Vallen zal Ivo niet meer op weg van en naar de schoolbus. Een hele aardige meneer van de schoolbus afdeling belde op om te zeggen dat als ik ‘m ‘s ochtends naar de schoolbus-stop breng dan zal de bus hem ‘s middags afzetten voor het huis. Wouw, dat is wel heel aardig en dit had niemand verwacht. Dat is me toch maar mooi gelukt in een toch nog steeds vreemde taal.
Vallen deed hij wel woensdagmorgen in de sporthal waar zijn school een triathlon had. Ivo kon natuurlijk niet meedoen. Hij zou wel de scores bijhouden om zo toch betrokken te zijn bij zijn klas. Het was dan ook vreemd dat ik een telefoontje kreeg dat hij onwel was geworden en was flauwgevallen. Of ik hem snel wilde ophalen. Ineens voel je dan niet meer dat het –14 is. Een zeer geschrokken lerares kwam me tegemoet bij de deur. Ivo lag boven bij de hometrainers met twee vriendelijke dames van de EHBO. Gelukkig had hij weer kleur. Hij vertelde toch snel gewandeld te hebben en heel hard gefietst te hebben, ondanks dat hij er niet op gekleed was en dat grote plastice gips natuurlijk ook nog rond zijn voet en been zat. Of ik niet boos was? Nou, op zo’n moment gaat er wel wat anders door het hoofd van een moeder. De lerares kwam nog meer geschrokken terug. De leraar die hem had opgevangen dacht dat het een epilesie aanval was geweest. Oeps, dat is een ander verhaal. Dus moesten we op pad naar het ziekenhuis. De frisse lucht deed hem goed. In het ziekenhuis bleek al snel dat zijn bloedwaarden goed waren maar hij moest toch even blijven om een arts te zien. Dat betekende twee-en-een half-uur wachten zonder boek, roddelblaadjes etc. Gelukkig kwam Dick even langs om een lunch te brengen. Toen voor Ivo een kamertje vrij was konden we daar wachten op de arts, Ivo inmiddels in een operatie hemd. Ze wilde toch nog even een hartfilm laten maken. Toen dat ook was gedaan werden we verplaatst naar de gang om het kamertje weer vrij te geven voor een andere patient. Ivo en ik hebben onze gesprekken voortgezet. Na nog een uur wachten kwam de arts uitleggen dat zijn hart er erg goed uitzag en dat de conclusie was dat hij oververhit is geraakt. Misschien ook niet vreemd want de EHBO dames vertelden dat ze voor de senioren in de sporthal de verwarming extra hoog zetten. Dat viel mee. Net voor het avondeten waren we weer thuis. De volgende dag toen we de geschrokken leraren een bloemetje brachten, vertelden zij dat ze heel streng gingen zijn bij deze pubers: alleen sporten in sportkleren en met een drinkfles onder handbereik. Iets wat Ivo altijd wel zal doen in de toekomst.
Vrijdagmiddag zag ik Ivo heel goed functioneren op de “math fair” van zijn school. Ze moeten een onderwerp waar wiskunde in is verwerkt presenteren voor de leraren en leerlingen van de lagere school.
Ivo’s board over zijn zelf bedachte onderwerp: the stock exchange, waar we dinsdag nog hard aan gewerkt hebben.
Zo stond het op school in de gym:
Ivo klaagde vorig jaar over te weinig aandacht. We hebben er iets op gevonden: chocolade munten. Het was een groot succes.
Iedereen wilde wel zo’n snoepje, maar niet alleen dat. Men wilden ook meteen wat uitleg. De leraren kwamen naar me toe of hij hun om wilde kopen? Ik hoop dat ze het grapje kunnen waarderen.
Zaterdag stond Vera centraal. Zij deed mee aan de schaatscompetitie: Sparkles in November, in Spruce Grove (een uurtje rijden hier vandaan). Als je denkt dat dat best wel ver weg is voor een minuutje schaatsen dan valt dat wel mee. Er kwamen schaatsters die hebben moeten vliegen of 4 uur moeten rijden. De zenuwen waren er niet minder door. Vera had slecht geslapen (en ik eigenlijk ook). Ze moet het doen in één minuut en als ze dan valt is het over en kun je terug naar huis met lege handen en dan makt het niet uit of dat dichtbij of veraf is. Vera had er hard voor gewerkt maar dat doen alle meisjes.
Met een eigen gekozen pakje van de club dress sale, het haar strak op een vlecht en in een knot en met wat make-up ging ze op stap. Als gezin waren we daar voor support. Ik deed de off- ice warm up met haar en toen de schaatsen aan waren, nam de coach het over. Ik mocht boven toekijken terwijl Dick en Ivo voor het beeldmateriaal zorgden. Bij de on- ice warm up, liep het even fout. Vera raakte de schaats van een andere schaatster. Gelukkig gaf het alleen een gat in haar maillot waar ze gelukkig nog een maillot onder heeft.
Van het ijs af en wachten op haar beurt. Eén meisje viel, de anderen draaiden netjes hun programma af. Vera, de nummer 7 in opkomst, maakte er een aardige show van. Wouw, wat deed ze het netjes en gecontroleerd! Ze leek te genieten dat ze alleen op dat ijs de elementen kon showen. Ik moest naar haar toe. Ze zat met haar coach in de kleedkamer te praten. Ja het was mooi, maar het had veel te lang geduurd. Maar volgens mij was dat bij alle schaatsters? Weer wachten, maar nu op de uitslag van de jury. Vera maakte het weinig uit. Zij had een heel goed gevoel over haar optreden, ik was alleen maar trots op haar. Zo knap om zo te kunnen presteren onder druk.
Toen we net tussen de schaatsjurkjes stonden om inspiratie op te doen, kwam Dick naar ons toe. Je hebt brons! Gelukkig de tijdsoverscheiding is haar niet te zwaar aangerekend.
Bij thuiskomst heeft Vera van het beeldwerk een filmpje gemonteerd te vinden onder “lordoviful” op Youtube.com Als je goed luistert hoor je haar naam door de speaker en Ivo die zijn moeder toe spreekt.
