Er is zoveel te vertellen

Dit verhaal rondom Dick’s verjaardag was niet gepubliseerd dus doe ik het bij deze.

Om te beginnen was ik vorige keer vergeten te vertellen over de cavelerie die we hebben gezien in een show voor het 120 jarig bestaan van ons stadje Sherwood Park. Naast een show over het leger was er ook een optreden van de bereden soldaten. Vera vond dit natuurlijk prachtig.

 

Maar het spannendste was natuurlijk de quiltshow waar ik naar toe zou gaan in Calgary Zoals iedereen wist (behalve Dick) ging ik niet naar een quiltshow maar zou ik tante Tilly gaan ophalen op het vliegveld in Calgary. Ik voelde me nog goed beroerd van mijn verkoudheid dus ik zag er best tegenop. Daar kwam bij dat ik constant aan het liegen was tegen Dick en dat voelde wel heel slecht ondanks dat het nog wel voor zijn 50ste verjaardag. Een geheime liefde zit er dus niet in voor mij.

Precies volgens planning konden we net op tijd terug zijn om Dick te verrassen voordat hij mee ging op de bus met het football team naar een volgende tiering. En eigenlijk viel het heel erg mee om op en neer naar Calgary te rijden.

Hier zit Vera klaar op het vliegveld van Calgary om even later tante Tilly in de armen te vliegen. Zeg maar Dick’s tweede moeder.

Het lukte om tot het laatst het geheim vast te houden zodat Dick zeer aangenaam verrast was toen zijn tante uit de auto stapte in het zicht van het football team. We zullen nooit Dick’s woorden vergeten: Je…, ik had veel verwacht maar dit…., en hij ging snel zijn tante verwelkomen.

Dick en tante Tilly bij de ontknoping.

We waren blij dat het geheim voorbij was. Het genieten kon beginnen.

Dinsdag begon rustig met wat wandelen naar een koffiezaak en wat winkels om zodoende te wachten op de garage die mijn auto nakeek. ‘s Middags kon ze ook mee naar de eerste schaatsles van Vera na een lange pauze van weken. Zij deed het goed en Tilly genoot.

Op woensdag kon ze verder genieten van de bizons in het Elk Island National Park waar we ook de bizons hebben gegeten als een burger bij de golfclub.

 

Bij dit uitzicht mocht ze de bizon burger proeven, die erg lekker was.

Donderdag werd een spannende dag voor Vera. Zij mocht naar haar nieuwe school en ze kreeg te horen wie haar juf gaat worden en bij wie ze in de klas gaat zitten. En niet te vergeten ze mocht haar locker inrichten. Zo’n locker als ze ook hebben in de film over high schools.

 

We gingen alle drie weg met een heel goed gevoel en dat was niet het geval bij alle leerlingen.

‘s Avonds hadden we weer een vol programma met eerst schaatsen en daarna kijken naar de football. We zaten met z’n drieen tussen de luide enthousiaste ouders en een oma met oorpluggen in. Nou waren de ouders ook wel luid bij het zien van de laatste tiering wedstrijden. Na de eerste wedstrijd tussen de twee rivalen werd het stiller en viel het stil toen een speler geblesseerd werd afgevoerd met de ambulance.

Tante Tilly heeft zich geamuseerd tussen het enthousiaste publiek en werd zelf enthousiast bij het zien van nummer 14 (Ivo) en nummer 22 (waarom 22,  is haar lievelingsnummer en hij speelde goed). Het lijkt erop dat de Wolverines dit jaar spelen op het hoogste niveau en dat is heel knap als je bedenkt dat ze vorig jaar veel verloren op het laagste niveau. De nieuwe hoofdcoach lijkt wonderen te verrichten.

Als  je goed kijkt zie je Tilly en mij zitten op de derde rij.

Vrijdag gingen we voorbereidingen treffen voor de vieringen van Dick’s verjaardag. De dag waarbij hij in Nederland Abraham ziet en hier “over the hill” gaat.

Vrijdagavond (hier en zaterdagochtend in Nederland) hadden we onverwachts een bbq. en ook daar werd al aandacht  besteed aan Dick. Jan trok de champagne fles open en Natasha had een lievelingstoetje van Dick gebakken. Dat alles werd begeleid door “happy birthday”  in zang maar ook op de gitaar en viool. Later hebben we nog een kampvuur gezongen en konden we weer eens bijkletsen met mijn vriendinnen Kim en Natasha. Tilly bleef een avondje rustig thuis. Nou ja, rustig, Ivo had niet kunnen opruimen na het bakken van de appeltaart, Tilly wel.

Zie hier de troep die hij maakt bij het bakken.

De volgende dag was dan (in Canada) Dick’s dag aangebroken. Nadat hij klaar was met een telefonische vergadering over de problemen op het werk konden wij het andere geheim verklappen. We hadden gepakt om naar Jasper te gaan voor het lange weekend. Die mooie plek in de bergen. Tante Tilly vervolmaakte het om een diner aan te bieden in een top restaurant. (bij de neef van Kim).

Na vier uur rijden werden we verrast door het eerste wild op de straat, tot nu toe ook het laatste wild leven.

De eerste stop was bij Maligne Canyon. Het blijft mooi hoe het water daar een weg vindt door de smalle canyon. Gewapend met wandelstok is Tilly ver mee gelopen. Het weer werkte ook aan alle kanten mee.

 

Aangekomen bij Patricia Lake Bungalows bleken we een mooi huisje te hebben. En raad wat? Het was nummer 22.

Hier “woonde” wij de bovenste verdieping.

Bij binnenkomst stond er een fles wijn op tafel voor de jarige. Die hebben we inmiddels op en ‘t werkte erg goed voor de lach spieren.

Eindelijk was het ook tijd voor Ivo’s taart.

  

Maar we moesten wel opschieten om op tijd in het restaurant te zijn.

Het was daar geweldig. Gezellig, goede sfeer, lekker en creatief opgediend.

 

De volgende morgen werden we weer getrakteerd op prachtig weer bij een mooi meer. Maar wat is hier nou niet mooi. Het was wel welkom na een rumoerige nacht met snurkende mensen, een gebroken glas en een actieve Tilly.

 

Later heeft Vera ook nog gezwommen in dit meer, heel heldhaftig want het was koud.

Maar voordat ze kon zwemmen zijn we met tante Tilly de mooie Icefields Parkway opgegaan naar de Colombia Icefields. Prachtig allemaal, ondanks dat de wilde dieren zich niet laten zien en tante Tilly niet helemaal de klim naar de tong van de gletsjer kon maken.

 

Deze is speciaal voor Patty, hier liepen we een half jaar geleden in de sneuuw:

 

En deze foto’s zijn om een idee te geven hoe mooi het daar is, maar ook tante Tilly geeft toe dat een foto nooit kan beschrijven hoe onbeschrijfelijk het daar is en hoe geweldig ze het vond.

 

Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een mooi uitzicht. Tjonge wat is het nog druk hier.

 

Zo ook bij de Athabasca waterfalls, maar het mocht de pret niet drukken.