Na een spannende week weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken om het knobbeltje in mijn borst. Ook deze zaken gaan gewoon door in een expat bestaan dus ook dat wil ik melden op mijn blog. Je zou nog eens denken dat het alleen maar rozengeur en manenschijn is en dat is het natuurlijk niet, net zo min als in een leven waarbij je op één plek woont.
We kunnen gewoon verder met ons leven. Sinterklaas hoort daarbij als je van Nederlandse afkomst bent. Zo rond 5 uur werd er ineens aan de deur geklopt en vond Vera een tas met kadootjes en chocolade munten op de veranda. Toen een paar minuten later Dick van zijn werk terugkwam konden ze open gemaakt worden. Natuurlijk wel eerst het gedicht lezen want dat hoort erbij. Even leek het erop dat Vera weer helmaal geloofde. Dat maakt het dan nog eens extra leuk. Het was een kort maar krachtige pakjesavond. Na afloop kreeg ik van Ivo een dikke, veelzeggende kus uit het zicht van iedereen. Heerlijk.
Na deze lol moest er nog even hard gewerkt worden aan een project voor Ivo’s school dat de volgende dag af moest zijn. Het was een presentatie over het bouwen van bruggen waarbij als uitdaging je zelf een brug kon maken, die een hockeypuck moest kunnen houden. Ik ben blij te zien dat Ivo er steeds handiger in wordt.
Op 5 dec. zelf kregen we als kadootje op de ouderavond van Vera een tevreden leraar. Ze is niet de sterktste leerling maar wel iemand die hard werkt en zeer respectvol is naar anderen. Ze zit dan ook in een hele leuke klas waar ze erg gelukkig is.
De volgende dag mocht zij zich concenteren op twee danstesten bij schaatsen. Dat gebeurt gewoon onder schooltijd. Ik kon dus helaas maar even naar mijn quiltclub want Vera moest om 12uur opgehaald worden.
De voorbereidingen liepen niet lekker. Ik kreeg haar make-up en haar niet goed, ze had haar trainingsjack vergeten en de coach was kattig, ondanks dat we een vriendelijk jurylid leken te hebben. Het verbaasde me dan ook niet dat Vera een chassé niet goed uitvoerde en ik had dus de conclusie getrokken dat ze was gezakt (voor het eerst in haar schaatscarrière). Lang konden we er niet bij stilstaan want ze moest direct opwarmen voor de volgende danstest. Deze test verliep beter maar hier had de coach twijfels over. Na een kwartier wachten kwam Vera toch met een stralend gezicht en het briefje van de jury in haar hand naar me toegerend: `ìk ben geslaagd!`De opmerking van de jury was dat haar timing, houding en uitstrekken van het been erg mooi is.
We konden er niet lang bij stilstaan want we moesten Ivo ophalen voor een controle bij de huisarts voor zijn gebroken teen. Net op tijd waren we bij de huisarts om daar te horen te krijgen dat hij maar niet snapte waarom Ivo zo`n loopgips moest dragen voor een breuk in zijn teen. Zijn ideeën over een behandling van een gebroken teen staan loodrecht op die van de arts van de EHBO die Ivo eerder had geholpen. Wie moet je dan geloven? We hebben besloten zijn teen te tapen en onder geleiden van pijn de belasting op te voeren. Het gaat erg goed met Ivo. Eigenlijk een typisch voorbeeld hoe de gezondheidzorg hier werkt. Zonder protocollen, dus.
Ook hier konden we niet lang bij stilstaan want er was een award night van Ivo’s football team the Wolverines. Vera en ik kwamen wat later want zij moest ook nog gewoon naar schaatsles. We konden gelukkig zo aanschuiven voor de”potluck maaltijd”. Alleen het gebed hadden we gemist. Aangezien deze sport veel discipline kent moesten de spelers de andere gasten voor laten gaan bij het buffet. Arme jongens die moesten toekijken hoe iedereen voorbij kwam met overladen borden (en die vaak maar half opeten)
Na deze voedzame maaltijd met soms verrassend lekker eten, gingen we verder naar de grote zaal. Voordat de uitreiking van de awards kon beginnen werd er gespeecht door de hoofdcoach van de Eskimo’s. Oftewel een Dick Advocaat van hier maar dan in een donkere uitvoering.
Het was tijd om de coaches en spelers op het podium te krijgen om ze te kunnen waarderen in de vorm van een certificaat en soms nog wat mooie woorden. Het was allemaal zeer goed verzorgd.
Toen werden er nog tropheën uitgedeeld voor de beste speler, de meest gewaardeerde, de beste lineman enz. Er waren ook nog bijzondere vernoemd naar gewaardeerde mensen uit het verleden. Soms vloeide daarbij tranen, wat toch wel bijzonder is voor zulke stoere mannen. De Perry Rubtasch trophee bleek te gaan naar the best parent of the year. Naar iemand die er altijd was en mee hielp en de vele foto`s verzorgden: Dick Verhoeven. Het was een hele verrassing en een enorme waardering voor het inderdaad vele werk.
De trophee met Dick`s naam blijft bij het team het plakkaat met `best parent of the year` ging mee naar huis. Je snapt, we durven Dick niet meer tegen te spreken met zo`n titel ;) Ik weet niet waar het komt te hangen want het is, in figuurlijke zin, toch ook wel eng.
De avond sloot af met een hele mooie foto (van Dick) voor de scheidende coach.
Voor volgend jaar is er een nieuwe hoofdcoach aangekondigd die al heel veel ervaring en succes heeft behaald. We hopen als één grote Wolverine familie terug te komen in April.
Vrijdagochtend mocht ik lekker uitrusten bij de kapper. En lekker dichtbij een kachel zitten want de temperaturen dalen wel heel erg tot onder de –20. Soms was er een gevoelstemperatuur van –29.
Zaterdag was daar natuurlijk Vera’s verjaardag. Onze prinses is alweer 11 jaar oud. Ivo trakteerde haar ‘s ochtends vroeg al op eigen gemaakte fluffy pancakes.
Ondertussen kon Vera de kado’s openen en de kaarten en emails lezen.
Ze heeft een stepje kado gekregen om van de zomer terug te steppen naar huis met een klasgenootje. Heel populair hier (als de sneeuw weg is).
Later moest ze gewoon naar schaatsen waar weer gewoon hard gewerkt moet worden voor een opkomende wedstrijd in Februari. Misschien kan ze dan al een axel springen. Ze heeft na afloop nog wel getrakteerd.
Snel verder met het feestje. Het begon bij 4Cats artstudio voor een verfspetter feestje.
Dinsdag is alles droog en mag ik het ophalen.
Daarna was het tijd voor taart en de kadootjes.
En toen gingen we met z’n allen weer door de kou naar ons huis “to hang out” in onze bonus room en pizza te eten.
Ben en Natasha kwamen ook nog over dus het werd nog heel gezellig.
