Hot dogs, corn dogs en nu ook Sun dogs.

Na een zeer milde winter werden we vanochtend wakker  in een witte diepvries van –20 (met een gevoelstemperatuur van –30). We werden gebeld door onze Canadese vriendin dat er een Sun dog aan de hemel staat. Ik was nog maar net wakker dus direct begrijpen deed ik het niet. Dankzij Wikipedia weten we dat dit het breken van de zonnestralen is in de ijskristallen hoog in de lucht.

Het lijken drie zonnen met om de buitenste zonnen een regenboog. Zie je de hond? Nou, ik weet niet dus wat die er mee te maken heeft weet ik niet, stond niet geschreven in Wikipedia. Dick heeft dat ook niet ontdekt toen hij zo dapper was even een stukje te lopen om deze fot te maken.

Ze verwachten heel de week deze temperaturen dus wie weet worden het lijden verzacht door deze mooie natuur verschijnselen. Overigens het lijden is alleen maar buiten. Binnen zitten we gewoon bij de kachel. En als het niet hard waait merk je wonderbaarlijk weinig van de kieren in de houten huizen. Ivo wilt sneeuw shovelen om geld te verdienen dus hij moet zich wel dik aankleden. Hij staat ook nog niet te juichen.

Toen hij van de week op een avond de nieuwe kleedkamers van de Eskimo’s ging bewonderen hoefden hij niet naar een iglo. De Eskimo’s is het football team van Edmonton en zij waren erg trots op hun nieuwe accomodatie. Dick en Ivo vergaten hun Brabantse roots niet want ze blijven meer onder de indruk van de PSV kleedkamers, maar dat hebben ze natuurlijk niet hardop gezegd. Pepijn uit Woerden was erbij dus dat is dan te pijnlijk Ivo was aan het mopperen dat de houten spelersstoelen erg hard zijn.

Het was een uitje georganiseerd door één van de coaches van een nieuw op te richten football team Wolverines en het wordt nog spannend of dat gaat lukken. Wij hopen van wel. Niet te verwarren met het voetbal dat Ivo nu nog speelt in de sporthallen. Gisteren zijn we zelfs door een sneeuwstorm naar een wedstrijd gereden. Nog even en ik ga zulke uitsptapjes ook maken voor Vera’s figure skaten nu ze flink aan het trainen is voor de competities. De eerste is gelukkig niet verder dan Edmonton waar ik steeds beter de weg leer kennen. Gisteren heb ik snel en moeiteloos een rondje kunnen maken van de sportzaak waar Dick geld terug krijgt voor zijn kapotte langlauf laarzen tot aan een geweldige stoffenhal waar ik prachtige stof heb kunnen kopen voor een figure skating dress voor Vera (again). Dick heeft mijn overlocker toch goed aan de praat kunnen krijgen hier ondanks het voltage probleem. Dus mijn vingers jeuken.

Vorige week zondag hebben we zo ook nog een leuke wandeling door Edmonton ontdekt. Parkeren bij de botanische tuin en dan over een loopbrug sta je zo hartje stad waar een expositie aan de gang was.

 

Ik verheug me er al op om daar te wandelen met het bezoek dat we kunnen  verwachten uit Nederland in Maart en Mei. Kan ik meteen laten zien in welk hotel het allemaal is begonnen.

Het was meteen een relaxt einde van een rustige vakantie. De volgende ochtend moesten we terug in het ritme van vroeg op, schoolbus halen en terug in de schoolbanken. Het is goed gelukt. De kinderen waren blij hun schoolvriendjes weer te zien.

Ik was dus doorgegaan naar het consulaat voor mijn paspoort. Een nieuw paspoort lijkt onderweg te zijn. Het niet kunnen openen van de juiste internet pagina zou echt alleen aan onze computers liggen, ook die van Dick’s werk… Ik ben al wel een cm. gekrompen, hhmmm.

Paspoorten associeer je met reizen en we vonden dat dat weer tijd werd. Ik heb voor een lang weekend een korte vakantie geboekt in een cabin bij de hoogste berg van the Rockies. We kijken er naar uit.