Vrijdag hadden alle leerlingen een zogenaamde PD day en dat betekent dat de kinderen vrij zijn en de leraren naar school gaan. Deze keer kwam dat goed uit want the Celebration of life van Eimert den Hartog stond gepland. Aangezien hij een zeer gewaardeerde vader van Ivo’s football team was konden veel Wolverine team genoten aanwezig zijn in de Alliance church. Eén van de vele kerken hier met een mooi auditorium. De football shirts van de Wolverines werden uitgedeeld aan de teamgenoten van Zayne die zijn vader door een stom ongeval op een cruise schip had verloren. Deze shirts werden aangetrokken over de nette overhemden, sommige zelfs met stropdas. We hoopten met dit duidelijk aanwezige football team Zayne en zijn familie enige steun te kunnen geven. Wat kan je doen?.
De jongens in de leeftijd van 12 –14 (echte pubers dus) zaten in de hoek vooraan in de zaal stil te luisteren en leken onder de indruk. De doos met tissues werd wel doorgeschoven naar achteren waar de ouders zaten. Die konden de ogen niet droog houden bij het zien en horen van de familie. Er werd mooi gesproken ook door zijn oudste zoon. Hij kreeg als antwoord een groot applaus van het publiek dat op stond uit eerbetoon, dat maakte het nog indrukwekkender. Het was een dienst met een lach en een traan en dat laatste overheerste natuurlijk.
Hier ging het gezinsleven weer gewoon door. Er werd gewerkt aan schoolprojecten, vriendjes kwamen op bezoek en ik ben nog steeds druk met de kostuums voor de schoolvoorstelling. Kim en ik zijn goed geslaagd bij the Salvation Army. Zo vonden we een mooie pet voor Charlie en de juiste kleding voor zijn opa die mee de chocolade fabriek in gaat. Over vijf weken moeten we helemaal klaar zijn.
Zaterdag was het weer Vera’s beurt om te presteren. Zij had een schaatswedstrijd in Edmonton. Gelukkig niet te ver weg want het was weer gaan sneeuwen…Ik had weinig vertrouwen in Vera’s schaatsen de laatste tijd, maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd. Schaatsen is momenteel niet haar grootste passie en de overgang naar de intermediates valt zwaar. De coaches hadden dan ook gezegd dat ze teleurgesteld waren in Vera (?!). Zo’n opmerking maakte haar meer geconcentreerd en Vera zegt ook vaak dat ze graag hoort van haar coaches wat ze fout doet (!?)
‘s Ochtends krijgen we dan eerst het ritueel van haren opsteken en make up doen. Dat laatste doet Vera al zelf.
Aangkomen in een hele mooie grote sporthal met maar liefst vier ijsringen, werd Vera heel nerveus. Zou het komen doordat dit de schaatsclub is van de grote Kathlyn Osmond die maar liefst als 17 jarige straalde op het WK kunstrijden afgelopen maand? Zij had ook nog eens bij dezelfde schaatsclub als Vera gezeten. Hoe dan ook dit was het moment om haar in de “bubble” te krijgen die we ook wel “Vera land” noemen. Als haar dat lukt kan ze bewonderingswaardig goed presteren, wat je niet zou denken van deze social butterfly op school.
Eerst de droge warming up en toen de schaatsen aan voor de ijs warming up. Dick, met zijn sterke handen, zou dat komen doen maar werd weggestuurd want hij bevond zich in een ladies room waar zelfs vaders niet welkom zijn. Niet dat er iets aan bloot valt te zien want voor omkleden ga je naar de wc en dat is alleen bij kunstrijden zo. De coach nam het over en zij heeft veel ervaring.
Na de dweilpauze keken we toe hoe Vera bezig was met haar warming up.
Wat was ze nerveus, ze miste haar flair, haar sterkste punt. Langzaam ging het beter en haar solo in de warming up verliep goed. Ze was zesde van de groep van twaalf dus werd ze, na de warming up, nog even naar achteren genomen door haar coach en gelukkig kwamen ze op tijd terug. Met de woorden van haar coach: “we weten dat je het kan, geniet ervan en straal” ging ze klaar staan voor haar solo. En ze straalde, haar hele flair was terug en als in een slow motion zag ik haar solo voorbij komen.
Dick had gelukkig nog een vaste hand om wat foto’s te maken. Ivo was er met de film camera (en ze werken nog aan het filmpje).
Even leek het mis te gaan waardoor ze op een sprong wat punten verloor maar ze corrigeerde en viel niet. Ze was zelfs precies op tijd klaar aan het einde van de muziek. Wouw, ze heeft het weer geflikt. De coach was ook tevreden. We moesten maar blijven wachten op de uitslag, misschien zat er een medaille in ondanks de grote groep waar ze in zat.
Nog even napraten en kijken naar de andere meisjes, maar ook dat maakte haar weer nerveus.
Even later durfde ze samen met haar vader naar het scorebord te lopen. Iets wat ik niet durfde.
De uitslag hing er. De eerste teleurgestelde meisjes liepen er bij weg. Vera niet, ze heeft zilver!
We konden blijven voor de prijsuitreiking.
Mooi jurkje.
Officieel mochten we geen foto’s maken maar we konden het niet laten. Wat zou jij doen als je dochter daar zo staat.
Het is nu afwachten of ze er vaker zal staan want nu gaat ze naar een hoger niveau op wedstrijden en dat is een stuk moeilijker.
