Sleetje rijden (dag 2 in de bergen)

De kinderen werden wakker op de slaapbank in de woonkamer, wij op een queen size in de slaapkamer.

Na een uitgebreid ontbijt, waarvan de ingredienten waren klaargezet door Elke de eigenaresse van de Mica Mountain lodge, zijn we naar Valemont gereden. Een grote plaats op de kaart maar in werkelijkheid een klein plaatsje dat in de winter wordt overspoeld door snowmobiel rijders. Na een bezoekje aan de supermarkt hebben we uitgebreid koffie/ chocomelk gedronken bij de Zwitserse bakker. Toen hebben we de trails van het cross country gebied geinspecteerd. Dick durfde het vandaag nog niet aan met zijn blessure dus hebben we dat een dag uitgesteld. Hij moest immers fit zijn voor ons uitje ‘s middags.

Het uitje ‘s middags wisten we lang geheim te houden voor de kinderen. Het leek ons namelijk iets heel bijzonders waarvoor we de opwinding niet te hoog wilden laten oplopen. We hadden dogsledding geboekt. Ergens in de bossen stonden de honden op ons te wachten. Na het invullen van de waiver (niet aansprakelijkheids papieren) en een uitgebreide uitleg werden we ingedeeld.

 

De honden waren helemaal opgewonden. Ze kunnen niet wachten op het vertrek om te mogen rennen en trekken. Ze liggen voor vertrek letterlijk  vast aan een boom en een anker in de grond. En als ze dan weg mogen lijkt het een explosie van kracht van de zes of acht krachtige honden.Daardoor mochten de kinderen ook niet alleen de slede bedienen.  Je gaat toch maar liefst met een vaartje van 10 km/u door de bergen. In dit geval langs de Cold Fire Creek vlakbij de Jellowhead trail Highway 16  net voorbij het plaatsje Tete Jaune. We werden ingedeeld bij de gids en tevens eigenaresse. Dat was eigenlijk heel leuk want zo kon je nog veel vragen. Daarbij was ze ook nog eens heel aardig en plezierig. Ze deed ook alle moeite om het ons naar de zin te maken, zodoende mochten de kinderen ook nog eens sturen. Hierdoor heb ik vaak in de comfortabele positie gezeten dat ik in de slede moest zitten. Het enige ongemak waren de sneeuw stukjes die de honden wegtrapten.  Dick heeft de hele rit van een dik uur mogen sturen en werd al snel vertrouwd met de commando’s “hike” en “woooohhhh”, oftewel gaan en stop.  Maar ook het remmen en steppen opwaarts ging ‘m goed af. 

   

  

 

Na afloop was het tijd om wat te drinken en te eten. Niet alleen voor ons maar ook voor de honden. Zij kregen kippensoep met hondenbrokken. Ze hadden het zo op.

 

De honden werden ingepakt om naar huis te gaan en wij reden een stukje terug over the Yellowhead trail.

 

 

 

Highway 16 of Yellow Head loopt van Winnipeg (Manitoba), Saskatoon (Saskatchewan) langs Edmonton (Alberta) door naar Vancouver, meer dan 30 uur continu rijden, 3000km dwars door Canada.

Even voor Mount Robson, de hoogste berg in de Canadese Rockies , zijn we gestopt bij the Rearguard falls, waar in de late zomer de zalmen zijn te zien die terug zwemmen. Ondanks dat die nu natuurlijk niet aanwezig zijn en het in de winter haast onvindbaar wordt gemaakt voor de toeristen was het prachtig om te zien. Toch weer anders dan de watervallen van gisteren.

  

Vlak voor zonsondergang zijn we weer richting Valemont gereden om te eten. Een beetje vroeg maar wij leven op Alberta tijd met een uur tijdsverschil. Zo konden we de drukte van stoere snowmobile rijders voor zijn.

 

We troffen zo’n restaurant aan waar alles fout liep met onze bestelling. Who cares, het was lekker en wij zijn in een vakantie mood.

Vera is bij thuiskomst direct gaan slapen. Zou ze dromen over haar favoriete  hond Moonshine? Of zou het een andere hond als Peanut of Limo worden?