Gistermiddag gingen we een uur later dan gepland op stap naar Waterton National Park. Na een kleine 4 uur rijden kwamen we aan bij ons geboekte super8 motel in High River om vandaag een kleine drie uur te rijden naar het park op de grens met de USA.
We maakten een omleiding langs de Buffalo –head – smash – jump in. Een historische site waar de buffalo's over het randje werden gejaagd om zo geslacht te kunnen worden door de indianen als ze al niet dood waren.
En dat was in de middle of nowhere
We besloten onze alternatieveroute voort te zetten en ineens waren we midden in de sneeuw met prachtige zwarte koeen er tussenin op een rijtje.
Even verderop langs de onverharde weg stonden we weer tussen de windmolens zonder sneeuw.
En dat allemaal binnen 35 km. Heel onverwachts. Het weer klaarde ook nog eens op dus de verwachtingen voor het Nationale Park waren hoog.
Echter we kregen te maken met enkele teleurstellingen. De Red Canyon Parkway was gesloten. We konden dus niets zien van de rode stenen die een hoogtepunt zijn van het park. Er zouden bij de hevige sneeuwval van een paar dagen geleden bomen over de weg zijn gevallen. Er wordt aan gewerkt dus laten we hopen dat we het later nog kunnen zien. Vanwege de sneeuw en het ijs werd de spannende hike rondom het Crypt Lake afgeraden. Je moet daarbij over een smal paadje lopen met als enige bescherming een stalen kabel waar je je aan vast moet houden om de afgrond niet in te glijden en dat kan weleens glad en gevaarlijk zijn. Daar komt bij dat het “berry-season” is waardoor de beren in grote getalen nog even gaan smullen voordat ze hun winterplek opzoeken. Het wordt je aangeraden om druk bezochte plaatsen op te zoeken. Eigenlijk is dat nergens meer mogelijk want het hele park en plaatsje is al uitgestorven. Het seizoen is voorbij. Toch hebben we nog geen beer gezien.
Bij het informatie centrum heb ik informatie opgevraagd over wat nog wel mogelijk is. Ze kwamen op met een paar hikes. De eerste was behoorlijk stijl maar bracht ons naar een geweldig uitkijkpunt op zo’n 1700m hoogte.
Onderweg was het ook al mooi tussen de bomen in herfstkleuren door en met je voeten in de sneeuw.
Het prachtige uitzicht op het eindpunt.
We kregen daar gezelschap van een chipmunk
Ivo haalde nog wat grapjes uit:
En verder genoten we van de zonneschijn daarboven. De winterjadden die we voor het eerst hadden aangetrokken konden nu even uit.
Beneden zijn we op zoek gegaan naar de eerste waterval.
Vervolgens hebben we de Amakina Parkway afgereden naar het Cameron meer. Normaal druk bevaren met canoes en kayaken maar nu niets meer vanwege het seizoen. Aan de overkant van het meer, kun je Amerika zien liggen. We zijn het pad afgelopen tot aan de grens. Daar waar Montana, Britisch Colombia en Alberta bij elkaar komen.
Hier was weinig bijzonders te zien behalve dan een verliefd stel dat zich net had verloofd. Zij bewonderde haar ring, hij had een natte knie. We waren de eerste die ze konden feliciteren.
We gingen op zoek naar ons motel, net buiten het park in Mountain view. Eveneens in de middle of nowhere vonden we ons simpele motel naast de giftshop/ en benzine station.Dat is dan meteen ook zo’n beetje het hele stadje. Voor wat avondeten moesten we naar het volgende stadje rijden. Het viel nog niet mee om daar iets van een restaurant te vinden. En we zijn gewaarshuwd: zondag gaat het nog moeilijker worden want dan gaat het meeste dicht in verband met hun geloof. Dat wordt nog improviseren.
Eerst morgen maar eens kijken of we wat meer van het park kunnen zien.
