Woensdag waren we 20 jaar getrouwd. Een speciale dag, toch. Ja een speicale dag was het, Ivo ging met zijn vader mee naar het werk in het kader van: “take your kid to work” – day. Iedere jaar kunnen leerlingen in grade 9 mee naar het werk van hun ouders als de werkgever daar toestemming voor geeft. Dick’s werkgever werkte daar volledig aan mee. Alle kinderen die mee kwamen kregen een uitgebreid programma. Eigenlijk heeft Dick Ivo maar weinig gezien die dag en dat was misschien maar goed ook want Dick was helemaal uit zijn doen met zijn zoon in zijn territorium. Zelfs een loopje naar het koffieautomaat was vreemd want dat werd natuurlijk een loop met handjes schudden en voorstellen. Het was eigenlijk niet vreemd dat Dick zijn laptop was vergeten mee te nemen. Dat betekende dat ik ook naar het bedrijf kon komen om Dick te zien. Ik kom echter niet verder dan de portier. Zij die de panlappen voor ons haakt op de rustige momenten. Ivo zat toen inmiddels bij de bedijfsbrandweer.
Later kreeg Ivo ook nog een rondleiding van zijn vader over het terrein en werd Ivo meegenomen naar de kraker waar hij ook nog werd rond geleid.
Ivo heeft ook nog zijn vader gezien als voorzitter van een vergadering en ze hebben nog even samen op zijn kantoor gezeten. Met de hele groep leeringen (van andere scholen) kregen ze een pizza lunch aangeboden. Ivo kwam heel enthousiast terug over wat hij had gezien en meegemaakt.
Veel tijd had ik er niet voor want ik moest gewoon nog naar een vergadering van de ouderraad van Ivo’s school, trouwdag of niet.
Donderdag hadden we weer wat meer aandacht voor Vera. Zij bleef op school om de “Girls-power” af te ronden met een pizza maaltijd. Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed wat ze daar hebben gedaan bij die Girl’s power van de school counsler. Aansluitend werd de bibliotheek van school geopend door middel van een read- in. Het was de bedoeling dat we in pyama zouden verschijnen om samen met ons kind in een hoekje te kruipen om te lezen. Dat eerste gaat ons echt te ver en dat tweede lukte ons niet want Vera was één van de vier meisjes dat een verhaal uitbeelden op het podium van hun theater. Het bekende korte verhaal “Stephani’s pony tail”, van de beroemde kinderboeken schrijver Robert Munsch, hebben ze nagespeeld. Nou hadden wij de indruk dat Vera wel erg zich zelf was op dat podium en zij weinig hoefde te acteren.
Vrijdagochtend na het sneeuw shovelen en muziek spelen op de schaatsclub, ben ik door gereden naar de Remembrance celebration van Ivo’s school. Door omstandigheden had de directeur weinig tijd kunnen besteden aan de voorbereidingen dus verliep de ceremonie wat chaotisch. De soldaten die een praatje hielden over hun werk maakten dat de leerlingen erg nadachten over oorlog en vrede. Op zo’n school voor gifted children krijg je dan soms hele moeilijke vragen: Een vraag als: waarom vechten wij eigenlijk, deed de soldaten toch even in verlegenheid brengen. Een antwoord als: goede vraag, maar dat zit nou eenmaal in ons, werd niet zomaar geaccepteerd.
Het is mooi om te zien hoe respectvol de kinderen omgaan met herdenken. De Junior high leerlingen staken kaarzen aan en er werden kransen gelegd door jongere kinderen. Uiteindelijk stonden de Junior High leerlingen met een kaars in de hand in een cirkel rondom de jongere kinderen en luisterden ze gezamenlijk naar de “last post”, gevolgd door een minuut stilte. Je kon een speld horen vallen.
Vandaag hebben we allemaal een vrije dag omdat dit dan de echte Remembrance day is. Veel winkels zijn dicht omdat ze vinden dat je geen geld mag verdienen op een dag als vandaag. Ik zal dus maar niet proberen mijn naaimachine nu voor reparatie aan te bieden. Deze weigert te naaien halverwege het maken van het prince costume. Het wil me vast iets vertellen. Ik hoop nog wel dat de supermarkt open is want ik zal toch eten moeten kopen. Ook al heb geen zin om door de kou (- 9) naar buiten te gaan.
Het was nog kouder toen we Zaterdag uit eten zijn geweest in een heel goed restaurant, The Hardware grill. We hebben zo ons 20 jarig huwelijk gevierd samen met onze twee kinderen, de twee mooiste geschenken uit ons huwelijk. Ondanks de kou en de sneeuw kwamen we wat te vroeg aan en hebben we wat rond gelopen in de omgeving. Lang buiten blijven konden we niet vanwege de lage temperaturen. De vele daklozen waren flink ingepakt of schuilde ook binnen. Wat word je daar toch triest van. Gelukkig heeft ‘t ons (ook de kinderen) er niet van weerhouden om te genieten van een mooi restaurant zonder veel herrie en geen tv, maar met allerlei lekkere en soms aparte dingen op de menu kaart. We hadden letterlijk een kijkje in de keuken en dat is natuurlijk ook leuk. De gesprekken aan tafel komen zo vanzelf op gang.
En deze week mogen de kinderen genieten van een welverdiende herfstvakantie.
