De laatste dagen in Nederland werden gekenmerkt door genieten van die kleine Nederlandse dingen die je zo mist, de gezelligheid van mijn ouders en het groter wordende verlangen naar man en kinderen. Natuurlijk heb ik ook nog kunnen helpen. Mijn vader heb ik zo vervroegd terug kunnen krijgen op de poli voor wondverzorging.Het grote, dikke, vieze verband is eraf gehaald en zijn been is opnieuw verbonden. Hij mag nu nog verder met een “mutsje” van verband. Later op de week kreeg hij helaas nog wel het nieuws dat er waarschijnlijk meer huid weggehaald moet worden doordat de randen niet helemaal schoon waren. Zou ‘t dan weer zo’n ingreep worden?
We gaan ons maar concentreren op het grote feest komende zomer, als ze 50 jaar getrouwd zijn. ik ben even wezen kijken bij Het Openluchtmuseum om het zaaltje te zien. Inspiratie genoeg om er iets leuks van te maken.
Ondertussen ging het leven gewoon door in Canada alsof ik er bij was. Zo is Vera, ondanks mijn afwezigheid, nog eventjes geslaagd voor de dancetest bij figure skating. Ze heeft de eerste graad van ijsdansen “in her pocket”. Mijn afwezigheid werd opgevangen door haar bijles lerares die ook ooit schaatsen als passie had, een vriendin als supportster, de coach voor haar haar en een gehaaste vader die nog net op tijd de camera kon pakken. Om toch mij erbij te hebben had ze “mijn” jurkje aan 
Precies een week na aankomst ging ik met een zware koffer op stap, terug naar Canada. Het verliep allemaal volgens plan ondanks dat het vliegen via Minneapolis met een Amerikaanse maatschappij niet de beste keuze is. Je hebt niet eens een tv schermpje aan boord en door de Amerikaanse douane gaan maakt je ook niet vrolijker. Op het eind werd ik getrakteerd op Noorderlicht toen we in de lucht hingen boven Calgary. Mijn koffer arriveerdde laat, als één na laatste. Ik had al bijna de hoop opgegeven.
Om twee uur ‘s nachts reed ik onze garage binnen. en kort daarop stond Dick naast me. Hij kon niet slapen. In een opgeruimd huis stonden bloemen en een kaart: Welcome back, en zo voelde het ook.
Donderdag en Vrijdag voelden ik me niet helemaal optimaal door de tweede jet-lag in een week tijd. Vrijdagavond kon Dick terug naar het vliegveld om zijn vader op te halen. Zaterdag hebben we ons dus nog maar rustig gehouden en we hopen vandaag wat meer te laten zien van de omgeving. Hij doet het wonderbaarlijk goed.
Hier vertelt hij over vroeger aan de ontbijttafel met de kinderen terwijl ze wafels eten. Heerlijk allemaal.
Na het ontbijt was het tijd om meer te laten zien van ons leven. Via een omweg kwamen we terecht in Elk Island National. Wilde dieren zagen we niet op een bizon.
Via de noord uitgang, waar we een mooi kunstwerk tegen kwamen in the middle of no where, zijn we naar Dick’s werk gereden.
Daar hebben we een rondje gemaakt rond the site. Toch ook heel leuk en interessant.
