Vera heeft nieuwe schaatsen. woensdag gaat ze weer beginnen met schaatsen en de vorige waren te klein. Bij Pro Sakte, wisten ze nog wie ze was. Dat Nederlandse meisje, haar naam waren ze vergeten. We zijn drie uur daar geweest om de nieuwe schaatsen precies in model te krijgen op haar voet. Een duur geintje maar vooruit.
De volgende dag werd er veel geld uitgegeven bij het kopen van de schoolspullen. Ivo wil niet praten over school dus kochten we voor hem kantoorspullen. Alle schriften. pennen, gummen etc. zijn weer aangeschaft voor een heel jaar. Nu hoop ik ook eens dat ze aan het einde van het jaar niet met een deel terugkomen want dat is eigenlijk niet meer te gebruiken. De volgende leraar wil net iets anders en aankomen met een geopende verpakking schijnt niet te mogen. Ik heb aleens bij de direktie aangevraagd of het niet anders kan. Op deze manier verspil je toch behoorlijk wat geld en materiaal. We moeten meer geld doneneren aan school voor families die niet alles kunnen betalen en vreemd vind ik dat dus niet. Misschien doe ik dit jaar weer eens een dappere poging.
Moet ik me wel beter voelen wat ik momenteel niet doe. Dinsdag bij onze half jaarlijkse controle bij de tandarts was alles nog goed. Ok, zowel Dick als ik moeten een vulling vernieuwen. Vera had de pech dat ze een tand moest laten trekken. Een melktand die maar niet loskwam terwijl de anderen er bij bosjes uitvallen. De volwassen tand erboven zit letterlijk dwars en schuift daarbij een tand scheef. De rest staat zo mooi recht dus we hopen haar weg te kunnen houden van een beugel door deze tand te trekken. Voor het eerst had zij wel te doen bij de tandarts en Ivo niet. Ze heeft ze kranig gehouden.
Woensdag werd ik ook verkouden net zoals de rest van de familie al was geweest. Lastig maar het hoort erbij. Echter mijn wang ging steeds meer pijn doen en mijn grootste vriend werd de Ibuprofen. Vrijdagmiddag ging het nog wel. 200mg. was genoeg om toch met Dick 9 holes te golven. Heerlijk was het. Zaterdag en zondag werd de pijn echter steeds erger. Zaterdag ben ik nog wel meegeweest naar de fundraising (ja, we zijn er weer) voor de kankerstichting met initiatiefnemer de directeur van Vera’s school. Hij is helaas getroffen en ik vrees het ergste voor hem. Hij had dus nog wel de energie om dit in gang te zetten. Veel bekenden van school kwamen we daar dus tegen.
Zondagochtend zat ik bij een walk-in clinic omdat ik bang was een oorontsteking. Dick en Ivo waren weer bezig met football, voor de klassering en Vera had een sleepover en mocht blijven. Dat was dus geregeld. En gelukkig maar want je moet daar lang wachten. Ze dacht dat ik maar een uur moest wachten maar het werden er twee-en-een-half en de mensen na me moesten zeker wel drie uur wachten, dus ik had nog geluk. Hier kennen ze geen huisartsenpost. Het is toch een vreemd gebeuren. Je moet toch aardig hopeloos zijn wil je zo lang wachten. Toch ziet niet iedereen er echt ziek uit. De gebroken ledematen zijn natuurlijk makkelijk te herkennen maar voor de rest is het raden. Velen zitten zelfs niets te doen behalve wat te spelen met de telefoon. Bellen doet men netjes wat verderop. sommige gaan tussendoor een boodschap doen en ook hierbij is een ritje naar de Tim Hortons populair. Ik heb me goed vermaakt met de Ikea catalogus en een nieuw boek (dank je, mama).
In vijf minuten was ik geholpen. Er is geen oorontsteking noch keelontsteking. Ik moest maar terug naar de tandarts en beginnen aan antibiotica. Met dat laatste heb ik maar even gewacht. Dat gaat me iets te makkelijk. Vanochtend heb ik Dick’s afspraak overgenomen. Er is niets te zien op de foto, slechts een verdachte kies te vinden bij onderzoek. Ze raadde me toch aan met antibiotica te beginnen en dat doe ik nu. Zolang ik rustig in bed lig is het te doen maar verder valt het tegen. Ik hoop maar dat de antibiotica snel werkt aan de verborgen infectie. Duimen dus.
