Op weg naar het Paradijs

Na een onrustige nacht waarin ik gevochten heb met Vera om het bezit van een stuk dekbed en ik ook verloren heb, zijn we rustig op pad gegaan naar Mount Rainier National Park, zo'n  70 miles hier vandaan. Ze doen hier echt nog niets in kilometers of Celsius. Na het uitgebried ontbijt hebben we broodjes, drank en kaas ingeslagen voor een lunch. Picknick? Het goede nieuws is dat Dick de camera weer aan de praat heeft gekregen. Het lijkt een probleem met de memory card te zijn. Poeh, dit is een meevaller.
Dick had ergens gelezen dat je eigenlijk in het bezit van sneeuwkettingen moet zijn om het park (beperkt) in te kunnen. Gisteravond is hij even op zoek geweest rond het hotel maar nergens waren deze te koop. We namen toch maar de gok. Vlak voor het park vonden we het adres dat op internet adverteert met het verhuur van deze kettingen. Voor slecht $16,- kregen we een paar mee. Na de poort van het park reden we 9 miles door een schitterend bosgebied toen de weg ineens behoorlijk slipperig werd. Op de eerste de beste parkeerplaats stond een rij auto's geparkeerd. De bestuurders lagen ernaast op de knieen of lazen de instructies. Wij hebben al veel meegemaakt op het gebied van slechte weg condities maar dit was ook nieuw voor ons. Gelukkig kregen we ze erop. De tweede al sneller dan de eerste. Als het niet was gelukt hadden we van de Park ranger terug moeten draaien.

 

Het rijdt wel vreemd met die metale kettingen rond je banden. Dick heeft nog regelmatig gecontroleerd of het er nog steeds helemaal goed om heen zat en dat was het. Halverwege de stijle bergweg kwamen we boven de wolken uit en was er strak blauwe lucht met onder ons een laag watten. De grote vulkaan berg Rainier werd zichtbaar. 

 

 

 

 

Onderaan de top mochten we niet meer verder rijden en een park ranger wees ons naar een grote parkeerplaats "Paradise" met een hoge muur van sneeuw erom heen. Zo'n hoge muur van dat witte spul hebben we ook nog niet gezien.

 

 

 

 

Ivo en ik klommen op de berg van sneeuw in het midden van de parkeerplaats om de picknick klaar te maken.

                                                                       

 

 

Ook wij konden nu over die hoge muur van sneeuw kijken en zagen de "watten" tussen de bergen hangen.

 

 

 

Na de picknick zijn we langzaam weer aan de afdaling begonnen. We zijn nog gestopt bij de Nerada watervallen. Na een steile glibberige afdaling werden we weer beloond.

 

 

 

Onderaan de berg zijn we nog een eind gaan wandelen door dat mooie bos met hele hoge, grote bomen. Het was gewoon sprookjesachtig. We bleken daar ook nog rond een meer te lopen waar van alles opborrelde en verkleuringen gaf.

 

We hadden weer genoeg gezien om tevreden terug naar het hotel te gaan. De kinderen liggen nu met Dick in het zwembad.