Dick was net thuis gekomen toen op zijn project een boorpijp van 30m. naar beneden viel op iemands hoofd. Hij is kritieke toestand met de trauma helicopter afgevoerd naar het ziekenhuis.
Dat is natuurlijk een verschrikkelijke situatie en met name natuurlijk voor de familie van de operator.
Dick en andere leidinggevende werden teruggeroepen naar de site door de arbeidsinpsectie en het grote onderzoek en lange wachten begon. ‘s Nachts op 2 uur kon hij naar huis. De volgende morgen kon hij terug voor een lange zwarte dag. Het bericht kwam door dat de operator was overleden.Wat dat allemaal teweeg brengt is niet te beschrijven. Emotioneel is het zo’n aanslag dat niemand zijn ogen droog kon houden.De vraag: hebben we iets fout gedaan of over het hoofd gezien ondanks de strenge veiligheids eisen, blijft knagen. Op het moment dat er dan een advocaat bij komt wordt het moeilijk te volgen. Ieder woord wordt op een goudschaaltje gewogen. Vandaar dat ik ook even gewacht heb met het schrijven van deze blog.
In het weekend moest Dick bloemen regelen voor de begrafenis. Welke tekst laat je op het lint drukken? Maandag ging hij naar de begrafenis op 5 uur rijden hier vandaan. Zelf rijden mocht hij niet dus werd hij opgehaald in een taxi met geblindeerde ramen. Even leek hij wel een popster maar zijn zwarte pak verraadde iets anders. Daar angekomen bleek hij de enige in het zwarte pak te zijn. De andere zwarte jasjes waren van de motorclub.
Als de familie zijn aanwezigheid maar weet te waarderen. In de rouwadvertentie werd openlijk gesproken dat ze hopen zijn leven door te geven via orgaandonatie. Op de begrafenis, of eigenlijk the celebration of life, werd nauwelijks gesproken over een ongeval en orgaandonatie. Dick heeft de familie nog wel de hand kunnen schudden voordat hij in de taxi stapte om 5 uur terug te rijden.
Met de begrafenis was de nasleep van het ongeval nog niet afgelopen. Het onderzoek ging verder. Dick is menig keer ondervraagt, in de hoop dat ze de oorzaak van deze tragedie ooit ontdekken.
In het weekend kon Dick nog ontspanning halen op het football veld. Het was prachtig herfstweer en een bloedstollend spannende wedstrijd. Met 1 puntje verschil wisten onze jongens te winnen. De gewonde jongen op de grond was gelukkig niet Ivo.
Ik heb buiten deze wedstrijd om de stress afgereageerd door te naaien. Dick is een paar keer gevraagd door collegae mee te gaan naar de kroeg. Het Halloween costume voor mij en Vera is klaar. Voor Vera is het ‘n jurkje voor mij een tuniek.
Verder gingen we gewoon verder met de dingen in de week die moeten gebeuren. Nou gewoon? Ik heb alweer de winterbanden onder mijn auto laten leggen. De ene vriendin bracht me en die tracteerde ik op een ontbijt, met een ander ben ik de auto gaan ophalen en die takteerde ik op een lunch. Het werd zo een dure maar zeer efficiente manier van banden wisselen voordat de echte drukte bij de banden garage begint. Zodra er wat sneeuw wordt afgegeven bij de weersverwachting zal het daar een heksenketel zijn.
Donderdag had ik weer de quiltclub wat deze keer een clubje was doordat veel dames te druk waren met de voorbereidingen van het lange thanksgiving weekend.
Toen ik net een block wilde afmaken kwam er een telefoontje van Ivo’s school dat ze overwogen een ambuance te bellen voor Ivo doordat hij leek flauw te vallen van de pijn opgelopen door een gedisloceerde schouder bij gymles. Ik heb gezegd dat ze moesten doen wat zij dachten dat het beste was. Die ambulance kwam voor Ivo en Dick en ik gingen op weg naar het Stollery Children Hospital (kinderziekenhuis) aan de andere kant van de stad.
Dick had meer geluk met parkeren en het vinden van de juiste emergency dus hij was sneller bij Ivo dan ik. Ik trof ze later heel rustig samen aan. De parkeergarage van het ziekenhuis bleek vol te staan en ik moest verderop parkeren waarop ik de verkeerde ingang binnen liep waar ze me vertelde Ivo niet te kunnen vinden. Wat niet vreemd is want ik bleek op een volwassen emergency te zitten bij het kinderziekenhuis. Begrijpen doe ik het nog steeds, ik weet alleen dat ik van ‘t kastje naar de muur werd gestuurd en dat is niet zo goed voor je gemoedstoestand dan.
Ivo had nog veel pijn, mocht niet eten of drinken alleen 3 pijnstillers slikken. Ook nu begon het wachten. Eerst voor de rontgen en toen voor de dokter. 4 uur lang in een wachtkamer met gillende kleine kinderen die soms nog rond holden en kleuterprogramma’s op de tv. Het leesvoer was meer gericht op gepensioneerde mensen of zwangere vrouwen. Ondertussen kwamen de ambulances af en aangereden met zieke kinderen en ontstonden er soms lange wachtrijen. Hier en daar werd er nog overgegeven of kwam er juist een familie binnen met het bekende bruin papieren MC Donalds zakje.
Ivo bleek zijn sleutelbeen gebroken te hebben en gelukkig was het een “mooie” rechte breuk die geen pin verlangde. Hij mocht mee naar huis met zijn arm in een mitella.
Na een goede nacht op Advil night (met een slaapmiddel dus) gaat het best wel goed vandaag. Hij heeft wat vrienden over de vloer gehad om aan een schoolproject te werken en wat te keten en vooral mijn koelkast leeg te eten. Ik heb mijn laatste boodschappen gedaan voor de gevulde kalkoen die we morgen hopen te eten met een paar andere expats, heb Ivo’s spullen opgehaald bij school die toevallig vandaag dicht was voor de leerlingen. Ik heb koffie gedronken met een andere moeder van de schaatsclub die helemaal gefrustreerd is over deze club terwijl wij ons er weer enigzins prettig bij voelen en ik heb Vera bezocht op de bussines fair van haar school waar zij ebags verkocht die wij hadden gemaakt. Een ebag is een zakje voor je mobiele telefoon dat je met een haakje aan je schooltas kan hangen.
Het viel flink op tussen al het snoepgoed dat werd verkocht. Haar groepje heeft best goede zaken gedaan.
Zes uur lang naaien was dus niet voor niets geweest, al was het alleen maar dat Vera nu weet hoe je knopen moet aanzetten en de hoe je de overlocker kunt gebruiken.
