Alles begint weer gewoon te worden en we raken gewend aan het ritme van school, sport en alles erom heen.
Zelfs de vrijdagochtend vroeg op voor het schaatsen was geen probleem. En zo waar verliep het muziek spelen ook vlekkeloos. Zelfs de coach was heel erg vriendelijk. Zou het komen door wat er allemaal is gebeurd afgelopen week? Na ons incident bij het muziek spelen van vorige week kwam er nog één. Vera was in botsing gekomen met een andere schaatster die lelijk op het ijs ten val kwam. Vera was natuurlijk flink geschrokken maar had zelf geen schade. Zij had alleen te dealen met een flinke speech van de coach dat Vera nog voorzichtiger moet zijn doordat ze net andersom draait en springt dan de meeste doen. `s Avonds werd ons al duidelijk dat het slachtoffer dat werd afgevoerd het goed maakte en zij zei schreef Vera zelfs een berichtje dat zij zich geen zorgen moest maken. Je hebt hele leuke ouders bij de schaatsclub. Zo hebben we ook een `nieuwe`moeder ontmoet die uit het hoge noorden is verhuisd waar haar dochter lid was van een heel goed georganiseerde schaatsclub (er is hoop). Nu blijken onze dochters ook op dezelfde school te zitten en ze hebben gisteren na de bottle drive van de schaatsclub bij elkaar gespeeld.
Dezelfde dinsdagavond van het “ongeluk” heb ik de coach nog laten weten dat Vera’s nieuwe muziek die zij heeft samengesteld gewaardeerd wordt. Het is niet gelogen, maar in mijn achterhoofd speelde de wijze woorden van mijn schoonvader: vliegen vang je met stroop en niet met azijn.
Woensdag had Vera weer een leuke ervaring op het ijs. Eindelijk mocht ze meehlepen om (hele) jonge kinderen te leren schaatsen. Zonder enige moeite wist Vera de kinderen te helpen alsof ze dit al jaren doet. Wat is ze dan ineens groot.
Deze keer kon ik inspringen bij de registratie en hielp ik zowaar de schaatsclub uit de problemen. Het werd gewaardeerd en ik kreeg een intressant gesprek met een schaatsmoeder die net in de board van de club had plaats genoemen en zodoende veel vragen kon beantwoorden.
De laatste les voor Vera was die met Emma erin, het 3-jarige meisje die we persoonlijk kennen en die al privé les had gehad van Vera. Ze deed het heel goed dus dat was nog eens een extra bonus. Emma’s moeder en Vera’s moeder genoten ervan. Na afloop kwamen de powerskaters op het ijs en ééntje stopte vlak voor Vera met een hele stoere stop. Wat bleek, het was David, Ivo’s beste vriend. Hij helpt daar weer met lesgeven samen met Vera’s coach. It’s a small world.
Al met al waren we die dag 3 uur weg geweest en had ik geen eten kunnen koken voordat Ivo weer ging sporten. Maar een zoon van bijna 14 jaar kan toch zelf wel wat koken? De groenten had ik al gesneden. Het had nog wat voeten in de aarde gehad en ik zag alleen het eindresultaat dat goed was en ook zo smaakte. Dick vertelde later dat het meer moeite had gekost dan ik dacht…
Toen Ivo om 9u.‘s avonds terugkwam van de training moest hij nog al zijn huiswerk maken want daar had hij geen tijd voor gehad door de kook perikelen. Ik heb maar even geholpen.
Donderdag heb ik alles opzij geschoven om lekker met mijn quilt clubje bezig te zijn. Dinsdag waren Kim en ik al op stap geweest, na de naailes, naar stofzaken ed. voor de kostuums die we moeten maken voor school. Natuurlijk ga je dan samen ook even lunchen. Dat was al erg leuk geweest. Die gezelligheid hebben we doorgezet op donderdag. We zaten in een serre met een prachtig uitzicht op de goud geel verkleurde bomen die stonden de schijnen in de volle zon. Toen Dick vroeg of ik vrijdags samen een balletje wilde slaan op de golfcourse hoefde ik niet lang na te denken. Soms moet je ook reconnecten met je echtgenoot en dat was goed gelukt.
Dick had te doen met een aantal frustaties op het werk doordat de pijp nog steeds vast zat en budgets overtreden worden. Dan is het ook goed als je dit eruit kan slaan op een golf baan. Het is ook niet meer erg druk want veel mensen vinden het eigenlijk al te koud om buiten bij +15 te golfen. Hoe bestaat het, over een maand begint waarschijnlijk de winter hier met –20 enz. en dat is toch pas koud. Het samen zijn zal er wel niet mee te maken hebben maar de pijp is gedeeltelijk los gekomen (eindelijk).
Het was al jassen weer toen Vera donderdag middag weer mee deed aan een andere cross country run met school. Ze is er goed tegen aan gegaan om vooral terug te kunnen komen met een lintje, die je krijgt als je bij de eerste 10 binnen komt. Het lukte om als 10de over de streep te rennen, maar de lintjes waren op. Oeps. Toch was ze blij.
Voor mij was het goede nieuws dat ze geen last had van een knie. Zouden mijn rek oefeningen die we samen deden van te voren toch hebben geholpen?
En dan ook weer een football verhaal. Zaterdag zijn we samen met de Hollandse Jan naar de Eskimos geweest in het grote stadion. Voor hem was het de eerste keer en met zo’n footballer in de familie krijg je goede uitleg. Ik weet vooral te genieten van alle entertainment erom heen. En dat was maar goed ook want gedurende de tweede helft wisten de Eskimos de grote voorsprong niet te behouden en verloren ze als nog.
Hier wordt het volkslied gezongen nadat de spelers net het veld op waren gekomen met veel vuurwerk. We gingen nog netjes staan voor het volkslied maar verder bleven we zitten voor een biertje en popcorn want dat hoort er ook bij.
De volgende dag mocht Ivo zelf weer footballen. Het was een uitwedstrijd en dat betekende dat ze weer met de schoolbus vervoerd werden. Ik was er niet bij. Wat ik begreep is dat ze flink zijn ingemaakt. Het lijkt erop dat ze verdiend in de hoogste klasse terecht zijn gekomen maar dat het toch nog wat te hoog gegrepen is. Het maakt ‘t niet leuker, dat is duidelijk.
