Alles weer normaal, of toch niet

 

Vera mocht tweede paasdag beginnen op het hogere niveau bij het kunstrijden. Ze was er helemaal nerveus voor en later bleek dat dat niet onterecht was want het was toch echt allemaal anders. De snelheid waarmee deze meisjes schaatsen ligt veel hoger en de oefeningen bij “stroking” zijn erg ingewikkeld. Haar eigen solo blijft gelukkig nog even hetzelfde. Op woensdag en vrijdag moet ze meteen vanuit school naar de ijsring waar ze dan 3 uur lang aan het trainen is. Oh, wat was ze nog moe op zaterdag.

Dinsdag werd alles weer normaal. De kinderen naar school, Dick naar het werk en ik werkte weer hard aan de kostuums voor de school voorstelling Charlie and the Chocolate factory. Vera vergat gelukkig niet om haar zwemspullen mee te nemen voor het schoolzwemmen wat niet een normale les is op school.

Woensdag hadden we een ouderraad vergadering bij Ivo op school en we hoopten dat er meer nieuws zou zijn over de waarschijnlijke verhuizing van die school naar een centraal gelegen gebouw waar we op hopen. Geen nieuws dus ook geen verdere plannen werden er gemaakt en was de vergadering in drie kwartier klaar. “Eveline: ga je mee wat drinken nu we zo snel klaar zijn?”. Goed, wij naar een bar. Zo één waar je boven de hockeywedstrijden op de tv moet uit praten. Geheel in stijl heb ik ook maar eens een cocktail geprobeerd want dat is heel normaal hier. Ik had een Brown Cow weg te werken. Best wel lekker. Het houdt een geanimeerd gesprek makkelijker op gang. En ineens was er ook gejuich, er was een doelpunt gescoord. En nog wel door Ryan Whitney, wiens naam gekoppeld was aan ons tafeltje en dat betekende gratis eten en drinken voor ons! Zo duurde deze after meeting 4 keer langer dan de vergadering

Toen ik mijn email nog even checkte op het eind kwam daar wel het nare bericht dat een vader van Ivo`s football team was verongelukt…42 jaar oud. Komende vrijdag gaan we naar the Celebration of Live in de kerk.

Donderdag hadden we nog een vergadering op Ivo`s school maar die kende geen vervolg ondanks dat we al begonnen te giechelen toen we elkaar weer zagen.

Vrijdag begon het weer te sneeuwen en konden we de rest van het weekend gewoon doorgaan met sneeuw ruimen…

Zaterdag was ik dus jarig. Veel berichtjes en telefoontjes kwamen door maar ook andere verrassingen. Quilt lapjes uit Nederland, een ketting van de kinderen die ze stiekem hadden gekocht in Banff  (aahhh) en van Dick die mooie tulpen tas (dank je wel Patty) die ik nog zo graag wilde hebben.

 

Verder gebeurde er weining bijzonders voor mij. Ik heb gewoon boodschappen gedaan, die dag. We konden ook niet veel anders want Ivo moest worden gebracht en gehaald naar de regional science fair met zijn pyrolosis presentatie. Gelukkig nam Dick die taak op zich. Mijn poging om te carpoolen met andere ouders strandde.

Dick kwam thuis dat hij verwachtte dat het een saai weekend zou worden voor Ivo. De hal werd overspoeld door kinderen van een ambitieuse privat school die veel geld hadden gestopt in mooie veel kleuren presentaties, waarbij Ivo`s `Totally Radical` helemaal wegvaagde. Ook zijn huidskleur was erg bleek in vergelijking tot die privat students.

Dapper heeft Ivo zijn presentatie gedaan ten overstaan van 9 juryleden en heeft hij veel vragen kunnen beantwoorden. Hij was doodmoe toen Dick hem weer ophaalde.

De volgende morgen moest hij weer terug omdat het was opengesteld voor publiek. Dick was nog niet terug of Ivo belde op: ik heb, als enige, een Young Chemist Award gekregen van The Chemical Institute of Canada. Wouw.

De young chemist zei nog dat hij het jammer vond dat Ivo zich niet had aangemeld om in de prijzen te vallen want hij had hoog kunnen scoren. Wisten wij veel dat je hem had moeten aanmelden voor de prijzen. We begrijpen dus nog weinig van hoe zo`n science fair werkt.

Uit goed fatsoen zijn we toch maar naar die prijs uitreiking gaan kijken. Mijn handen deden zeer van het klappen. Het ging mijn pet te boven: dezelfde, netjes in het pak geklede, leerlingen van die dure privé school met zeer ingewikkelde projecten met nog ingewikkelder namen werden telkens naar voren geroepen om een award, schild en cheque in ontvangst te nemen van de sponsors(?). Ivo`s school kwam er nauwelijks aan te pas. Eén leerling redde de eer door 2x naar voren te mogen komen. Gelukkig leek het niet zo heel lang te duren. Wat? Hoor ik nou Aivo Verhoeven afgeroepen? Jawel, Ivo stormt naar beneden om de Taylor Memorial Senior Chemistry award (en schild en een cheque van $150,-) in ontvangst te mogen nemen van hoogleraar Jenssen. Ik geloof dat ik even gegild heb van ongeloof. De andere ouders feliciteerden me meteen.

 

 

Toen het dan echt was afgelopen hebben we nog even met deze hoogleraar gesproken: Ivo snapte zijn onderwerp heel goed en wist het goed uit te leggen en goed de vragen te beantwoorden. Ze leken het ook leuk te vinden dat hij zich zo goed had verdiept in het werk van zijn vader.

We moesten snel naar huis voor ons bezoek. Een nieuwe expat familie is gearriveerd. Toevallig iemand die alles wist van Ivo’s Totally Radical, wat het nog eens leuker maakte. Vera ontpopte zich als een hele goede babysit voor hun 3-jarig dochtertje. Dat gaf ons tijd om er achter te komen dat ook zij, een tijdje, in Koeweit hebben gewoond toen wij er waren en even later bleek dat we letterlijk, voor een half jaar, buren zijn geweest in hetzlefde appartementen complex !?