Hectisch

 

Het is maandagmorgen en ik zit nog in pyama terwijl Dick en de kinderen al weg zijn naar werk en school. Ik zit moe op de bank met een boodschappenlijstje in mijn hand. Moe van een druk weekend en eigenlijk een drukke week ervoor.

Het was Halloween, Halloween die erg koud was en erg wit. Wij hoefden neit meer met de kinderen langs de huizen, dat deden ze met vriendjes. Het was een gevoelstemperatuur van –20 en ik vond de wandeling naar de brievenbus eigenlijk al te veel, en dat is aan het einde van de straat. Vera was opgewonden over dit feest en kon de avonden ervoor slecht slapen.

Ivo had daar niet zo’n probleem mee. Hij was dan ook, de avond ervoor,  erg moe thuisgekomen van een zeer koude football training in de sneeuw. Zijn vingers en tenen leken wel bevroren.

Woensdagochtend, de dag van Halloween is Dick later naar werk gegaan om Ivo met kostuum af te kunnen zetten op school. het was te groot voor de schoolbus een bijna ook voor Dick`s auto.  Ivo had het leuke idee om als “special delivery” zich te verstoppen in een doos en dan als schrikeffect eruit te springen. Eens en nooit meer want het gaf wat nadelige effecten. Op school schopten en sloegen kleinere kinderen tegen  de doos en bij de ``trick en treat``  langs de huizen, `s avonds, kwam hij regelmatig klem te zitten, wat weer erg hillarisch was voor zijn vrienden. Het isoleerde wel goed tegen de kou.

Vera was een hele strenge juf, met grijs haar in een knot, een parelketting, tikkende hakjes onder een zwarte strakke rok met zwarte kousen.  Deze juf probeerde op school de lakens uit te delen. Ze zat als vanouds erg goed in haar rol. Ze kreeg een leerling toegewezen, haar vriendin die zich had verkleed als nerd. Voor deze leerling hoefde ze niet met haar lineaal op de tafel te slaan,  hij luisterde zo wel.

‘s Avonds ging ze op stap met onze buurjongen uit de oude buurt. Zijn moeder is erg gelukkig met deze “dochter” naast haar drie zonen (goh, komt me bekend voor) die haar verlegen zoon mee uit neemt. Ze heeft Vera nog eens flink warm aangekleed want het was nog kouder dan we dachten. De ijzel maakte je ook nog eens nat.

 

Donderdag verslechterde het weer helemaal. Met bakken viel er zware, dikke sneeuw uit de lucht die de wegen erg glad maakte. Gelukkig hoefde ik slechts een klein ritje te maken naar mijn quilt vriendinnen om een nieuw project op te starten. Ik ben heel blij met mijn winterbanden want ik had wel grip en er waren heel wat auto’s die in de problemen waren. Bij thuiskomst kon ik eigenlijk niet meer zien wat oprit, stoep, weg of tuin was. Ik kon dus weer aan de slag met snow shovelen. Het is een goede conditie training.

‘s Avonds raakte Dick een stoeprand met als gevolg dat zijn velg flink beschadigd was. De volgende ochtend zou ik wel even langs gaan bij mijn “vrienden” van de banden garage. Nu kwam ik, in Dick`s auto, de heuvel niet op aan het einde van de wijk. Ik heb flink gevloekt op die slechte “all season- banden” op zijn auto. Via de andere weghelft kwam ik toch omhoog. Met een verhoogd adrenaline gehalte kwam ik aan bij de banden garage. Hij zag het snel. Het was absoluut niet goed: de band was aan het leeglopen en zou van de velg afgaan als ik verder zou rijden. Ik zat dus vast bij die garage. Dick leek onbereikbaar en mijn vriendin Natasha ook. Wat te doen? Na een uur kreeg ik eindelijk Dick te pakken tussen twee belangrijke meetings in. Een nieuwe velg en all season banden, was de conclusie en ga maar op zoek naar transport om je thuis te brengen. Deze garage zou het kunnen doen ergens volgende week en wat bleek bij inspectie van de banden: de auto had al winterbanden, maar dan wel van slechte kwaliteit…Oeps, foutje bij de verkoop van deze auto. Dick heeft dus ook in de zomer, bij hoge temperaturen,  gewoon rondgereden op winterbanden zonder dat wij het wisten. Gelukkig kon een quilt vriendin me ophalen en naar huis brengen.

Het is erg lastig met slechts één auto. Even de fiets pakken voor een boodschap lukt echt niet met alle gladigheid. In een strak schema is het ons gelukt om boodschappen te doen, Vera bij schaatsen te krijgen, Ivo en Dick op football training en bij de aansluitende indoor- soccer wedstrijd. De kinderen hadden ook nog tijd voor huiswerk maken terwijl ik ondertussen kroketten stond te maken voor een verlaat verjaardags etentje voor Ivo. Als taxi driver kwam het,  dat ik Dick aantrof in de Lutherse kerk waar hij aan het stofzuigen was na de indoor training en lunch van het football team. Dick weet steeds beter de weg in die hele grote Lutherse kerk, die geleid wordt door één van de coaches. Het belangrijkste was natuurlijk dat `ons` football team the Wolverines goed voorbereid naar de city championship zouden gaan van zondag. Al had ik mijn twijfels want Ivo zei bijna in slaap gevallen te zijn bij de bespreking van de wedstrijd video`s. Ik geloof dat er een grens is bereikt bij hem.

Lang konden we er niet bij stilstaan want de mannen moesten meteen weer het veld op voor de indoor soccer wedstrijd van het Remax- Verhoeven team (Remax is de sponsor, Verhoeven de coach). Gehaast kwamen ze het veld op (eigenlijk een stuk tapijt op een betonnen vloer). Het andere team stond opgewarmd en goed georganiseerd klaar. Het was dan ook niet zo`n verrassing dat zij meteen scoorde. Toen kwam de vechters mentalitiet boven bij het Remax- Verhoeven team en zij hebben zich gevochten naar een mooie overwinning. Erg leuk, maar wat had Ivo hard gelopen en Dick hard geschreeuwd. Overigens zijn Vera en ik ook niet stil geweest op de tribune samen met andere supporters.

Zondag stond vooral in het teken van die city champions wedstrijd van het footballteam. Gelukkig konden we een uur extra uitrusten door het verzetten van de klok. Om 9.00 `s ochtends moesten de mannen al bij hun clubhuis(-je) zijn als voorbereidingen op dé wedstrijd die gespeeld zou worden naast het grote football stadion van Edmonton. Wat waren ze nerveus. Niemand had verwacht dat dit team daar in de finale zou staan. We hoopten op net zo`n goede wedstrijd als de week ervoor toen ze door winst in deze finale kwamen te staan. Natuurlijk zaten Vera en ik ook op de tribune. We kwamen net iets te laat aan om het volkslied te horen maar op tijd om te horen dat de omroeper meldde dat Aivo Verhoooven een mooie teckel had gemaaakt. Hier hebben we nog harder aangemoedigd dan de avond ervoor. Als er een prijs zou zijn voor de hardst aanmoedigende supporters dan hadden de Wolverine supporters die gewonnen. We vermaken ons zo best op die tribune, ondanks de kou.

 

Ons geluid werd niet minder toen we al snel merkte dat de Wolverines nog niet goed genoeg waren om te winnen van die andere finalist. Dit Leduc team was als een blok beton waaruit regelmatig een speler van Leduc met bal wist te ontsnappen om snel te sprinten voor een touch down.

Er werden ook steeds meer onnodige fouten gemaakt. De wedstrijd werd afgesloten met een 0-score voor de Wolverines. 

En het doet pijn als zo`n droom in duigen valt en je moet toekijken hoe de tegenpartij met de beker naar huis gaat.

Het maakte ons als supporters niet stiller. Onder groot applaus kwamen  onze jongens en coaches  het veld af. Wat hebben ze hard gewerkt en wat zijn ze ver gekomen.

Nog even een interview van de hoofdcoach met de pers die wij zo vergruizen als ouders.

Deze journalist wist de Wolverines in eerdere artikelen neer te zetten als een `loosers` team terwijl deze jongens weten wat doorzetten is. Het leverde al een pittig ingezonden stuk op in de krant.

Dick kon in de kleedkamer zijn laatste foto`s van het seizoen  maken. Het werden foto`s van huilende stoere sporters die geen van allen hun ogen droog hielden.

       

Het goede nieuws is dat ze niet meer drie maal per week in de kou hoeven te trainen. Nog één keer willen we als Wolverines familie bij elkaar komen en de mantra zou dan zijn: believe. Het is vast weer in de Luthern church.

We konden ons nog even ontspannen en de gedachten verzetten bij een Nederlandse kroketmaaltijd met onze Canadese vrienden die Ivo nog kwamen feliciteren. Het was nog even heel gezellig.