Drinkpakjes en Nederlandse landschappen

 

Een Canadese vriendin met Nederlandse roots vroeg mij mee naar de tentoonstelling:

in de Art Gallery of Alberta:

Ik wilde nog steeds eens bij dat moderne gebouw naar binnen dus dit was een mooie gelegenheid. En Natasha wilde ook wel mee naar binnen dus dat werd nog gezelliger.

Alleen al de binnenkant vond ik erg mooi. Erg verfrissend voor hier.

De tentoonstelling viel helaas wat tegen. De Nederlandse landschappen beperkte zich tot een paar pentekeningen en etsen en maar één kleurig groter schilderij, maar dan wel een hele mooie. En ik snapte maar niet de schilderijen met bergen erin. Ook bij de lezing even later konden ze mij daar geen verklaring voor geven. Eigenlijk snapte hij niet waarom het zo vreemd is om bergen te zien in een Nederlands schilderij. Tja, Nederland ligt ook wel heel ver weg van hier. Dan is het misschien nog wel des te leuker dat ineens je geboorteplaats op de slide show voorbij komt.

Ik heb nog veel geleerd over Candese kunst wat erg boeiend is.

Op zo`n dagje uit hoort er natuurlijk ook een gezellige lunch bij. We kwamen terecht in een Engels pub. Down town Edmonton is toch wel erg multi culti en artistiek.

Creatief moesten we nog even zijn voor Ivo`s schoolproject. Al maanden wisten we dat Ivo een juice box cruncher moest maken. Hulp van ouders was vereist, meer wisten we niet. Het werd hulp van een grootouder die een mooie pers had gemaakt. In onderdelen kwam deze uit Patty`s koffer. Ivo had er nog een hele klus aan om het weer in elkaar te zetten dus dat was meteen een goede oefening. Echter toen kwam hij ook met de brief van de leraar thuis met de precieze opdracht. Wat bleek opa`s mooie cruncher voldeed niet, er moesten maar liefst drie punten in zitten die een kracht overbrachten. Alsof de opdracht al niet moeilijk genoeg was, zeker als je maar weinig gereedschap hebt en niet een opa in de buurt hebt. Dick en Ivo zijn lang in de weer geweest om met touwen, een geleende boor en onderdelen van opa`s cruncher een nieuwe te maken. Ivo bleef twijfels houden en zijn leraar leek ook nog niet tevreden te zijn. Wat nu? Hij zou nog een tandwiel (gear) moeten hebben.  Ivo sliep er slecht van. Ik ben toch maar eens langs gegaan bij de plaatselijke wielerhandel: `mud, sweat and gear`. Dick was de coach van hun zoon dus ik had een ingang. De eigenaar was er niet maar de jonge fietsenmakers aldaar vonden het wel intressant en met een oud fietsen tandwiel en fietsenketting stapte ik weer buiten. Ivo was zichtbaar opgelucht toen hij het hoorde. ‘s Avonds hadden de mannen zo het tandwiel en ketting aan de spoel gemonteerd en was Ivo tevreden. De berekeningen van de krachten konden ze nu ook snel even maken. De volgende dag op school werkte het goed en leek het nog één van de betere te zijn.

                                                                      

We zijn benieuwd hoe de leraar dit project gaat beoordelen.  

Alsof we nog niet genoeg met drinkpakjes bezig waren geweest hadden we ook nog twee(!)  bottle drives te doen. Eén voor Ivo`s school en een verplichte voor Vera`s schaatsclub. Dit alles om geld te verdienen voor de schooltrip en om het dure ijs te betalen voor de dure schaatslessen. We hadden net onze nieuwe werkvergunning binnen gekregen waarop toch duidelijk staat dat onze kinderen hier niet mogen werken maar wel naar school mogen gaan. Even heb ik er nog over gedacht om dat als excuus in de strijd te gooien om dit vieze werk te vermijden, maar dat leek me toch wat flauw. Ondanks dat er bij mij geschreven staat dat ik niet met kinderen mag werken heb ik drie jongens uit Ivo`s klas langs de huizen gereden. Ach, dat is ook eigenlijk wel weer leuk. Veel keus had ik ook niet. Dick die enkel als beperking heeft dat hij hier niet een opleiding mag volgen, is op zakenreis dus sta ik er alleen voor en moest ik wel rijden. Het was nog wel koud voor de jongens dus tussendoor hebben nog even gestopt bij de Starbucks voor warme chocolade melk. Later warmden we flink op toen we de sorteerders (waaronder Vera) zijn gaan helpen want ineens kwamen er nog veel flessen, drinkpakjes en dergelijke binnen. Op zondag bleek dat wel een uitkomst te zijn want wij konden zo met onze ervaring van de vorige dag de bottle drive van de schaatsclub op weg helpen. Bij hun ga je niet de huizen langs, daar ben je als lid van de club verplicht 8 grote zakken met lege flessen in te leveren. Zo niet dan innen zij je cheque van $100,-die je aan het begin van het seizoen hebt moeten inleveren… Mijn andere beperking op de werkvergunning is dat ik niet in de sex industrie mag werken dus veel geld zal ik wel nooit verdienen en dan moet je maar hard werken bij  de bottle depot.

Mijn werk als alleenstaande moeder bestaat momenteel uit taxichauffeur zijn. Als Vera niet moet schaatsen moet Ivo wel trainen voor de football. Nou moest ik hem ook nog afzetten bij zijn babysit adres. Niet verder vertellen hoor dat hij wat geld verdiend.