Welcome on board of the rollercoaster

Dinsdagochtend ben ik dus weggegaan bij mijn gezin in Canada. Wat een tranen. Ik doe dit nooit meer. De auto kon ik alleen kwijt op het dak van de parkeergarage in een grote hoop sneeuw. Die staat (stond?) muurvast. Op de borden was mijn vlucht niet te vinden. Na wat zoekwerk bleek ik op de vlucht mee te moeten naar Calgary die daar vervolgens een uur stilstaat om verder te gaan naar Montreal. Een uur wachten in de plaats met sneeuw problemen. Kon dus net nog de vlucht naar Amsterdam halen. Economy comfort zat niet vol en we hadden dus allemaal een extra stoel. Heerlijk. Op Schiphol kwamen we een uur te vroeg aan. Maar die tijd heb ik verspeeld met de formulieren in te vullen voor mijn koffer die niet was aangekomen. Het goede nieuws was dat ik licht kon reizen in de overvolle treinen die door een groen landschap met regen zijn weg vond naar Arnhem. Rond koffietijd viel ik mijn moeder in de armen. Zij was moe maar kon zichtbaar meer met haar arm dan voor de operatie.  Mijn vader was net vertrokken naar het ziekenhuis voor zijn operatie om 12.30u. Om 3.30u hadden we nog niets gehoord en de verhalen van min moeder van mensen die niet uit de narcose kwamen maakten de sfeer niet ontspannen. Toch even het ziekenhuis bellen of ze al nieuws hebben. 'Oh, u bent zeker de dochter uit Canada? Hij wilt u graag zien maar is nog niet terug op de afdeling'. Na een uur kwam hij dan aan de telefoon, mijn moeder kon hem zelfs eventjes spreken. Weer tranen. Na 50 jaar huwelijk kun je echt niet zonder elkaar.
Door de regen op weg naar het ziekenhuis met de bus. De auto stond bij het ziekenhuis. Natuurlijk beland je dan in de verkeerde bus.Na een omweg kwamen we aan in het ziekenhuis. Mijn vader troffen we slaperig aan op zijn kamer met een groot verband rond zijn been en op zijn hoofd  vette watten met drukverband vastgehecht aan de gezonde huid. Mijn moeder schrok. Ik was allang blij hem te zien.
Na gezien te hebben dat t toch wel goed met 'm ging heb ik mijn verlangen naar een bed uitgesproken na 20 uur reizen en een jet lag. Eerst moest ik nog die schakel auto naar huis rijden door de gietende regen. Gelukkig kon ik aansterken met echte Hollandse erwtensoep in t restaurant van het mooie Rijnstate ziekenhuis.
Natuurlijk reden we verkeerd en moest ik erg opletten om niet een fietser over hoop te rijden want die lijk je hier steeds meer te hebben. Speciaal die zonder licht lijken zo'n stad meer en meer te bezetten. Thuisgekomen heb ik nog een robbertje gevochten met de KLM. De koffer was inmiddel op Schiphol maar het was te laat om het te bezorgen. Buiten kantooruren is het te duur voor de KLM om te bezorgen???!!! Dan maar snel naar bed met een pyama van mijn moeder en een geleende tandenborstel.
's Nachts om 2.30u klaar wakker en heerlijk gebeld met de kinderen en Dick.
De volgende ochtend weinig tijd om het doorgaans rustige tempo van mijn ouders te volgen. Al snel kreeg ik het telefoontje dat ik mijn vader kon halen. Hup snel uit de pyama in dat autootje naar het ziekenhuis waar hij stond te wachten bij zijn bed. Hij was op tijd terug voor de koffie om 10.30u. Zo zag hij eruit:

Niet een mooi gezicht (ondanks de twee strikjes die ze hadden gemaakt met het hechtdraad op het verband) om naar buiten te gaan en hij was toch wel echt patiënt die aan de pijnstillers moest en snel moe is. Grapjes als je moet niet mooi willen zijn op jouw leeftijd en eindelijk wordt je een knappe vent vallen gelukkig nog goed.

Je zult net zien dat ze komende week bezichtigers krijgen voor het aangrenzende huurpand en dat de gordijnen nog niet hangen enz. Dus ook op dat front ben ik inzetbaar. Mijn moeder voelt zich erg fit en verzorgt de broodjes kroket, lekkerbekjes en ander lekker Hollands eten. Ik heb nog even tijd gevonden om fietsend naar de winkels te gaan. Heerlijk. De bloembollen komen op en de vogeltjes zingen. Ik voel niet eens dat het regent.

En vanochtend kwam dan ook nog even Patty op bezoek. Dat is toch ook geweldig en niet alleen omdat ze kon helpen met de gordijnen hiernaast.

Misschien kan ik vanmiddag nog even naar wat andere familie op bezoek. We moeten 't er toch van nemen, voor ik weet zit ik weer in het vliegtuig om man en kinderen te omarmen. Het gemis is voelbaar. Ik ben trots hoe ze het daar doen in Canada, ben trots op mijn ouders en op mezelf. Moet ik het toch eens vaker doen?