Afgelopen week besloot het weer om ons nog meer sneeuw te geven, nog meer vieze, vette, gladde sneeuw. Woensdag begon het. Door die sneeuwstorm moest ik naar Ivo’s school. Het zicht was zo slecht dat ik de verkeerde afslag nam. Gelukkig maar eentje te vroeg. Diegene die leiding geeft bij de lunches van woensdag is iemand die geboren en getogen is hier, zelfs zij kon niet komen. Ze kwam niet eens haar oprit af, zo glad. Afslagen van de snelweg werden afgesloten en sommige wegen mocht je alleen in als je kon bewijzen dat je winterbanden hebt. Veel vrachtwagens hebben die niet en blokkeerde dan ook menige helling op de wegen. Auto’s strandden en er vielen gewonden en een dode in onze stad. Ik zag zelfs een sneeuw ploeg vast staan. Ik kwam gelukkig goed thuis en later Dick net nadat de kinderen van de vertraagde schoolbussen thuis kwamen. Die zelfde avond nog werden de schoolbussen gecanceld voor de volgende dag. Ik besloot de kinderen thuis te houden. Als de bussen het al niet veilig vinden om de straat op te gaan ben ik niet meer zo’n held om wel te rijden. Die volgende ochtend was ik toch even op pad en merkte dat er wel een heleboel ouders hun kinderen zelf brachten naar school waardoor de verkeerschaos eigenlijk nog groter werd. Ik ging even broodjes halen bij de bakker want de quilt club zou bij mij komen. Ik had Dick naar het werk gestuurd in de grote auto dus kon zelf weg met de kleine auto. Nu stond ik vast in de hoge sneeuw aan het einde van de oprit. Met hulp van een buurman ben ik terug de oprit opgekomen en heeft hij me zelfs aangemoedigd toch vooral weer de straat op te rijden om die ene boodschap te doen. Ik dacht dat hij me uit zou lachen met zijn grote pick up. En jawel, zonder problemen bereikte ik de bakker. Bij thuiskomst belden bijna iedereen af…. Alleen Natasha kwam lekker even luchen, waardoor ik toch niet voor niets naar de bakker ben geweest. Zij rijdt nog steeds rond op haar zomerbandjes (?) De rust in huis gaf de kinderen de mogelijkheid om huiswerk te maken. Ivo is druk met een studie over geld beleggingen en Vera moest van ons een power point presentatie maken over Mr. Watt en Volta omdat ze op school bezig waren over electriciteit. Een soort van home scholing, wat hier wel meer gebeurd.
Vrijdag moest alles maar weer normaal zijn en zouden de kinderen nog een dagje naar school gaan voor de fall- break vakantie (ze noemen dit nog herfst?). Kinderen op tijd op en naar de bus. Ivo was net weg toen ik een telefoontje kreeg dat zijn bus minimaal 20 min. later zou komen. Dat betekent dat hij bij –20 minimaal een half uur zou moeten wachten. Hup, winterjas aan over de pyama en erachter aan. Onderweg besloot ik hem maar naar school te brengen. Dat viel nog tegen op de weg. Te laat maar ruim voor de schoolbus kwam hij aan op school waar het een grote puinzooi was met te laat komende leerlingen.Dick belde me maar niet meer naar Edmonton te gaan om zijn Iphone te laten repareren op de geplande afspraak. Nou ik toch op pad was besloot ik toch dapper verder te gaan. Daar kreeg ik spijt van. Langzaam maar zeker kwam ik te aan, te vroeg zelfs. Gelukkig kon ik schuilen, warm blijven en naar de wc gaan bij de salvation army. Ik zat in een buurt met veel daklozen die het natuurlijk nog moeilijker hebben bij dit weer. Misschien was dat de aanleiding dat ze gingen vechten vlak voor mijn ogen. Wat een ochtend.
Ik besloot mijn emails te lezen om de tijd te doden. Wat een woordspeling (niet zo bedoeld), ik kreeg bericht dat mijn oom op sterven lag. Ai, dat laat je niet koud. Het relativeerde de hele situatie. Twee uur moest ik wachten op de reparatie en besloot dus nog maar even Vera’s schaatsen te laten slijpen, wat hard nodig was. Het leek alleen maar slechter te worden op de weg en om de spanning te verhogen had ik nog veel stoplichten tegen onder aan een heuvel. Het voordeel is dan dat je makkelijk weg kan bij een groen stoplicht wat bij veel auto’s problemen gaf. Toen ik uitstapte bij een winkel, ging ik meteen onderuit. De wegen waren dus bedekt met puur ijs. Om een lang rijverhaal kort te maken, ik ben zonder schade, met knallende hoofdpijn thuisgekomen na 6 uur rondrijden en Dick’s Iphone is gemaakt waar hij heel blij mee was.
Toen kreeg ik het bericht dat mijn oom Co was overleden…Mijn gedachten waren niet meer bij het weer en verkeer maar bij mijn familie en de herinneringen die ik heb aan deze oom. Dit zijn van die momenten dat je in Nederland zou willen wonen.
Inmiddels heb ik al de rouwkaart digitaal toegestuurd gekregen, toevallig op Remembrance day:
De volgende dag moest er alweer geld verdiend worden. Er was een bottle drive van Ivo’s school om geld te verdienen voor hun dure schoolreis op een zeiljacht aan het eind van deze zomer. Mensen kozen duidelijk voor uitslapen bij zulke slechte weersomstandigheden. Alhoewel de zon volop scheen en het was geen –20 meer, slechts -14. De jongens waren wel blij met hun warme chocolademelk die ik aan boord van de auto had meegenomen.
‘s Avonds moesten we toch weer de gladdigheid in voor een bloedstollende voetbal wedstrijd van het Remax- Verhoeven team. Helaas verloren ze.
In dit lange weekend (in verband met Remembrance day) hebben de zondag echt gebruikt als een rustdag. Ivo heeft bijna heel de dag in pyama gelopen.
Vandaag zijn de wegen al wat beter doordat het nog maar net onder het vriespunt is en veel ijs wegsmelt of kapot wordt gereden.
Er op uit dus voor langlaufen. Even voordeel pakken van de dikke sneeuw. Die erg goed was om op te glijden. Nou ja, sommigen zaten toch nog liever want het blijft glad.
