Dat beschrijft hoe Kim en ik bezig zijn met de kostuums voor the schoolplay die is gepland voor het einde van het schooljaar. Maar het is zo leuk om 30 leerlingen te voorzien van een mooi kostuum, passend bij hun rol. Eerst bedenken we hoe en wat en dan zoeken we materiaal om het te maken om vervolgens veel achter de naaimachine te zitten. Dit heeft natuurlijk ook alles te maken met Halloween. We willen profiteren van deze gekte waarbij soms mooie kastuums woren gemaakt die goede inspiratie kunnen zijn of misschien zelfs tegen een prikje te koop worden aangeboden.
Dat Halloween feest dat om de hoek ligt en waar iedereen hier naar toe leeft. Iets dat ze ook graag vieren in Amerika. Ik moet dus erg lachen om de VN medewerkers die ons Sinterklaasfeest afkeuren. Hier zie je momenteel veel open wonden met veel (nep-)bloed, hoofden in stroppen, geesten in tuinen etc. Heel verantwoord allemaal natuurlijk, je schrikt je soms rot. Het is natuurlijk een traditie waar je niet te veel bij na moet denken en over moet vragen.
Misschien mag Ivo misschien in zijn Halloween kostuum lopen zonder sling om zijn arm. Maandag heeft de huisarts besloten dat Ivo volgende week op Halloween dag een foto moet laten maken en dat we dan kunnen zien of het verantwoord is dat hij weer meer gaat doen met zijn arm. Het is al wel duidelijk dat hij dan nog drie weken zeer voorzichtig moet zijn en niet mag vallen. Tegen die tijd mag hij dan ook weer wat sporten. Gelukkig is Dick zijn coach (weer) bij de indoor soccer dus kan hij Ivo begeleiden bij het opbouwen. Football zal dan al wel zijn afgelopen (helaas). De play offs beginnen dit weekend en zij hebben slecht geloot. Na de winst van vorige week krijgen ze de koploper in het hoogste level (tier 1). Deze koploper heeft tot nu toe alles gewonnen. We hopen op een verrassing. Mochten onze Wolverines verliezen dan zijn ze klaar voor dit seizoen en misschien Ivo wel voor altijd. Ik zie hem nog niet mee doen aan highschool football waarvoor hij andere vakken laat schieten om in het football team te zitten. Ondanks dat Ivo niet zal spelen willen we natuurlijk wel kijken. Ivo wordt nog steeds betrokken bij het team en Dick moet natuurlijk foto’s maken. Dat laatste doet hij steeds beter want de plaatselijke krant gebruikt zijn foto’s al. Toch is het nog maar de vraag of ik (en Vera) kom(-en) kijken. Het is aan de andere kant van Edmonton en ze geven de eerste vorst en sneeuw af voor zondag. Ik ben met mijn auto voorbereid op de winter (ik heb zelfs de rubbers al ingevet) maar gladde wegen wil ik toch even vermijden. We weten nu dat een ambulance rit zo’n $400,- kost en dan heb ik het nog niet over de materiele schade en het persoonlijke leed. Nu schijnt nog heerlijk de zon dus ik houd goede hoop. Ik zal zo voor een mooie herfst wandeling gaan.
Zoals gezegd is het indoor soccer seizoen ook al begonnen. Dit maakt dat er nog, tijdelijk, een training in de week erbij is gekomen en dat er ook nog een wedstrijd wordt gespeeld in het weekend. Normaal zouden we allemaal op verschillende tijden eten maar door Ivo’s breuk hebben we soms op de dag een rustpunt door wel gezamenlijk te kunnen eten. Dat vinden we dan weer niet erg. Tijd om Ivo’s verjaardag te vieren in het weekend met al die wedstrijden hebben we niet. Dat vind ik dan wel weer erg. Gelukkig zit hij er niet zo mee. Hij vindt het vervelender dat hij slechts alleen kan toekijken vanaf te zijlijn. Overigens bestaat dat toekijken bij de soccer ook uit aanmoedigen vanaf de kant en wat heeft die jongen een luide stem. Zijn vader die de echte coach is komt er nauwelijks bovenuit. Ach ja, kleine jongetjes worden groot, hij heeft mij ook al gepasseerd in de lengte.
Het aanmoedigen heeft niet mogen helpen. Ze (of we) hebben flink verloren. Het lijkt wel een leuk team te zijn. Sommige jongens hebben zelfs gevraagd om bij Dick in het team te mogen. Dat is dan toch ook wel weer leuk.
Vera wordt veel gevraagd om mee te helpen bij de Canskate. Onze grote meid vindt dat dan ook heel leuk en ze leert ontzettend veel over motiveren, les geven etc. De drie jarige Emma heeft als waardering een ketting voor haar gemaakt die Vera met trots heeft omgedaan naar school.
De school waar Vera het ook nog eens goed doet en met plezier naar toe gaat. Ze heeft dan ook wel gelezen: how to survive middle school.
Ben ik volgende week mijn blog aan het schrijven dicht bij de kachel met buiten sneeuw? Ik hoop het niet. Nou ja, dat is dan natuurlijk wel lekker “naaiweer”.
