Maandagochtend mocht ik nog wel mee om Vera op school af te zetten bij haar nieuwe leraar. Voor het eerst heeft ze een man als leraar en daar zag ze best tegen op. Hij zou heel streng zijn. Het tegendeel bleek waar te zijn dus ze is helemaal blij. Hij had dan ook al opgemerkt dat het een leuk klasje is. Het lijkt bijna leuk dat ze weer naar school gaan. Ze hebben dan ook nog niet zoveel huiswerk en tijd om nog veel naar buiten te gaan om te spelen met klasgenootjes.
De normale routine is dus weer terug. Vera heeft inmiddels ook al weer de nodige uren op het ijs gestaan. Ze is totaal nog niet tevreden met wat ze presteert (en haar coach ook niet maar die zijn geloof ik nooit tevreden). Fanatiek staat ze op het ijs om toch maar die sprongen, spinnen etc. goed te krijgen.
Op de eerste foto is ze bij Shelley, haar hoofdcoach, en op de tweede foto eindigt ze haar solo met veel expressie ondanks dat die sprongen, spinnen etc. dus niet goed zouden gaan.
Ik dacht inmiddels wel te weten hoe die figure skating club werkt maar ik ben heftig geschrokken over de nieuwe eisen voor het komende winterseizoen (dat volgende week al in gaat). We moeten heel veel en als we dat niet doen verzilveren ze de cheques die je bij hun in deposit moet geven. Als ik niet 2 maal per jaar met 10 zakken bij het bottle depot sta wordt er 2 keer 100 dollar in rekening gebracht. En dat gaat niet makkelijk worden. Als ik niet voldoende vrijwilligers werk doe nog eens 250 dollar en als ik niet maandelijks muziek speel 50 dollar per maand. Totaal kan er nog eens naast de dure ijstijden en coaches 750 dollar van onze rekening geschreven worden. Ik had me voorgenenomen te prosteren tegen vrijwilligerswerk dat verplicht gesteld wordt en dus niet meer vrijwillig is. Ik ben maar meegegaan in de stroom en heb keurig in de rij gestaan om mijn naam in te vullen. Wat blijkt, al het haalbare vrijwilligerswerk was vergeven en er zijn meer ouders dan dat er er plaats is om muziek te draaien. Maar ja, toch maar wat ingevuld buiten de lijntjes. Ik heb gewoon lopen zeiken (ik ben een Hollander)door te vragen wat zij doen als wij moeten verhuizen. Het gaf enige paniek en bij mij leedvermaak. Ik krijg namelijk niet het gevoel dat de club iets terug doet voor al zijn leden maar dat zie ik vast verkeerd. Vera heeft nog twee jurkjes kunnen scoren op de dress sale, want ze hadden wel fijn geregeld dat je tweedehands jurkjes kon verkopen of kopen. Ik heb minder druk om voor haar een jurkje te naaien en dat komt weer goed uit, want ik heb me opgegeven voor een cursus quilten.
Ik heb dus geen pijnlijke kies meer want dat probleem lijkt verholpen met nog een lastige ingreep bij de endodontist. Ik krijg wel meer last van mijn pinicilline kuur en mijn kaakgewricht is pijnlijk van al het rekken en trekken wat nodig was om die kanaalwortels te behandelen. Hoe dan ook de piijnstillers zijn terug in de medicijn la en ik heb weer heerlijk gelopen en gefietst in het mooie weer. Volgende week terug naar mijn eigen vriendelijke tandarts voor de definitieve vulling en hopelijk ben ik er dan vanaf.
Waarom gaan hier toch niet meer mensen wandelen en fietsen? Overdag in de 20 graden en ‘s nachts koelt het af naar zo’n 7 graden. Is er een land op de wereld waar het altijd dit weer is. Daar wil ik zo naar verhuizen.
Ivo en Dick zijn weer druk geweest met het football. De competitie wedstrijden zijn begonnen en ze zijn hard aan het trainen. Gelukkig kon Ivo een training verzuimen omdat hij zijn vinger had opengesneden, aan de kleding van een ander, en hij geen bal meer kon vangen. De vele trainingen willen hun vruchten niet afwerpen. Ook deze wedstrijd is weer dik verloren. De motivatie van het team (en dat zin dan ook de ouders) begint meer en meer een uitdaging te worden. Bij gebrek aan coaches die op tijd komen heeft Dick, de fotograaf, al de aanval gecoached en als Nederlander blijft dat toch heel moeilijk.
