Eten

 

Vorige week moest eerst Ivo en een paar teamgenoten zorgdragen voor het eten van football spelers en hun publiek  van de High Schools. Het was een onderdeel van hun fundraising. Hoe weet ik niet meer precies. Het was zo’n regeling als zijn team een paar avonden zou zorgdragen voor de concession (zeg maar, hamburger-, snoep-, koffie corner) dan kreeg zijn team een deel van de omzet. Drie uur lang heeft hij geholpen. En de begeleidster was gelukkig tevreden over hun arbeid. Het lukte Dick alleen maar om snel een foto te maken met zijn telefoon. Meer wilden deze pubers niet.

Ik moest me concentreren op het etentje dat Dick aan zijn team met vrouwen aanbood hier in huis. Allemaal erg ongebruikelijk om dat thuis te doen dus stond ik er ook wat onwennig tegenover. Dick wilde graag een een persoonlijk tintje geven aan het eten. Leuk toch. In Koeweit was dat schering en inslag. Daar belde je een cateraar en het balletje ging rollen. De cateraars zaten hier helemaal vol met bruiloften en partijen. Ik kon wel een hoofdgerecht bestellen bij een restaurant wat ik ook gedaan heb, maar waar ik later spijt van had. Het was te laat bezorgd, koud en had weinig smaak. Het zou een diner worden voor 13 personen, we zaten aan tafel met 11 personen. Een echtpaar kwam niet opdagen. Misschien had ik dus toch niet mijn servies hoeven uit te breiden? We wachtten op hun in onze tuin want het was stralend weer. Niet wetende dat sommige toch wat problemen hadden met de mugjes en een verlate wesp. Toen het ook nog donker werd zijn we toch maar gestart met het diner binnen. Ik heb de honger daarvoor kunnen stillen met mini kroketjes en andere hapjes. Vooral de Nederlandse Gouda kaas viel in de smaak. Ik weet nu waarom er goud in die naam zit want dat lijk je ervoor te betalen.

Het blijft boeiend hoe ze hier kunnen eten met één hand. De gesprekken waren best wel serieus, ondanks de biertjes en de paar glazen wijn. Je zou niet zeggen dat een deel van deze groep intens samen heeft gewerkt. Ze gingen dan ook vrij vroeg naar huis, waarschijnlijk hebben ze wel langer getafeld dan gebruikelijk is in een restaurant. We hadden nog lekker wat eten over zoals echte vers gebakken appeltaart en Ivo`s fruitdip die hij had geleerd te maken op school en graag wou presenteren. zijn juf had nog toegefluisterd iets meer sour cream erbij te doen, voor dit dineetje, om het beter te laten smaken.

Ik had even genoeg van koken dus dat kwam goed uit. Ik lag achter met mijn naaiwerk dus daar heb ik ook wat tijd voor kunnen vinden. Ja, ik heb huiswerk te doen voor mijn quilt les. Dat kon ik weer combineren met het kijken naar “boer zoekt vrouw”. Misschien is daarom mijn huiswerk nog niet af.

Eerst moesten we, op zaterdag, veel aandacht besteden aan het sporten van de kinderen. Vera had haar schaatsen op zaterdagochtend en de mannen waren weer vroeg weg voor een football wedstrijd van Ivo`s team.

Ze gingen vol goede moed op pad. zoals het onderstaande krantenbericht (`sherwood park news`) ook duidelijk maakt. Wel goed lezen hoor, want Ivo staat erin vermeld.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

It was their first win in well over a year.

Mind you, the Sherwood Park Bantam Wolverines didn’t play at all last year due to a lack of players, but seeing their team with a win in the standings after such a long time is still a pretty big deal.

Especially seeing that starting from pretty much scratch is an awfully hard row to hoe.

The Wolverines, thankfully seeded in the Capital District Minor Football Association’s lesser Tier III/IV division, had their noses bloodied in their first two games of the season, falling 41-6 to Leduc and then being beaten slightly worse in a 42-6 loss to the St. Albert 49ers.

However, the once-proud Wolverines got a taste of the good old days last Saturday in Wetaskiwin as they survived a back-and-forth battle with the Warriors to capture a 35-26 victory and the first win in what seemed like forever.

“It felt really, really, really, really good,” understated Wolverines head coach Brad Reid. “It was great for the kids to experience that. It was great for everybody involved with the Wolverines over the years. It was nice to get that first win and just have a good feeling after a game. I’m ecstatic. It has been over a year. To have that first win and know that we are back, it’s very important to all of us.”

You could tell the third game of the season had a shot of being different than the earlier blowouts, as the Wolverines were able to score on their first drive in Wetaskiwin. Starting from their own 25, the Wolverines utilized big-gain running plays by Ivo Verhoeven and Adam Powell before capping off the drive on a three-yard keeper by quarterback Zayne den Hartog.

The Warriors responded with an unconverted 60-yard TD of their own and the quarter ended 7-6 for the Wolverines.

The Park players counter-punched with a five-yard TD run by Powell before the Warriors came right back with another unconverted major to make it 14-12.

The half ended on a bizarre series of fumbles, with the ball changing hands a total of five times in the last two minutes before the Warriors finally scored for an 18-14 halftime lead on a long 105-yard run.

The Wolverines struck quickly in the second half, with Powell scoring on their first play to move ahead 21-18, a lead that they would never relinquish as Powell soon added a 25-yard TD — his third of the game — to put the Sherwood squad up by 10.

The Warriors scored on the ensuing kick return, but the Wolverines were able to get an insurance touchdown from Adam Hodgson to close out the game.

“We played well. The kids learned to play start to finish all the way through, which was a big lesson,” Reid said. “We have struggled with that a little bit and it is amazing what can happen with heart and determination and hard work. It pays off in the end.”

The veteran coach was especially pleased with the play of Powell.

“He made a lot of second, third and sometimes fourth efforts,” Reid said. “He just kept pumping those legs and moving the ball. He showed lots of determination.”

The biggest thing about capturing their first win was finally having some confidence as a group.

“It’s huge. We can keep telling all the players that this is what you need to do to get to this point, but it isn’t until they feel that success and experience that it sinks in,” Reid said. “It doesn’t really make a difference what we say sometimes. They need to do it and feel it. It’s so good for them to be able to take a step back and say that we did it. They put forth the effort and they succeeded. Everything that they have been working for to this point came to fruition in one game.

“Hopefully we will only move forward from here and keep it going.”

The Wolverines (1-2) will try to make it two in a row when they face the host Buffaloes (1-1-1) in Camrose on Saturday at 12:30 p.m.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hun eerste touch down werd afgekeurd en ze wisten er niet één meer te scoren. Het werd de slechtste wedstrijd ooit. Waarschijnlijk een mentale kwestie. De coaches hebben een moeilijke taak deze week om de jongens weer te motiveren. Vera had nog wel de Toonie bin (waar je geld in doet als jouw team scoort) mooi versierd.

Zondag hebben we allemaal eens uitgeslapen. Dick en ik hebben heerlijk nog eens gefietst. Nu kan het nog, van de week verwachten ze de eerste sneeuw!?  Dit keer naar de bibliotheek gefietst om boekjes te halen over Waterton National Park waar we komend weekend zullen verblijven. Wat is het toch heuvelachtig hier. Dat merk je pas als je op de fiets zit.

De terugreis voor Januari (na de kerstvakantie) is ook geboekt. Het staat vast dat we 21 December aankomen en 6 Januari weer weggaan. Een korte maar hopelijk krachtige vakantie. Kom maar op met de afspraken…