin ik niet wilde. Daar was het bewijs dan onze dochter haar vader om de vinger kan winden. Ik moet zeggen dat die trui haar leuk staat. Wel leuk om te zien dat ze precies weet wat ze wilt.

 

 

Via een omweggetje zijn we naar het hotel gereden om na wat rust uit eten te gaan bij de australische Outback waar Dick ons kennis wilde laten maken met een "blooming onion". Ik zou willen dat ik het thuis ook kon maken. We gingen te voet omdat het hier om de hoek ligt. Hoe stom kun je zijn want het is eigenlijk onmogelijk om te voet ergens te komen. Ook hier waar het weer (relatief) lekker is houden voetpaden ineens op en ga je verder via een soort gemeente plantsoen.

We hebben zo wel ontdekt waar we volgende keer willen eten. Doordat hier veel Aziaten wonen kun je hier makkelijk veel exotische gerechten eten. Eerst gaan we nog nagenieten van weer een leuke vakantiedag. Vera ligt weer in het zwembad.