Al een jaar lang zitten we aan te hikken tegen de dag van verhuizing naar een ander huis. Nu komt die dag echt dichterbij.
Om het mooie proces van opruimen te bevorderen zijn heb ik ook maar eens een garage sale gehouden, net zoals vele Canadezen dat doen. Om goed te verkopen heb ik de garage netjes aangekleed en er een soort showroom van gemaakt met als blikvanger een rek met een opvallend t shirt.
Velen hebben het ‘t shirt bewonderd maar niemand heeft het gekocht. Het feit dat veel mensen de weg vonden naar mijn huis bewees voor mij dat de G –sale bordjes duidelijk waren, want dat is niet altijd het geval als je zelf aan de speurtocht meedoet van bordjes volgen.
Het was echter: veel kijken weinig kopen. Het viel dus gewoon tegen. Er wasverderop één in de straat met veel grote meubels en die wel goed liep, zeiden de kinderen. Een andere mevrouw zei dat meerdere verkopers klaagden. Ik weet het niet. Het was best leuk om de buren te spreken die allemaal even een praatje kwamen maken en sommige mensen heb ik echt heel blij gemaakt met een aankoop. De buurjongen die langskwam en mooie boeken zag kreeg het natuurlijk kado dus misschien ben ik wel niet zakelijk genoeg. Twee dagen later verkocht Vera nog wel haar Barbie spullen aan haar bijles lerares dus die is best tevreden. Misschien ook wel omdat haar Engels zo is bijgespijkerd dat we voorlopig stoppen en afwachten wat het nieuwe schooljaar voor haar brengt. Een schooljaar waarin ze voor het eerst ook les zal krijgen van een man.
De laatse spullen in huis hebben we nog uitgesorteerd voordat de verhuizers vandaag begonnen met pre-packing. Nog net op tijd had ik de quilting van mijn quilt af. Jammer dat ik geen tijd meer heb voor de binding zodat deze helemaal klaar zou zijn. De naaimachine is net zorgvuldig ingepakt dus helaas. Nu doe ik het maar met de foto van mijn Koeweit memory quilt:
Elk stukje vertelt een verhaal over onze tijd in Koeweit. Zo zitten bijvoorbeeld de schooluniformen erin verwerkt. Het bruin staat voor zand, geel voor de zon en blauw voor de zee. Het was niet het makkelijkste project maar erg leuk om te doen. Ik hoop dat de binding iets vlotter gaat want het begint weer te kriebelen om voor Vera een figure skating dress te maken want ze groeit zo hard.
Toen vandaag de pakkers kwamen kon ik niet naar Vera`s Franse play op school. Gelukkig had Dick er tijd voor vrij gemaakt. Dat mag natuurlijk ook wel als je drie weekenden op een rij hebt gewerkt. Zelfs vaderdag is niet echt gevierd. Vera had nog wel flink geknutseld op school en Ivo had het eten gekookt. Helaas kreeg Dick er weinig van mee want onder zijn diner werd hij alweer gebeld. De rest van de inpakdag heeft hij mij bij gestaan en dat was ook een aangename, welkome verrassing. Tussendoor moest hij nog wel af-en-toe inbellen maar dat was geen probleem. We zitten nu in een half leeg huis. Ik vind het niet makkelijk, de tranen zitten hoog bij het aanzien van de kale muren.
In gedachte probeer ik het `nieuwe` huis in te richten en eigenlijk sta ik te popelen, opbouwen is toch leuker dan afbreken.
Gelukkig ga ik morgen mee op het schoolreisje van Vera. We gaan niet ver. Het is slechts naar het Fort van Fort Saskatchewan, om de hoek bij Dick`s werk. Maandagavond waren we daar ook al in de buurt toen Ivo zijn eerste voetbalwedstrijd van het seizoen moest spelen. Het was een vriendschappelijke tegen een zeer ervaren groep met grote jongens die (laten we zeggen) zeer gedreven waren. Onze meestal onervaren jongens maakten geen schijn van kans. Ze hebben wel veel geleerd.
Gelukkig konden we er alle vier zijn. Dick rechtstreeks uit het werk met een kadootje voor Vera,
Ivo met zijn team in de bus en ik als taxichauffeur tussen figure skating en football. Ivo heeft wel hard moeten werken om tijd te vinden voor het football, zo vlak voor zijn finals (eindexamens voor dit schooljaar). Het leren kost hem toch meer tijd dan verwacht, maar ja hij heeft natuurlijk de lat ook weer heel hoog gelegd om te willen eindigen als honored student.
