Een rare vakantie week

 

Het begin van de vakantie was vooral uitslapen en luie kinderen in huis hebben. Ivo was natuurlijk aan het nagenieten van hun City kampioenschap. Zo is er op de training van maandagavond “champagne” gedronken uit de cup voordat zij zich gingen voorbereiden op de laatste kampioenswedstrijd voor de provincie. Later hebben ze nog wel mee moeten helpen met wat huishouden: ze hebben geholpen met koken en de badkamers zijn met veel(!) water de badkamers gaan schoonmaken. Vera heeft ook nog een sleepover gehad en dat vriendinnetje is hier nog komen spelen en Ivo hebben we na veel aandringen een afspraak laten maken met Isaac om samen op de WII te spelen en rond te hangen. Dick had ook wat vrije dagen maar hij moest ook nog van alles doen thuis en voor het werk. De week was eigenlijk zo voorbij. Vera en ik hadden tussendoor nog wel tijd gevonden om naar de dvd serie Remi te kijken. Die lag hier al maanden in de doos te wachten op een goed moment. Halverwege zijn we gestopt toen de emoties te hoog opliepen. Wat een rot verhaal eigenlijk. Niets kan normaal verlopen en de ene ellende is nog niet voorbij of de volgende komt alweer. Ik denk dat we nog maar tijd moeten vinden om alleen naar het mooie einde te kijken.

Dick wist te regelen dat ik met een andere football moeder mee kon rijden naar Calgary. De coaches en de stadskampioenen werden, vroeger op de dag, in een luxe bus naar het zuiden gereden om nog te kunnen trainen.

Deze moeder was wel gewend om op een dag twee maal drie uur te rijden. Nou ik zag daar toch nogal tegenop. We hadden, met haar en haar moeder (Susan and Suzan) rustig gezelschap in de auto en reden vlot naar het Stampeders field. Dat leek ‘s ochtends anders te worden. Toen we wakker werden waren we verrast door de sneeuw. De eerste van dit jaar.

Iedereen was gespannen. En dat was misschien wel goed want het was ijzig koud met een straffe wind uit het noorden. We zaten dus weer te “cheeren” in dikke kleding onder een dikke deken.

Onze jongens speelden tegen het team de Cowboys uit Calgary en zo zagen ze er ook uit. Er leken wel reuzen te spelen in dat team. Eentje was een kop groter dan de meeste volwassenen. Hij schijnt 11 jaar geweest te zijn. Ik heb mijn twijfels en ben niet de enige. Als hij pas 11 is dan heeft hij te veel groeihormonen gehad in zijn eten of hij moet nu snel aan de anti groehormonen. Er was toch een soort van schrik aan onze zijde.

Gelukkig wist ‘onze’ Chuba snel te scoren. Zo die is binnen. Echter de giant van het andere team scoorde twee touch downs daarna. Voor het eerst in het seizoen keken we tegen een achterstand aan. Help! Ondanks deze mentale tik hebben de Sabrecats geknokt voor wat ze waard waren. Maar liefst 60 punten wisten ze te scoren, en dat is heel veel voor een finale. Echter de cowboys wisten er 78 te scoren. Onze jongens waren geknakt en dan zie je gezichten die je snel wilt vergeten.

Allemaal kregen ze een medaille mee die ons doet herinneren aan een onvergetelijke wedstrijd met een prachtig team die ons een geweldig seizoen heeft bezorgd. We hebben echt een football family gehad en dat had ik van te voren niet kunnen bedenken. Gelukkig volgen er nog twee feesten.

Ivo’s knie is nog getaped en hij slikt nog ontstekings remmers. We hebben wel het idee dat het beter gaat en hopen dat het helemaal overgaat nu hij niet meer 3 tot 4 keer in de week hoeft te trainen.

Er is nog een heel mooi verhaal over de cup die zij hebben gewonnen met het city kampioenschap. Een oud Sabrecat speler van 10 jaar geleden ligt in coma na een heel stom fietsongeluk; zijn voorwiel verloor hij in een afdaling. De dominee in het team (coach James) is met de cup naar hem toegegaan in het ziekenhuis. Toen de oud-sbrecatter dit zag(?) en hoorde gaf hij ineens het teken van ok, zijn eerste levensteken.