Evil

 

Viel ik vorige week nog in een gat nu weet ik niet waar ik eerst aan moet beginnen. Het is nog maar het begin van het schooljaar. Gelukkig is Vera’s schaatsen terug gebracht naar een “normaal” schema nu het winterseizoen is begonnen bij de schaatsclub terwijl buiten de mussen nog van het dak vallen.Vera zal niet meer iedere dag op het ijs staan maar slechts drie dagen. Daarvan moet ze dan wel vrijdags voor en na school trainen. Voor school betekent dat we al om 6.30 in de ijshal moeten zijn voor anderhalf uur training. We zouden mogen blijven liggen in bed maar dan moeten we wel een boete betalen aan de club. De ijsbaan is zo overbezet dat je vanzelf deze belachelijke tijden krijgt. Als ik geen muziek hoef te draaien is de grote supermarkt al open dus kan ik vrijdagochtend vroeg al de weekend boodschappen doen. Eigenlijk zou haar coach haar liever nog vaker willen zien maar Vera wil rust in de weekenden (geef haar eens ongelijk) en zij heeft zich aangemeld als Program Assistant dus gaat ze helpen om kleine kinderen schaatsles te geven en dat kost ook weer een middag. Ze kijkt er naar uit om dit baantje te vervullen en wij denken dat dit op haar lijf is geschreven dus we moedigen dit erg aan. Dit betekent dus dat ik Vera woensdags moet ophalen op school om haar weer bij een ander sportcomplex af te zetten. Wat zal ik dan eens doen in die twee uur dat ik moet wachten om Vera weer op te halen. Boodschappen? Misschien wel handig want woensdag morgen word ik nog steeds op Ivo’s school verwacht om te helpen met Hot Lunch en supervision.

Vorige jaar werd ik daar nog voor uitbetaald maar dat laten we nu schieten. We hadden dit netjes opgegeven bij onze belasting papieren en hier wordt heel moeilijk over gedaan. Om een lang verhaal kort te maken. Het kost me uiteindelijk meer geld dan dat ik verdien en dan heb ik nog niet over de hele papier winkel die ingevuld moet worden (voornamelijk door Dick).

De dinsdagochtend is gereserveerd voor naailes en de donderdag is zo’n beetje heilig aan het worden voor de quilt club, of is het toch meer een therapie sessie? Deze naaiuren zal ik nog goed kunnen gebruiken nu Kim en ik weer zijn aangesteld als costume director voor de schoolplay aan het einde van dit schooljaar. Het wordt een ambitieuse dit jaar, na het suces van vorig jaar, dus die lange tijd kunnen we nog goed gebruiken. Ik heb het script inmiddels gelezen en het ene na het andere idee komt op. Ik wil ze op papier zetten en binnenkort gaan we met de regisseur rond de tafel zitten. Van de schooldirecteur krijgen we op voorhand voor alles toestemming. Wat een vertrouwen heeft die man in ons, gewoon eng.

Afgelopen week kwam er nog eens bij dat we ook nog onze half jaarlijkse controle, die hier twee uur duurt, hadden bij de tandarts op dinsdag en dat Ivo downtown, in de ochtendspits, een afspraak had met een dermatoloog op donderdag. We hebben langer in de auto gezeten dan in zijn praktijk.

Dick had donderdag helemaal lang in de auto gezeten. Hij mocht nu op en neer naar Calgary. Samen met 2 collega`s is hij in een huurauto naar hun kantoor in Calgary geweest. Eens in de zoveel tijd moet dat gebeuren en dit is zo nog altijd goedkoper dan vliegen. Persoons treinen bestaan niet, alleen als panorama trein in de bergen.

Zo kwam het dat we deze pooierbak voor ons huis hadden staan voor twee dagen. De kinderen vonden het prachtig. Ik heb lekker rond gereden in zijn handige Toyata Yaris toen ik weer downtown moest zijn voor verschillende boodschappen.

Vrijdag zou de enige avond zijn dat we thuis waren met het gezin. Echter er was een Candle celebration van de football organisatie voor iedereen die was weg gevallen (overleden) rondom de football teams, afgelopen jaren. Dick kreeg een verzoek van de president om foto`s te komen maken. Wat doe je dan? Aangezien het vlakbij was ben ik meegeweest. Voor de nabestaanden was het prettig dat veel meer mensen waren gekomen om te luisteren naar muziek en de pastor (beter bekend als coach James) en een kaarsje aan te steken. Natuurlijk hou je dan je ogen niet droog, zeker bij het zien van het jonge football team dat maar liefst twee spelers verloor bij een auto ongeluk afgelopen zomervakantie.

Wij sloten de avond gezellig af met een drankje bij ons thuis met een ander leuk stel ouders.

De maandagavond zijn er de teamfoto’s gemaakt. Dick heeft  toen wat kunnen experimenteren.

Hier heeft Dick vanaf t dak een foto gemaakt van wie er allemaal naar een trainingsavond komt, minimaal 3x per week.

Hier zie je het team met coaches klaar (?) zitten/ staan voor de teamfoto door de beroepsfotograaf.

Dit alles in aanloop naar de grote wedstrijd van zondag. Ze moesten spelen tegen de Rams. Alle jaren lang  staat dat team bekend als het sterrenteam. Wil je dat je kind een kampioenschap mee maakt dan moet je zorgen dat het daar terecht komt. Of het kind daadwerkelijk speelt weet je niet want de sterspelers zijn voornamelijk opgesteld, maar je bent er in ieder geval bij geweest. Zij stoken niet onder stoelen of banken dat ze dachten even te kunnen winnen van de Wolverines dat bekend staat als het team dat vorig jaar nog op het laagste niveau bijna alle wedstrijden verloor. Het bleek een wedstrijd te worden van gelijken. Dan stond de ene partij voor en dan de andere. Onze jongens gaven heel veel weerstand en het werd heel stil bij de Rams kant. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt, ze konden niet even de wedstrijd naar hun hand zetten. En dat werd openlijk toegegeven. Het was geweldig om te zien. In de laatste minuten bleken de Rams toch net even iets sterker te zijn, helaas.

Hier hangt onze nummer 14 (Ivo) aan de nek van de sterspeler van de Rams: Chuba. Je gaat ergens nog van hem horen want die jongen is zeer athletisch, sterk en heel snel. Als hij loskomt is hij weg om te scoren. Hij oefent voor de Olympische spelen. Hier lukte het niet. Ivo kreeg hem down en zijn naam schalde weer door de speaker als Aivo Verhoeven die hem tackelde en blockte. De Wolverine ouders draaide zich om en schreewde naar de announcer: No, it’s Ivo as in evil.

We werden erop attent gemaakt dat er een foto van Ivo in de krant stond. In de drukte van het gezin (met twee serieus sportende kinderen die je wilt ondersteunen en daar hoort bij ons goed, gezond zelf gemaakt eten bij) hebben we dit even over het hoofd gezien. Ik had de Sherwood Park News nog wel gelezen bij de ijsring toen ik stond te wachten op Vera maar onze zoon heb ik dus over het hoofd gezien.

Gezien de expressie op Ivo’s gezicht heeft nummer 12 , denk ik, niet kunnen scoren met die bal want  Ivo kijkt daar als een beest die op zijn prooi af gaat. Onze “evil”