Na wederom een lekker ontbijtje, klaargemaakt door Vera, zijn we naar het langlauf gebied gegaan in de hoop dat Dick mee zou kunnen. Het lukte hem best wel dus zijn we voor klein rondje op stap gegaan. Heerlijk was het. Een mooie trail die voor ons allen goed te doen was midden in t wijdse bos en op verse sneeuw. Dat je dit samen doet met je kinderen die op je wachten of fluitend voor je een berg afglijden en je nog wat tips toe roepen geeft voor mij een extra dimensie waar ik erg van geniet, en ik niet alleen. Als een soort van speurtocht volgden we de groene stip op de bomen om ons ‘t juiste pad te wijzen. Terug bij de parkeerplaats besloten we nog een rondje te doen. De makkelijkste, die dus moeilijker was omdat niemand deze neemt en de sneeuw daar dus heel diep was en we eigenlijk ons eigen spoor moesten maken.
Toen weer terug bij de parkeerplaats zijn we gestopt en hebben een soort van picknick gehad in de achterbak van de auto. Toch wel jammer dat we niet meer hebben kunnen doen op de latten.
Terug in de auto zijn we wat verder Highway 5 afgereden naar het zuiden in de hoop dat we eens wat konden zien van die snowmobielen. Vele auto’s met van die dure dingen op of achter de auto haalden ons in op de snelweg dus ergens zouden we ze toch wel moeten kunnen spotten. Op een grote parkeerplaats stonden diezelfde auto’s en daar tussen zagen we een paar vertrekken.
Maar één maal afgeslagen tussen de bomen zijn ze niet meer terug te vinden. Deze 2-tacs racen weg met veel lawaai and that’s it. Ik geloof niet dat ik dit echt snap.
Terug in het huisje is Vera de eigenaresse gaan helpen met de paarden verzorgen. Beiden hadden een heerlijke tijd. Ondertussen kon Dick gebruik maken van hun internet bij hun op de veranda. We deden ‘t al twee dagen zonder berichten uit de wereld en de wereld zonder berichten van ons. Wordt je toch wat nerveus van. Het verhaal van die arme Friso wisten we dus ook niet terwijl wij alleen maar genoten van de sneeuw. Ivo en ik hebben geduldig gewacht op de herten die vast om 4 uur langskomen voor de havervlokken maar die kwamen vandaag dus niet. Wij zijn blijkbaar te eng, we moesten het doen met de twee honden en vijf katten en dat was ook niet verkeerd.
Blij dat we berichten hadden opgehaald en de wereld ingestuurd hadden, liepen we terug naar de cabin voor de maaltijd uit de crockpot. Gezellig werd het niet want niet allen wij maar ook de laptop was bevroren. Het lijkt erop dat onze harde schijf is gecrashed. Ik typ dit weer op een oude, grote vaste computer bij ons thuis. Oud, langzaam maar zeer betrouwbaar. Wij warmden ons op aan het vuur uit de firepit naast de cabin. Het blijft leuk vuurtje stoken, zelfs in de vrieskou.
Tijd om naar bed te gaan voor Vera en voor ons een goed boek te lezen. De bedden vond ik niet zo lekker dus was lezen een betere optie.
We werden gewekt met prachtig weer dat het uitzicht op de bergen vanuit de cabin nog mooier maakte. Het was tijd om in te pakken en terug te rijden naar Alberta.
Bij Jasper zijn we de Icefields Parkway opgegaan die soms nog griezelig vol met ijs en sneeuw lag. De beloning lag onderaan de Icefields. Niet de eerste keer dat we daar waren maar het blijft mooi en in ieder jaargetijden of bij ander weer oogt het ook anders.
Na de Icefields zijn we weer het dal ingedoken verder naar het zuiden. Bij the Weeping wall werden we weer verrast door een mooie bevroren waterval.
Hierna was het eigenlijk wel afgelopen met de verrassingen. Na de afslag Rocky Mountain house werd de weg rustiger en saaier. Nog even werden we verrast door mooi ijs op het Abraham lake maar toen was het toch wel over met de pret en moesten we nog meer dan twee uur rijden naar huis.
Je auto ziet er dan zo uit:
Meteen konden we ook de oprit schoon maken van sneeuw want die was ook hier weer gevallen.
