Voor Vera is het winter schema in gegaan bij het schaatsen. Ja, we zijn vrijdag om 5.15u ‘s ochtends op gestaan om Vera om 6.30u op het ijs te krijgen. Tjonge, wat viel dat tegen bij mij. Het was alsof je een jetlag hebt halverwege de dag. Ik moest ook nog helpen met muziek draaien want de moeder die was ingeroosterd was nieuw en had geen idee wat ze moest doen en kenden geen namen. Dan help je toch zo’n iemand. Het is al niet mijn favoeriete werk en al helemaal niet ‘s ochtends vroeg en het werd pas echt vervelend toen de coach boos op me werd omdat ik niet snel genoeg de muziek stopte toen zij uit het niets er om vroeg. Die andere moeder zei nog dat ik het me niet aan moest trekken maar dat doe ik dus wel. Het is zo mis bij die figure skating club. Misschien wel bij alle maar ik ken er maar één. Je betaalt je scheel aan de club en de coaches en je doet je best om ze te helpen en dan krijg je zoiets. Eigenlijk doe je al het vrijwilligers werk onder bedreiging van de club dat ze nog meer geld van je rekening halen als je niet helpt (of beter gezegd ze cashen dan de cheque die jij in deposit hebt moeten geven) Niemand durft, volgens mij, zijn mond open te trekken want je bent allemaal bang dat die coaches zich keren tegen jouw kind. Het lijkt erop dat je het nooit goed doet bij ze. Misschien moet je dat ook niet willen. Ik heb geeen verstand van kunstrijden dus je bent snel uitgepraat.
Overigens Vera is ‘s middags na school weer gaan schaatsen en zij kon er allemaal tot nu toe veel beter tegen. Geeft je te denken als je kind er beter mee omgaat.
Ik dacht iets positiefs te doen bij de club door mee te helpen (ivm die bedreiging) met de jaarlijkse foto sessie. Ik heb de andere moeder geschreven of we niet eens bij elkaar moeten komen om het door te nemen en een datum te prikken. Maar dat mag niet zo. De hoofdcoach prikt een datum en wij moeten het verder maar regelen. Dus als zij eind Januari prikt en we horen dit begin Januari dan hebben we dat maar te regelen…. Ik zie het allemaal wel gebeuren en probeer me er niet meer druk om te maken. Vera kan nu al af en toe zo boos zijn op de (in mijn ogen) onredelijke coaches dat ik dat verder niet moet voeren. Ze willen vast dat Vera boos wordt om zich zo nog meer te kunnen geven bij de training. Zie ik begrijp het allemaal niet!?
Dinsdagmiddag mocht Vera zich concentreren op de runclub van school die een wedstrijdje hadden naast de ijsring. Dus na de schaatstraining kon ze direct door. Het ging er hard aan toe bij het rennen.
Vera kwam net niet binnen bij de eerste tien dus dat betekende geen lintje. Aaaiii dat doet pijn, zeker als je gewend bent altijd wel in de prijzen te vallen.
Als dan ook nog eens je knieblesuure opspeelt, wordt het nog vervelender. Koelen hielp bij haar goed. Ivo daarintegen moest juist warmte pakkingen hebben. Hij kwam terug met een stijve nek na de football training. Hier was zijn coach niet blij mee en liet dat ook weten. Dick had nog het geluk dat hij bijval kreeg van verschillende ouders dat de fanatieke coach nu iets te ver was gegaan. Vader en zoon hebben daarop samen eens kleren gekocht. Dat was een nieuwe beleving voor beiden. Ze hadden goed ingekocht voor de winter. Of ik nog weleens naar leuke shirts wil gaan kijken. Winterkleren leken van de week noodzakelijk toen we onze eerste nachtvorst hadden. Maar later op de dag werd het weer heerlijk zonnig. We hebben echt een prachtige nazomer.
Dick heeft vrijwillig (?) een taart in zijn gezicht laten gooien op het werk als vorm van charity. Hij had ook $2,- kunnen betalen door een ander slachtoffer aan te wijzen, deze kan dan weer $4,- betalen om te voorkomen een taart in je gezicht te krijgen. Dick koos toch maar voor die taart.
Vera stortte zich fanatiek op ‘t verwerven van de rol als class representative in de school council (zeg leerlingen raad). We waren onder de indruk van de goede sollicitatie brief die ze geschreven had. Later sprak ik haar lerares toevallig en die zei hetzelfde. B’s en D’s blijft ze verwarren als ze schrijft maar uit de computer tovert ze zomaar een geweldige brief. Ze moest strijden tegen haar vriendin, met wie ze een haat- liefde relatie heeft. Vera kreeg net niet genoeg punten om de nieuwe class rep. te worden. Ze wist zich op school nog groot te houden.
Na al die trainingen hadden we zaterdag weinig te doen. Vera niet. Zij werd ‘s ochtends gevraagd door de buren om op hun kinderen te passen voor een paar uur. De kinderen zijn al behoorlijk groot en Vera speelt vaak met ze dus dat wilde ze wel (wij waren toch wel thuis in case of..., bekende ze later). Ze kwam terug met $22,- en dat is niet verkeerd. We moesten snel door naar de ijsbaan. Dit keer om les te geven.
Als voorbereiding op het helpen bij het can skate programma heeft zij het 3 jarige dochtertje Emma van een bevriende collega geholpen bij haar eerste stapjes (glijdjes) op het ijs. Het ging goed en beide meisjes hadden veel plezier op het ijs.
Natuurlijk heeft Vera ook even laten zien wat je zoal kan als je een paar jaar intensief traint. Nu ze zo relaxt op het ijs kon staan gingen een aantal spins en jumps ook beter en dat is natuurlijk wel heel leuk. Een paar hockey jongens waren zwaar onder de indruk en dat is misschien nog wel leuker.
Woensdag gaat ze dan echt beginnen met het assisteren bij het Canskate programma en ze telt de dagen af. Ook hiermee verdient ze wat geld maar dat wordt verrekend met het ijsgeld dat we betalen aan de schaatsclub. Vera mag officieel geen geld verdienen met haar verblijfsvergunning dus dat is zo mooi geregeld.
Ik ben zelf ook nog bezig geweest. De Hudson Bay Trade blanket die ons inspireerde voor een sprei op bed is ver klaar. Nog net niet helemaal. Er moet meer wit aan de voorkant en dan moet het met de vulling en achterkant gequilt worden.
Het orgineel van de Hudson Bay company:
En dan aan het einde van het weekend hadden we natuurlijk nog een wedstrijd van de Wolverines. Ivo’s nek deed het weer goed dus hij kon er tegenaan.
Maar dit weekend wilde het niet zo. Na de geweldige wedstrijd van vorig weekend leken ze deze week de `spirit` te missen, vooral bij de aanval. Verdediging ging wel goed. Ivo werd omgeroepen als Evil Verhoeven waar we allemaal erg om moesten lachen. Ze wisten nog wel een voorsprong van één touchdown eruit te persen dus het leek allemaal niet zo erg. Tot twee minuten voor het einde de tegenpartij een mooie actie had en met onterechte (it’s part of the game too) behulp van de scheidsrechter wisten ze nog twee punten meer te scoren. Ai, er is een wedstrijd uit handen gegeven die ze niet hadden mogen verliezen.
