Voordat dan ook wij eens een kijkje mochten nemen op “papa’s werk” moesten er nog eerst foto’s gemaakt worden van het football team en de coaches.
Vera en ik hebben alvast wat voorproefjes gemaakt.
‘s Avonds op de pub night voor fundraising (daar gaan we weer) voor het football team schijnt hij ook al zo leuk gepraat te hebben met hem en zijn vrouw. Ik hoefde daar gelukkig niet naar toe maar de volgende dag kwam zijn vrouw mij dit vertellen, maar ik had dat al van Dick gehoord.
Door een strikt regiem verliep de foto shoot sneller dan verwacht en konden de jongens zich weer omkleden. Dick naar het volunteer ‘t shirt voor de familie dag van zijn werk en Ivo in een korte broek vanwege het warme weer.
Ze hadden flink uitgepakt op het bedrijf. Het was een flinke tractatie voor het feit dat ze 50 jaar in Fort Saschatchewan zijn. Bij aankomst werden we flink overladen met bonnen voor eten en attracties. Als eerste gingen we op de trein mee op het spoor waar normaal gesproken de goederentreinen rijden.
We moesten nog flink rennen want we vergaten de tijd doordat we in een goed gesprek zaten met een Olympische medaille winnaar voor bobslee rijden. En raad eens waar deze is gemaakt? In Venlo, Nederland…
Na een wat duffe treinrit waarbij we een keer op en neer zijn gegaan konden we mee op de bus met onze speciale gids Dick Verhoeven. Eindelijk zagen we ook eens waar hij bijna dagelijks naar toe gaat en in welk gebouw hij werkt. We waren nog al een tijdje onderweg want het is heel erg wijds. Het is geen wonder dat je daar maar liefst op verschillende plekken 60 km/u mag rijden, wat toch behoorlijk hard is als je bedenkt langs welke brandbare stoffen je rijdt in al die pijpen en opslagtanks. Van Dicks project zie je niet zoveel want dat is ondergronds. Wel zagen we dan eens zijn kantoorgebouw. Toch raar dat je het zo leuk vindt om te zien waar hij dan werkt.
Ondanks de vele popcorn die we al naar binnen hadden gewerkt waren we hongerig geworden en konden we ons te goed doen aan een buffet. Gelukkig waren we daar met onze vrienden, die hun geld verdienen op dezelfde sight maar voor een ander bedrijf, zodat we nog wat gezelligheid hadden.
Met een volle maag hebben we nog gewerkt aan vogelnestjes voor op de sight en tegels van klei voor een kunstwerk.
Vera heeft mijn naam ook vereeuwigd ondanks dat ik dan niet op de pay roll sta. Toevallig had ik mijn zegelring om zodat ik een mooie afdruk kon maken.
Ivo was ook erg geintresseerd in de labopstelling en die kans greep Dick natuurlijk aan.
Vera was meer geintresseerd in de spray tattoos. Samen loopt ze nu met Zoe met een tijdelijke tattoo.
Later hoorden we dat deze wel 5 – 6 weken blijven zitten. Nu maar hopen dat ze dan voor altijd genezen is van tattoos.
De volgende dag was het uitslapen en weer voorbereiden voor een football wedstrijd. De coaches waren niet zo fit van de pub night, de spelers wel. Ze speelden weer fantastisch en maakten de tegenstanders wederom dik in. Ivo’s naam werd deze keer ook genoemd door de luidsprekers. Hij blokte goed af waardoor er een touch down gescoord konden worden. Yeeeehhhh, riep deze trotse moeder en dat wordt niet eens raar gevonden.
Ik was blij dat Ivo mee kon doen. Hij heeft sinds het begin van het schooljaar regelmatig pijn aan zijn voet en soms zo erg dat hij niet kan lopen. Vanochtend hebben de huisarts en ik, in een leuk consult, de diagnose gesteld dat deze knik platvoet voet is overbelast met het vele football, dagelijks gymles en ook nog voetbal spelen in de pauzes. En niet te vergeten de groeispurt die Ivo heeft ondergaan. Het advies is nu rust en langzaam weer de belasting opbouwen. Kan ik weer even mijn vak uitoefenen. Gisteren hadden de verpleegsters van het football team het opgelost door zijn voet volledig in te tapen. Het hielp dus wel goed maar even toch maar niet meer.
Op school werd er alleraardigst gereageerd op het feit dat ik Ivo kwam ophalen voor een huisartsen bezoek. Ik hoefde me niet eens voor te stellen, ze wisten al wie ik was en natuurlijk gaat zijn gezondheid boven alles.
