We zitten weerhelemaal in ons oude ritme. De kinderen zijn druk met school en sport (Ivo heeft weer twee maal gescoord bij de indoor soccer). En wij zijn automatisch ook weer druk met hun sporten, al was het alleen maar met het heen en weer rijden. Ivo heeft al weer een project afgemaakt waar Vera en ik ook n steentje aan hebben bijgedragen gezien de tijdsdruk. Hij heeft een bordspel moeten maken.
Dat is het bord:
Verder zijn er al auto sleutels en een Ipod voor een week kwijt geweest en is de eerste bekeuring in het verkeer al weer gevallen. Zonde van het geld! De vriendjes en vriendinnetjes hebben Vera alweer gevonden en heeft ze al weer heel wat uren mee doorgebracht. Ze is nu dus ook op pad met haar oud buurjongen en familie naar de “Pet expo”. Ze mag niet terugkomen met een mooi huisdier, is de afspraak. Wij zijn ook weer aan het sporten daar we weinig beweging krijgen in het dagelijkse leven en we niet zoveel hebben moeten shovelen. Het is momenteel te koud voor langlaufen. Ik los het op door op mijn indoor langlaufapparaat te stappen, Dick gaat hardlopen met heel veel lagen kleding aan tegen de kou. We moeten de kerst kilo’s er toch echt afkrijgen van die leuke vakantie in Nederland die eigenlijk nog maar twee weken geleden afliep.
De eerste vergaderingen voor de ouderraden op de scholen zijn ook al geweest. Bij Ivo op school willen ze een Charlie and the Chocalte factory op de planken zetten en toen ik vertelde twee jaar geleden de Oempa Loempaas in Kuweit te hebben aangekleed, werd ik meteen gebombadeerd tot costume director. Mijn quilt vriendin Kim en ik zullen deze duo baan gaan vervullen en we verachten nog hulp van de andere quiltvriendinnen. Het verbaast Dick allemaal niets. Ik zit dus ook weer veel achter de naaimachine om de huidige klussen af te hebben voordat we aan deze grote klus gaan beginnen. Gelukkig doet deze naaimachine het weer want het gaf wat problemen na de servicebeurt. Het zou allemaal aan mij liggen. Opmerkelijk om te zien dat ze bij een winkel heel aardig zijn totdat je problemen krijgt. Ik heb het ritje naar de stad Edmonton maar gecombineerd met het kopen van mijn favoriete geurtje Happy om me ook weer dat gevoel te geven. We hadden van onze huiseigenaar een kadobon gekregen als kerstgeschenk. Eerst was ik er niet blij mee omdat we veel gebreken in het huis hebben waaraan hij beter zijn geld kan uitgeven, maar nu ben ik dus toch wel weer happy. Ik heb meteen ook Vera’s oude schaatsen afgegeven bij een winkel waar ze tweedehands sportspullen verkopen. De eerste zaak is bijna failliet en de tweede zei dat er niet veel vraag is naar tweedehands kunstschaatsen. Wat moeten we hier van denken? Is de crisis hier ook voelbaar maar niet bij kunstrijders? Ik weet het niet. Ze staan een jaar in de winkel en ik krijg 70% van het verkoopbedrag en dat zou $87,- zijn, wat toch niet verkeerd is.
Vera’s jurkje voor het kunstrijden is dus ook af. Het is geloof ik ook goed gekeurd door de coach voor de opkomende competitie. Ik weet het nog niet of ze het zal dragen want zelf blijf je toch het meest kritisch. Vera en de andere moeders moedigen me aan op het haar te laten dragen.
In ieder geval zal ze het niet dragen op de aankomende danstest omdat we hebben gezegd dat Vera daar niet aan mag deel nemen. Gelukkig snapt haar coach dat. Die week mist ze al een hele schooldag in verband met de competitie. Nog een dag wegblijven voor een danstest vinden we toch te veel. Het schijnt dat de jury alleen onder kantooruren (schooluren) willen komen naar de danstesten…
Bij Vera op school heb ik geen vrijwilligers werk aangenomen behalve dat ik ze help bij de hotlunches (die meestal koud zijn bij het uitserveren). De vergaderingen op haar school staan eigenlijk alleen in het teken van de onzekerheid en angst wat “the board” gaat doen met deze school in de toekomst. Zo anders zijn dus deze vergaderingen dan op Ivo’s school.
Ik heb ook even geen taken op me genomen omdat ik weet dat ik woensdag 6 Februari geopereerd ga worden. De verkalkte cyste in mijn borst wordt dan weggehaald. Ik kijk er niet naar uit, maar je bent het liever kwijt dan rijk. Zoiets is toch altijd wat spannend en in een toch vreemd land komt er wat meer onduidelijkheid bij. Zo heb ik een eerste gesprek met de aardige chirurg gehad en daarvoor moesten we naar zijn praktijk aan het andere eind van de stad in een winkelcentrum. Het duurde even voordat we dat gevonden hadden. Wel handig dat je na afloop nog even wat boodschappen kan doen in de naastliggende Walmart. De ruitenvloeistof was op en daar kan je niet missen met alle troep op de weg die vrij komt bij temperaturen boven nul. Inmiddels is het overigens weer –25.
Om aan te geven dat het toch anders is in dit land: Dick mocht er niet bij zijn toen ik werd onderzocht maar hij moest er wel bij zijn tijdens het gesprek. Denken ze nou echt dat hij me nog nooit bloot heeft gezien. Op de dag van de operatie zal hij er voor me moeten zijn als taxi chauffeur. Hij moet mij rijden van de rontgen, in dat winkelcentrum bij zijn praktijk, naar het ziekenhuis 10 blokken verderop en na de operatie moet hij me ook weer naar huis rijden en 24 uur bij me blijven. Dick kreeg de opdracht me dan maar extra te verwennen. Nu ben ik daar niet bang voor want hij en mijn omgeving steunen me enorm. Ik ervaar dat toch als bijzonder voor iemand die tijdelijk in een land woont tussen een stugge bevolking. Ik vind het dan ook helemaal niet erg dat het er naar uitziet dat we hier nog wat langer kunnen blijven. Het is weer wel een hele papierwinkel omdat voor deze zomer de verblijfsvergunning verlengt moet worden en de ambtelijke molens ook hier langzaam draaien.
