Dick is terug op zijn honk met een lading aan ontbijt- en eierkoeken dankzij Jelle die ook in Houston was (eigenlijk moet ik natuurlijk Patty bedanken). Dat maakte de avonden voor hun prettiger als “single” men. Ik ben dus ook weer single af en dat bevalt goed. Het was iedere dag druk met de kinderen om ze op tijd bij de sport te hebben en andere afspraken na te komen. Maar het is gelukt. Van de vier trainingen bij Ivo heeft hij er drie kunnen volgen en Vera was telkens ook op tijd op het ijs.
Die ene training die Ivo miste, kwam door het apparaat in zijn mond, de expander. Deze is bij hem geplaatst en we hebben uitgebreid uitleg gekregen hoe het werkt. Ik heb daar zelfs ter plekke, onder het toeziend oog van de tandarts, op een model en op Ivo moeten oefenen om het op te schroeven. De eerste avond was echt vervelend. Ivo wist niet te eten en er was een overvloed aan speeksel doordat je lijf dan denkt dat je voedsel in je mond hebt. Het slurpen dat hij moest doen ging door merg en been. Nu gaat het gelukkig beter. Praten is nog af en toe grappig maar het slurpen is voorbij en hij heeft een weg gevonden om te eten. Met behulp van een loep en zaklamp kan ik ‘s avonds het juiste gat vinden waar ik mijn pin in moet stoppen om het op te draaien.
Dan zit het weer een stuk strakker maar Ivo valt ermee in slaap. Ik denk al te kunnen zien dat zijn voortanden aan het wijken zijn, dus dat het werkt. Volgende week controle.
Vera was even minder in beeld en dat was wat moeilijk voor haar. Terwijl ze het zo goed deed toen ze even alleen thuis moest zijn als ik Ivo ging ophalen van de trainingen. Zolang ze maar gezelschap krijgt van Hannah Montana en de crew van Suite life on deck en hoe ze ook allemaal mogen heten bij het Family channel.
Nu had ik ook minder tijd om haar te bewonderen bij het schaatsen en haar solo. Ik ontmoette namelijk een moeder daar die nieuw in Canada was gekomen vanuit de Oekraine en nog niet helemaal haar weg had gevonden. Goh, dat komt me bekend voor. Het was fijn om te zien dat ik toch al aardig wat stappen verder ben en haar heb kunnen helpen door mijn ervaringen.
Vera werd vrijdag getrakteerd om een dagje vrij doordat de leerkrachten van het katholieke onderwijs een dagje naar school moesten. We hebben er maar een vrouwen dagje van gemaakt door naar de kapper te gaan en wat te winkelen. Met de bonnen die Dick kreeg voor 20 jaar trouwe dienst bij het bedrijf hebben we een nieuwe Lumix camera gekocht (voor in mijn handtas). Aangezien ik eindelijk beter de weg kan vinden in Edmonton (hoera!) heb ik tijd gehad om Ivo te brengen en te halen van school. Dat scheelt hem een lange rit met de schoolbus en kocht ik zo mijn schuldgevoel af naar hem toe (ik ben en blijf een moeder).
Toen ik daar op school kwam werd ik vriendelijk begroet door sommige moeders die ik de dag ervoor nog had ontmoet op een lunch van het kleine maar zeer goed georganiseerde fundraising team van school. Dick had verwacht dat ze mij zouden proberen te ronselen voor de fundraising en hij weet wat een haat- liefde relatie ik daarmee heb. Maar bij deze goed lopende groep hadden ze me helemaal niet nodig. ‘s Ochtends had ik nog op Vera’s school geholpen en daar weten ze niet hoe ze aan genoeg vrijwilligers kunnen komen. Wat een verscihl, de ene of de andere school. Ik heb wel een idee hoe dat zo komt maar zomaar je mening daarover geven is zo Hollands en ongewenst dat ik dat al niet meer doe. Ja, ik leer bij. Wat ik nog steeds niet begrijp waarom zo’n fundraising groep zich netjes aan mij voorstelt maar vervolgens niet mezelf laat voorstellen. Ik begon toch zo netjes uit te leggen dat" “I appreciate” dat ze zich voorstelden en toen ik even pauze nam om adem te halen en daarna mezelf voor te stellen gingen ze over op de agendapunten en ik kon mijn verhaal dus niet afmaken ?????? Aan het eind vroegen ze nog wel of ik volgende ook weer mee uit lunchen wilde gaan? Is het te prive om meteen meer over jezelf te willen vertellen. Ik heb nog wat pogingen gedaan om een meer persoonlijk gesprek op gang te krijgen maar het bleef inrichtingsverkeer.
Ik was verrast dat ik die middag meteen al een emailtje kreeg of ik ze alstjeblief uit de brand wilde helpen door op woensdag lunch supervisor te worden voor de Junior High leerlingen. Met toestemming van Ivo lijk ik nu mijn eerste baantje te hebben…
Na zo’n week kun je echt genieten van het weekend. Nu is dat ook niet zo moeilijk bij het prachtige mooie weer en de hersfstkleuren die steeds mooier te lijken worden.
Het was eigenlijk te warm om football te spelen. En het werd een verhitte strijd want onze jongens hebben de koploper flink ingemaakt en zij konden slecht tegen hun verlies.
Zondag hebben we lekker gewandeld langs de rivier valley in Edmonton.
