Vandaag begonnen we dan aan die lange reis naar Yellowstone Park in de US. Het favoriete park van Dick en mij dat we zo graag eens aan onze kinderen willen laten zien. Omdat het zo’n 1200 km bij ons vandaan is trekken we twee dagen uit voor het reizen. Dit betekent dat het aankomende lange Thanksgiving weekend niet lang genoeg is voor ons. Het was onvoormijdelijk dat onze kinderen een paar extra dagen vrij moesten nemen van school. Schande zouden we dat vinden in Nederland maar hier is dat vrij normaal. Nou voelt het voor mij nog steeds niet goed. Een heleboel excuses gaan door mijn hoofd om dit gevoel toch te kunnen veranderen. Dat het bij Vera op school alleen maar wordt toegejuicht dat je kinderen zo’n mooie ervaring wilt meegeven wisten we wel. Bij Ivo wordt er weinig over gezegd. De “hot lunch moeder” die ik vanmiddag nog hielp vertelde mij dat het ook daar vrij normaal is en wenste me een hele leuke vakantie toe. Toch liep ik met een onbehaaglijk gevoel door die school tijdens mijn rondje supervising bij de Junior High leerlingen. Daarna gingen we direct op pad. Even voor één uur gingen we op pad naar het zuiden over Highway 2. Het verliep allemaal heel soepeltjes en lang leve de dvd speler achterin.
Voor onze Trekkies aan boord hebben we die snelweg na Calgary verlaten om naar Vulcan te rijden. Voor de niet Trekkies onder ons.Vulcan is een begrip in Star Trek daar waar mr. Spock met die puntoren vandaan komt en in dat dorp hebben ze van alles bedacht dat met die science fictie serie te maken heeft.
In dit gebouw konden onze mannen dan eindelijk naast een favorieten staan.
Dick kon seven-of-nine omarmen en Ivo had zijn Geordi Laforge.
Toch wilden de mannen weer snel verder, we hadden nog een uurtje te gaan en zo heel spectaculair was het nou ook weer niet. Een uur verder door akker landschappen die niet op leken te houden. In Lethbridge hadden we een motel geboekt en dat kregen we zo gevonden. Heel handig dus. In dezelfde straat bij Denny`s gegeten om zo ons bed in te rollen. Ik ben benieuwd, Vera en Ivo liggen nu op een eigen kamer naast ons. Wel ieder in een eigen bed want dat geeft toch wel rust, hopen we.
´
