Tante Tilly is weg en wat val ik in een gat. De vakantie is nu echt over en ik moet gewoon verder gaan met het normale leven. Vorige week verliep het allemaal nog wat ongewoon.
Niet zo zeer voor de kinderen. Zij zijn weer gewoon terug naar school. Zo gewoon was het natuurlijk niet voor Vera. Zij ging voor het eerst naar de nieuwe middle school. Het klinkt allemaal goed wat ik er van hoor en we hebben er alle vertrouwen in dat ze een goed jaar tegemoet gaat.
Ivo gaat voor het laatste jaar naar de New Horizons school in het oude vertrouwde gebouw ver hier vandaan. Heel dichtbij is nu wel zijn busstop wat het een stuk aangenamer maakt. Dinsdag op de eerste schooldag ben ik met de auto en tante Tilly zijn zware krat met schoolspullen gaan brengen. Ver voor zijn school stonden we al in de file wat heel ongewoon is. Naarmate we dichterbij kwamen zagen we veel ambulances, politie en brandweer bij zijn school staan. We tastten in het duister wat er aan de hand was. In school was het gezellig met kletsende koffie drinkende ouders en bleek er alleen veel rookontwikkeling geweest te zijn nadat iemand de verwarming in de aangrenzende school had getest. Ik was toch wel even heel blij om Ivo te zien.
Ik kon daarna door naar een naailes waarbij ik onder begeleiding van een coupeuse(?) mijn projecten maak. Ze heeft veel ervaring met danspakjes maken dus ik wil nu een heel mooi pakje voor Vera’s schaatsen maken. Vera is deze weken veel uren op het ijs. Ze noemen het Fall warming up maar het lijkt bijna een uitputtingsslag. Tante Tilly vond het niet vervelend. Zij genoot van de glijdende, springende, dansende meisjes op het ijs en in het bijzonder natuurlijk van Vera.
Ze genoot ook van het hele mooie weer want wat was het zonnig en warm.
De volgende dag stond in het teken van Tour of Alberta, zeg maar de Tour de France van hier.
Dick moest als vrijwilliger een weg afzetten.
Gelukkig wist Dick waar hij mee bezig was want ze snappen hier nog weinig van zo’n wielerronde. Ze willen nog even met de auto de weg opdraaien voordat de wilerenners komen…
Tante Tilly en ik hebben genoten van het circus bij de start. We liepen rond met een Hollandse pet en Nederlandse vlaggetjes. Het viel op, want Tilly werd door verschillende “oud”- nederlanders aangesproken. Het gaf hier en daar leuke gesprekken.
Natuurlijk gingen we ook op zoek naar de Belkin bus en hun wielrijders. Druk was het er niet en Robert Gesink was ook niet te beroerd om een praatje te maken en een handtekening te zetten.
De Belkin leiding vroeg Dick naar de conditie van de wegen om zo een tactiek te kunnen bepalen. Wel of niet een waaier etappe? Het Belkin team doet/ deed het goed dus Dick heeft ze goed geadviseerd.
Toen we naar Dick liepen heb ik ze succes gewenst en ze wenste ons veel succes met het leven in Canada. Het was echt heel leuk en ontspannen.
Donderdag zijn Tilly en ik downtown Edmonton geweest en zonder sneeuw is dat een leuk centrum. Mooi uitzicht over de rivier vallei kregen we op het terras bij het Fairmont McDonald hotel en dat is heel iets anders dan de fast food keten. Tilly trakteerde op een lekkere lunch, maar wat vervelend toch dat haar creditcard het maar niet wil doen. Gelukkig was dit via de Walmart de volgende dag weer opgelost.
Tante Tilly heeft ook nog poutine mogen proeven en we hebben met veel plezier bij de DQ haar leuke tour of Alberta afgesloten.
Toen zij onderweg was hebben wij de registratie voor figure skating geregeld (wat zeer geclompliceerd is) en heeft Ivo geweldig football gespeeld. Hij heeft zo ook meegeholpen aan een 44 – 1 overwinning. Voor het eerst heeft Ivo ook te maken gehad met argressie op het veld door een klap in zijn gezicht te krijgen toen hij een vangbal bij de tegenstander voorkwam. Heel verrassend nam hij t vrij rustig op, de moeders, met wie ik onder de paraplu stond, namen het niet luchtig op.
