Zaterdagavond hadden Dick en ik een Halloween feest voor het football team. Vorig jaar hadden we geleerd dat het vooral om de fundraising gaat. Dus met gevulde portemonnee op stap om biedingen te kunnen betalen en lootjes te kunnen kopen.
Natuurlijk gingen wij verkleed. Ik als muis om mijn achternaam eer aan te doen en Dick als stuk kaas.
Ons kostuum werd wel gewaardeerd. Het blijft leuk dat je kan zeggen dat je t zelf gemaakt hebt als mensen vragen waar ik het heb gekocht. We dachten wel een leuk koppel te zijn (om te zien). Later vertelde ons iemand dat cutting the chees iets heel anders betekent. Het is een manier om te zeggen: stop met scheten te laten. Oeps. Deze kaaskoppen hadden dat niet door.
De volgende ochtend werden wakker met de eerste sneeuw van het seizoen.
Die middag moest het football team spelen aan de andere kant van Edmonton dus was ik wel blij dat de wegen schoon waren. Toch viel het weer tegen om buiten te zijn met vorst. We zaten daar in de wind en die was snijdend koud. We moesten er wel bij blijven want in de eerste minuten werd al duidelijk dat deze wedstrijden verloren zou worden en wij dus eruit lagen. We hebben nog de longen uit ons lichaam geschreeuwd om onze jongens toch vooral maar het idee te geven dat ze het wel kunnen.
Het enige wat ons nog zal resten is een reward night…
De ouders van de tegenpartij moeten nog weer een middag in de kou zitten. Als je daar aan denkt is het ineens niet meer erg dat het football voor de Wolverines is afgelopen.
Intussen had het indoor soccer team van Dick en Ivo gelijk gespeeld dus we gaan daar vrolijk mee verder. Dat is slechts 1x per week trainen in plaats van 4x en dat is eigenlijk wel lekker. Avondeten met elkaar en goede gesprekken hebben. Ook dat is belangrijk.
Dit football weekend maakte wel dat we bijna geen tijd hadden om Ivo’s verjardag te vieren. Natuurlijk hebben we de volgende dag bij het ontbijt zijn verjaardag wat gevierd. Er stonden weer kadootjes, kaarten en emails. Tussendoor kwamen er ook nog telefoontjes van de opa’s en oma’s dus er werd wel degelijk aan hem gedacht. Ivo mocht ook kiezen wat we zouden eten, na Vera’s figure skating training, om 8.15u.
Zaterdag eten we nog met vrienden om toch nog iets meer aandacht te besteden aan zijn 14e verjaardag. Hier is dat een mijlpaal want hij mag nu op voor zijn theorie rij examen en als hij die haalt mag hij ook autorijden als wij erbij zitten. Zou hij er voor gaan? Gemiddeld doen de teenagers er 6x over om het te halen. Het zal wel vreemd zijn als je zoon naast je achter het stuur zit. Misschien ook wel lekker om niet telkens zelf te rijden. Tjonge, wat maak ik hier toch veel kilometers in de auto, bijna iedere dag. Vanochtend nog Vera gebracht die een mooie poster had gemaakt voor een schoolproject. Het zou zonde zijn als deze kapot zou gaan in de schoolbus waar men niet echt stil zit. Dus dan ga je maar weer als moeder. Ze was er zo blij mee en trots op. Ik hoop dat het goed wordt beloond want Vera heeft er echt hard aan gewerkt.
Morgen is het Halloween. Onze kinderen gaan mee doen. Ze zijn al zo Canadees dat ze t zelfs echt leuk vinden. Straks mag Vera al bij schaatsles haar kostuum aan. Mijn muizen kostuum, one size fits all. Ik heb de staart vasgemaakt met klitterband, voor het geval ze eraan gaan trekken.
