Vorige week toen ik een mailtje kreeg dat ook mijn vader van de week voor zijn operatie naar het ziekenhuis moet kwam ik terecht in de mallemolen van zal ik gaan of niet. Je hart zegt dat je dan graag bij je ouders wilt zijn voor support. Maar zomaar je gezin hier achter laten is niet makkelijk (voor mij). Vera zei meteen heel dapper: go!. Voor Ivo lijkt het ook geen probleem, maar is natuurlijk wat “cooler” in zijn reactie. En niet alleen mijn kinderen willen me weg hebben. Velen zeiden dat ik moest gaan en dat ze zouden helpen met de opvang van de kinderen. Eigenlijk is mij de beslissing uit handen genomen. Met zoveel aangeboden hulp moet je wel gaan en kan je het niet meer maken om hier te blijven. Ik had nog even een langlauftochtje met vijf vrouwen nodig om de moed te vinden om daadwerkelijk de tickets te boeken. Het is nog een wonder dat ik deze keer wel de moose heb gezien die ons pad overrende. Mijn gedachten waren op sneltreinvaart aan ‘t organiseren.om nog enigzins de controle te houden over de kinderen om ze in die goede handen te krijgen. Is het de controle freak in me of wil ik ‘t voor iedereen makkelijk maken om te helpen?
Naast het maken van een lijst van belangrijke zaken tijdens mijn afwezigheid moest ik ook nog meerdere brieven schrijven tegen het sluiten van onze school. Er zijn nieuwe bronnen aangeboord die gebombardeerd moeten worden met brieven. Onze ouderraad is met een indrukwekkende strijd bezig die alle support krijgt. Vanavond ga ik naar de Madonna school waar Vera naar toe zou moeten van de board. De catholic board komt verklaren waarom ze deze beslissingen hebben genomen. Ik kan zo even een kijkje nemen in haar eventueel nieuwe school. Woensdag zal ik er niet bij kunnen zijn als ze op onze school komen want dan moet ik gearriveerd zijn bij mijn ouders. Eigenlijk allemaal een slechte timing, but so be it.
Gelukkig hebben we gisteren ook nog tijd gevonden om met z’n viertjes nog even op stap te gaan. Dit keer op de langlauf latten.Het was een tochtje met hindernissen. De skies van de dames in ons gezin gleden niet meer zo goed doordat sneeuw bleef plakken aan de skies. Vera raakte letterlijk en figuurlijk uit balans. Ze begint dan ook minder dapper te zijn zo vlak voor mijn vertrek.
Inmiddels heeft mijn moeder haar dotteroperatie gehad. Het viel tegen maar het resultaat is goed. Nu moet ze rusten. Nog even en ik ben onderweg. Vannacht toen zij geholpen werd lag ik toch veel wakker om vooral de telefoon eventueel te horen. Alsof we die ooit niet zouden horen in ons gehorige huis. Vanochtend kon ik mijn moeder al bellen en zelf horen dat het goed met haar gaat. Ik heb iedereen gewekt met het goede nieuws en ben overtuigd dat ik liever daar dan hier zit in zo’n situatie.
