De pijn was weg en ik ben op stap gegaan. Eerst naar The Bay ( de Bijenkorf van hier) en toen naar de Duitse winkel met Hollandse ontbijtkoek en hagelslag. Natasha wilde wel mee wat erg leuk was. Haar kinderen zitten nu ook bij Ivo op school en gaan ook per bus dus we zien elkaar niet meer zo vaak en dan moet je natuurlijk af en toe op stap om bij te praten.
Ik moest mijn voorraad ontbijtkoek wel aanvullen want de opgestuurde ontbijtkoek uit Nederland is 11 maanden onderweg geweest en toen eindelijk het pakketje arriveerde was de ontbijtkoek verdwenen. Wat er is gebeurd in die 11 maanden blijft onduidelijk.
Zo kon ook ik nog eens met haar bespreken waarom de school van Vera zo geschrokken was van mijn brief waarin ik me afvroeg of die klaslokealen wel gezond en veilig zijn. Er is een klein raam dat niet open kan en zelfs bij de Junior High zitten er tralies voor. Ik moet er dus niet aan denken wat er zou gebeuren bij brand in de gang of als die indringer komt waar ze zo vaak op trainen. Bovendien vind ik het vaak stinken in die klaslokalen. Ik zou zeggen: “gooi een raam open”. Meerdere ouders en leraren vinden dat eigenlijk ook zo, maar ik (zei de gek) was diegene die daarover een brief stuurde naar de board. Goede intentie maar mijn goede relatie met de directie was ineens te niet gedaan. Ik kreeg een uitgebreide duidelijke brief als antwoord waarin toch duidelijk uit de doekjes werd gedaan dat alle scholen aan alle veiligheidseisen voldoen. Ik heb maar netjes gereageerd dat ik daar erg blij mee ben en dat we nog blijer zijn dat onze kinderen hier onderwijs mogen volgen. Ik geloof dat mijn relatie is hersteld toen ik daar woensdagavond op een greet and meet (barbeque) met de leraren was. ‘s Middags hadden ze bij Vera op school een brandoefening…
De volgende dag moest ik bij Ivo op school zijn voor mijn baantje als lunch supervisor en vroeg de secretaresse of er een papier met regels is wat wel en niet mag tijdens de lunchpauze. Ik krijg soms het idee dat leerlingen dat beter lijken te weten dan ik en dat maakt je niet sterk. Hierop kwam de directuer naar buiten en heeft het met mij doorgenomen. Vijf minuten later kwam hij naar me toe. Alle klassen was hij langs gegaan om duidelijk te maken wat de regels zijn en bij twijfel had je te luisteren naar de supervisor. Toch een iets andere aanpak op een “probleem” van een ouder.
Ik heb me voorgenomen minder kritisch te zijn. Dus die bus chauffeur die tiert tegen de kinderen en dreigt met kinderen uit de bus te zetten en vervolgens zo hard over verkeersdrempels rijdt dat je letterlijk tegen het plafond zit, zal ik niet bellen, zoals Vera ter geruststelling tegen haar medepassagiers had gezegd. Dat mogen andere ouders doen. Zullen ze?
Ik ben er zelfs niet over begonnen toen we weer onze eerste ouderraad bijeenkomst hadden bij Vera op school. Hoofdonderwerp is dan natuurlijk fundraising. Ze denken er al over om alle gezinnen $25,- te laten betalen om fundraising af te schaffen. Dan zal ik (stilletjes) vooraan staan. Dat fundraisen zit hier in de cultuur, denk ik. Een andere cultuur zaak wordt ook al afgeschaft. Er is geen NHL (eredivisie) ijshockey. De spelers vakbond kan geen overkomst krijgen over de hoogte van de salarissen. Hoe moet dat nou? Je kunt iedere dag drie uur lang ijshockey kijken op tv.
Ik hou me niet zo bezig met die ijshockey in tegenstelling tot Dick. Ik ben druk met iets anders te leren uit deze cultuur. Ik heb me opgegeven voor een quilt cursus. Ik wil even goed de basis leren van het aan mekaar naaien van die lapjes. Kim, mijn quilt vriendin, die me hielp met de memorie quilt van Koeweit wil ik niet telkens lastig vallen. Ik kom nog wel op haar quilt clubje. Zij noemen zich de “the real house wives of Sherwood Park” en ik noem het de “stitch and bitch club”, omdat we meer doen dan quilten. Erg gezellig dus.
En die gezelligheid zette Kim en ik voort op de golfbaan. Werkt erg goed voor mij want ik speelde zo waar weer eens goed (voor mijn doen). Natuurlijk ga je daarna niet naar huis om een boterhammetje te eten, je gaat dan even lunchen. Al met al was ik dus heel weinig thuis van de week. Overigens ik niet alleen. Vera gaat meer en meer schaatsen als ze niet buiten aan het spelen is met al die buurtkinderen die ze al kent. Daarnaast ik ze ook nog lid geworden van de run club op school.
De mannen stoppen nog steeds veel uren in de football. Van de week hebben ze na het maken van de club foto’s nog een barbeque gehad en heeft Dick geholpen met het bakken van honderden hamburgers. Hij kent nu de truc van het maken van een goede barbeque sauce in grote hoeveelheid.
We zitten overigens erg in de kook recepten. Ivo kookt op school als optioneel vak. De eerste dipsauce is al gemaakt voor bij de rauwkost die hier nog zo vaak wordt geserveerd.
Ik ga vanavond weer eens Hollandse kroketen proberen te maken met mijn nieuwe kroketten machine. Ik ben benieuwd of ik ze nu een beetje in model weet te houden. Ik kan niet beginnen voordat ik schrijf over de football game van gisteren. Zoiets is toch intenser dan een partijtje voetbal in Nederland. Er wordt dan ook van je verwacht dat je als gezin allemaal een steentje bijdraagt. Eerst om de jongens toe te juichen als ze het veld opkomen en daarna om lootjes te verkopen of rond te gaan met the “loonie bin” in het geval van Vera en mij. Ik kan je zeggen er gaat meer in dan een loonie bij het scoren van een touch down. Nu scoren ze ook nog steeds teleurstellend weinig.
En natuurlijk zingen we gezamelijk het volkslied voorafgaand aan de wedstrijd.
Deze keer was het allemaal nogal triest ondanks het hele mooie weer. De jongens speelde met roze band om aandacht te vragen voor borstkanker, en we stonden even stil bij het overlijden van een oud speler uit de “Wolverines familie”. Hij is in de beroemde Athabasca falls gevallen bij Jasper. We waren stil toen de ambulance kwam om een jongen van de tegenpartij af te voeren die zijn arm had gebroken. Het spel werd stil gelegd en niet meer afgemaakt toen een speler van ons per ambulance werd afgevoerd omdat er werd gevreesd voor nekletsel. De eerste ongelukkige is geopereerd en de tweede zit weer thuis met nekpijn. De frustraties bij coaches lopen ook steeds meer op door het slechte spel terwijl ze er alles aan doen. Ze worden zelfs door hulpcoaches vanaf de andere zijlijn ingesproken op hun koptelefoons. Hoe gaat dit aflopen?
