Maandag naar de tandarts op de tijd van Dick’s afspraak. Onderzocht, verdoofd maar niets gevonden. Do you like to go to an endodontist? Nou nee, maar als hij me van de pijn afkrijgt ga ik. Wachttijd anderhalve week, dus starten met die anti- biotica. Toevallig was ik met Ivo bij de hele aardige huisarts en vraagt werkelijk geintresseerd hoe het met mij is. Hij leek alle tijd van de wereld te hebben dus heb ik uitleg gedaan en hij mij ook onderzocht: externe oorontsteking was de diagnose nadat hij mijn pijnlijke gehoorgang had aangeraakt. Antibiotica druppels toen. Ik heb nog zonder geprobeerd maar met deze pijn trek je alles uit de kast. Dick is zelfs eerder terug gekomen van het werk. Wat weer goed was voor de kinderen want ze zorgden toch slecht voor zich zelf. Vera viel zelfs flauw van een hypo doordat ze niet at en slecht dronk maar wel rondjes fietste door de wijk bij warm weer.
Ondertussen viel ons stembiljet voor de Tweede kamerverkiezingen in de brievenbus dus hebben we op de keukentafel tussen het koken door onze stem al uitgebracht en is deze alweer opgestuurd naar de ambassade.
Op aandringen van de tandarts de afspraak met de endodontist vervroegd naar vrijdagmorgen, Dick’s verjaardag. Ik grapte nog dat ik hoopte dat zijn mooiste kado zou zijn dat zijn vrouw verlost zou worden van de pijn.
Donderdag heb ik nog alle moed verzameld om met Vera alles te kopen voor een echte Nederlandse appeltaart en deze te bakken. Ivo had ondertussen op de computer een humorvolle kaart gemaakt voor zijn vader. Vrijdagochtend was het zo’n typisch verjaardags ontbijt met felicitaite kaarten, emails en de taart. (dank je wel Ghislaine voor het geweldige recept omgezet naar Canadese ingredienten).
Toen door naar die endodontist. Dick reed me en tijdens het wachten beantwoordde hij nog de nodige telefoontjes (buiten) voordat ik naar de slachtbank ging. Ik bleek geen patient maar nummer te zijn die er tussen was gepropt ivm emergency. Eigenlijk intresseerde het me niets als ze me maar van de pijn konden afhelpen, alhoewel deze vanzelf verminderde om weg naar deze praktijk (?!). In de behandelruimte met meerdere stoelen leek ik weer in een chineze mafia terecht te komen zijn. Ik ben blijven denken: ze (de tandarts) zal wel een reden hebben dat ze me naar deze onvriendelijke plek stuurt. Na onderzoek, uitleg van de zacht sprekende assistente met chinees accent over de kosten (gelukkig zijn we hiervoor verzekerd) en uitleg over wat er verkeerd kan gaan werden de spuiten gezet voor de wortelkanaalbehandeling. Ze hadden nog maar een half uur voor mij. Rap ging hij te werk en legde uit dat er een abces zat in mijn tand. Hoera, dit is het begin van het einde van de pijn. De volgende patient moest even wachten. De klus afmaken kon hij niet dat zou over een week zijn. Nog een recept voor antibiotica mee en weg kon ik met de mededeling van de secretaresse dat ik donderdag wel alles in één keer mag betalen.
Thuisgekomen was `s middags de verdoving uitgewerkt. Toen werd de pijn nog ondraaglijker dan het al was geweest. Inmiddels was onze vriendin de semi-proffesionele- hobby- bakster Natasha met de kinderen gekomen om de taart te proeven. Ze waren onder de indruk. Later zei haar kritische man zelfs nog nooit zo`n lekkere taart geproeft te hebben.
Ik heb erbij gezeten als een boer met kiespijn. Als ik niet rondjes liep of ging liggen alsof ik weeeën aan het opvangen was. In overleg met onze Canadese vriendin hebben we de huisarts gebeld voor sterkere pijnstillers. Hij was eigenlijk volgeboekt tot half september maar de assistente zou proberen een recept bij hem te regelen.Zowaar belde ze terug en kon Dick deze medicijnen halen. Natasha blef bij me voor wat afleiding en er werd een plan geboren om gezamenlijk te dineren. Dit zou namelijk toch ons weekend zijn geweest dat we met beide families naar het natiole park Waterton zouden gaan. Zij bracht wat in en ik ook. Dick`s verjaardagmaal waren Oekrainse perogies (gevulde aardappelen die hier erg populair zijn) , Canadese smokies (bbq worstjes) met Hollandse curry en sla. Ik bedacht nog `smores voor rond het kampvuur te hebben dus dessert was ook geregeld. Smores zijn warme mashmallows op een biscuitje met een stukje chocolade. Niet dat ik het at maar ik kon wel genieten van het fanatisme waarmee de mannen en kinderen al het snoiehout uit de tuin verzamelde en hier een vuur van maakten.
Zo werd het toch nog een leuke verjaardag. De pijnstillers voor de nacht bevatten cafeine waardoor ik nog lag te stuiteren en de pijnstillers overdag brachten me helemaal van de wereld. Inmiddels ben ik de pijnstillers aan het afbouwen en heb weer hoop.
Zondag wilden Dick nog iets leuks doen met de kinderen ondanks het slechte weer. Het legislature gebouw bestaat 100 jaar en gaf speciale rondleidingen. Echter toen hij arriveerde zeiden ze hem niet meer mee te kunnen omdat er al teveel mensen binnen waren. Buiten vielen de festiviteiten ook al tegen, dus die waren zo thuis. Vandaag op laborday (als niemand werkt) zijn beide kinderen weg. Vera opstap met de aardige “oude” buurman Rick en Ivo bij zijn vriend David. Dick heeft het gras maar gemaaid.
Morgen beginnen de scholen dus hoop ik dat alles weer normaal gaat worden. Vera kan gratis met de schoolbus mee maar de buschauffeur heeft nog steeds niet gebeld van waar en hoe laat. We kregen een mailtje van het vervoersbedrijf nog maar even een alternatief te bedenken. Dat komt slecht uit maar zal zich ook wel weer oplossen.
