Uitrusten is wat de kinderen wilden in hun herfstvakantie (alhoewel het buiten een flink winter landschap is). Uitslapen, in pyama lopen, boeken lezen en films kijken. Maar Ivo had ook nog veel huiswerk te doen. Zij hebben zoveel projecten dat zijn bezoekjes aan vriendjes bestond uit huiswerk maken. Vera daarintegen heeft echt kunnen “chillen” met haar vriendinnen. Een sleep-over bij J’lin en veel in de sneeuw van de heuvel glijden met een andere vriendin. Bij dat laatste moet ik altijd wel aanwezig zijn want dat gaat zo hard dat je verwacht dat er nog weleens gewonden gaan vallen. Gelukkig is deze vriendin de dochter van mijn vriendin dus gebruiken wij die tijd om bij te kletsen en dat soms weleens in het zonnetje. Quilten en figure skating dresses maken blijven bezigheden voor binnen. Gelukkig heb ik ook dat soms in het zonnetje kunnen doen wat het leuker maakt.
In gedachten was ik veel bezig met de begrafenis in de familie. Dat naaien is dan een soort bezigheidstherapie voor me. Als expat vind ik dat nog steeds heel moeilijk. De hele familie is daar en ik ben er niet bij. Gelukkig kun je tegenwoordig makkelijk een kaart of bloemen sturen waardoor je uiting van medeleven kunt geven maar het blijft moeilijk om afwezig te zijn.
Figure skaten wordt voor Vera weer heel spannend want komend weekend heeft ze een wedstrijd en daarvoor besteed ze natuurlijk veel tijd met haar coach. We hopen dat haar knie het volhoud want ook zij heeft steeds meer last van de aanhechting van de kniestrekker. Hetzelfde als bij haar grote broer die er gelukkig steeds minder last van krijgt. Misschien is hij wat minder hard aan het groeien en Vera weer wat meer.
Ivo had geen training, hij had een voetbalwedstrijd op zaterdag. Ze domineerde goed in deze wedstrijd en wisten met 10 – 2 te winnen. Het scorebord ging niet verder dan 7-2 om het grote verschil niet zichtbaar te maken. Ivo scoorde twee maal, waaruit één uit een strafschop. Hij mag dan Nederlander zijn deze was erg goed genomen vooraf gegaan door een schijnbeweging. Ja, die jongen kan een aardig potje voetballen waarbij hij niets uit de weg gaat. Tevreden kwamen ze van het veld, allen zijn grote teen deed nogal pijn door een ongelukkige schop van een tegenstander. Later op de avond werd de zwelling en pijn steeds erger, ondanks de koeling. Dick is toen toch maar met hem naar het ziekenhuis in de buurt van zijn werk gereden, want die wisten we te vinden. De walk-in clinics leken allemaal dicht te zijn dus dan maar door naar een emergency van een ziekenhuis. Het leek ons een beetje overdreven voor een gekneusde teen, maar hij werd snel en vriendelijk geholpen. Oeps, zijn grote teen bleek gebroken te zijn.
Hij heeft nu een grote spalk om zijn voet en onderbeen die eventueel opgevuld kan worden met lucht om nog meer te stabiliseren. Lopen kan hij kleine afstanden met dit blok aan zijn been. Voor douchen en aankleden kan het zelfs even af.
Naast de pijn die hij nu heeft zien we meer problemen opkomen. Naar de schoolbus halte lopen zal te ver zijn en met sneuuw zelfs onmogelijk. Zal ik echt iedere dag moeten rijden naar zijn school die zeker 10 km. verderop ligt of kan de bus iets dichterbij stoppen? Zes weken zal hij dit moeten dragen dus dat betekent ook gedurende onze reis naar Nederland. Misschien toch maar iets op wielen regelen op de vliegvelden. Natuurlijk kan hij die weken niet sporten of ook eens glijden in de sneeuw. Zal hij dan nu uitrusten?
