Eindelijk heben we eens de langlaufskies kunnen onderbinden. Even verderop hadden ze (zege maar de gemeente) van alles georganiseerd op en en rond de langlauf paden voor de nieuwjaarsdag. We dachten eigenlijk dat er te weinig sneeuw zou zijn om fatsoenlijk te langlaufen maar aangezien we nu allemaal onze eigen spullen hebben aangeschaft werd ‘t eens tijd. Bovendien scheen de zon volop waardoor het heerlijk weer was om buiten te zijn.
Ivo merkte al meteen dat de schoenen die we zes weken geleden hebben gekocht alweer te klein zijn…Toch kon ons dat niet hinderen om op stap te gaan. Het viel alles mee ondanks dat het toch weer even wennen was. Gelukkig heb ik die ene boom in de bocht naar beneden nog net kunnen ontwijken. En aan de sporen te zien was ik niet de enige. Toen Ivo en Dick er nog even flink aan hebben getrokken, hebben Vera en ik ons laten verleiden om bij het kampvuur te zitten, hot chocolate te drinken en bannock te eten.
Bannock is brooddeeg met cinnamon om een stok gewikkeld die je boven het vuur houdt om te garen. Dat laatste viel niet mee als je het niet zwart wilde krijgen aan de buitenkant.
Later kwamen nog een paar buurtbewoneners rond het vuur zitten zodat we ook nog leuke gesprekken kregen. Van die buurtewoners die zelf eigenijk nog nooit het wilderness centrum hadden betreden en wij als buitenlanders zijn daar vaste klanten. Voor de duidelijkheid ik en nog nooit op de kaasmarkt in Gouda geweest.
Al dat voer gaf Vera en mij weer energie om het rondje nog eens te maken en nu bleef de boom ver van me dus dat was prettig.
Juist voor zonsondergang zijn we terug gereden en gelukkig hebben we geen moose (eland) op de auto gehad. Dat klinkt misschien raar maar vrienden van ons zijn, vlakbij, in botsing gekomen met twee mooses en het is ongelooflijk hoeveel schade dat geeft. Gelukkig liep het voor hun goed af want het gebeurt ook wel dat mensen gewond raken of erger. Om het verhaal compleet te maken. De mooses leven nog, slechts één liep er mank weg. De politie is nog op zoek geweest naar ze maar hebben ze niet meer kunnen vinden. Schijnt trouwens wel lekker te zijn dat moose vlees.
Thuisgekomen begon Vera met overgeven, uit `t niets. We gaven de bannock nog de schuld. Echter ze heeft de hele avond en een beetje van de nacht overgegeven dus een virus en/of oververmoeid zijn zal ook wel mee hebben gespeeld. Na een slechte nacht lag ze zielig op de bank en van het geplande uitje op Dick’s vrije dag, ter compensatie van een feestdag in het weekend, kwam niets terecht. De volgende dag was Vera weer helemaal fit maar moest Dick ook weer werken.
De kinderen zijn nog lui geweest van de vakantie. Weer meer films gekeken, gespeeld met vriendinnetjes, sleep-over gehad en zich gewoon ook verveeld. Ivo is zomaar spontaan gaan eten koken. Recept gezocht, marinade gemaakt en bakken maar. Dick wilt zo graag de crockpot (slowcooker) meer gebruiken zodat hij deze niet voor niets heeft gekocht een jaar geleden en Ivo heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt. Het resultaat was: brisket (klapstuk), gekookte aardappelen met jus en boontjes (“want dat doet opa Adri ook altijd”).
Even leek het erop dat hij geen tijd voor koken had want hij werd ineens mee uitgenomen door Isaac en zijn oma naar paintball. Wat was Ivo (en zijn ouders) blij dat een vriend hem kwam halen. Hij had aleens gebeld met een paar vriendjes maar zo’n initiatief nemen is toch moeilijk voor Ivo. Hij heeft toch liever dat mensen naar hem toekomen. Je ziet het werpt wel vruchten af om initiatieven te nemen. Hij heeft ook nog een paar keer toboganing gedaan hier in de buurt met een vriendje van zijn huidige school. Vroeger in Holland was dat sleetje rijden alleen zijn de sleetjes nu wat meer “fancy”. En o ja, hij heeft zelfs een spelletje ijshockey meegedaan op de ijsring hier achter. Nog even en hij gaat de Canadezen sporten nog echt waarderen, ondanks de blaar op zijn voet van zijn schaatsen. Zullen die ook alweer te klein zijn?
Dick had nog een dagje vrij genomen om naar het grote waterpark te gaan in the West Edmonton Mall. Hij had kaartjes gekregen als waardering voor het coachen van het soccerteam. En dat is niet mis want in plaats van $135 te betalen mochten wij zo doorlopen. Vera had nog een vriendinnetje meegenomen zodat het feest compleet was. Ik kreeg allemaal instructies van haar moeder mee wat zij wel en niet durft en wat wel en niet mogelijk is. Nou, deze meid met hoogtevrees, pakte mij ineens bij de hand om me mee te nemen naar de hoogste glijbaan voor een race. Zij nam de donkere en ik zou nog wat licht hebben. Voor mijn gevoel ben ik in een gesloten, nauwe, donkere buis in een vrije val, heel lang naar beneden gegleden over hobbels met een verhoogde hartslag en adrenaline gehalte totdat ik ineens in een bak met water terecht kwam die het eindpunt was.
Volgens Ivo was dit nog helemaal niet de engste en moest ik ook maar eens de glijanen proberen waarbij een vloer onder je wordt weggetrokken om gelanceerd te worden in een kurketrekker. Nou, dank je wel. Ik zat lekker op mijn stoeltje tegenover het golfslagbad een Libelle te lezen. Ik heb nog wel even de Thunderbolt op een sleetje geprobeerd. Het zag er zo simpel uit van de onderkant maar de werkelijkheid was toch wel eng.
De volgende dag zijn we maar iets rustigs gaan doen. Vera had een puzzel gekregen van de buurman. Een puzzel met een Hollands plaatje. Heel verslavend zo’n ouderwetse niet electronisch, digitaal spelletje. Het bracht meteen herinneringen terug aan de kerstvakantie bij oma Pannekoek en opa Boor. En wat blijft het leuk als het plaatje af is.
Gisteren zijn we ook met het serieuse werk begonnen. De eerste house hunting hebben we gehad. Ik zag een huurhuis op internet, op loopafstand, dat erg leek op wat we nu hebben. Het was inderdaad een zonnig huis met veel privacy maar helaas een slag kleiner dan dat we nu hebben dus dit zal het waarschijnlijk niet worden. Ik vrees toch dat we afhankelijk moeten worden van wat het bedrijf ons te bieden heeft en ambtelijk zijn ze niet maar ze kennen wel hele trage molens.
Ik heb nog wel te doen met de ambtelijke molens nu ik morgen mijn paspoort ga verlengen op het consulaat. Traag zijn ze niet en we wonen ook vlakbij maar klantvriendelijkheid moet daar nog wel worden uit gevonden. Hun internet links voor de juiste formulieren werken niet maar er wordt wel gesteld dat als ik niet met de juiste papieren verschijn mijn aanvraag niet in behandeling wordt genomen. Ik denk met een omweg de juiste formulieren te hebben. Ik heb het gevoel dat de stress factor als maar toeneemt nu ik meer met dit soort instanties moet werken sinds ik in het buitenland woon. Misschien had ik toch die kurketrekker glijbaan moeten nemen om de stress te kunnen relativeren.
