Coach Bill had kaartjes geregeld voor de spelers met familie, maar ook twee schoolbussen met chaufeurs. Deze zetten ons af, in de verkeerschaos, vlak voor het stadion. Zeg maar, alsof je op schoolreisje gaat. Om dat gevoel te vergroten hebben we vooraf met z’n allen pizza gegeten in een zaaltje.
Hier zie je coach Dick die mede verantwoordelijk is voor 28 jongens die erg opgewonden waren.Voor veel Canadezen, van jong tot oud, is dit een heel normaal uitje en eigenlijk niets bijzonders. Als expats kijken daar toch anders tegenaan. Ze maken er dan ook weer een hele show van met vuurwerk, spelletjes tijdens de commercials, kleine shows, muziek en natuurlijk de cheerleaders die erg mooi werden gevonden door de jongens en op een andere manier door Vera. Nu moet ik zeggen dat “onze” cheerleaders vele acrobatische kunsten uithaalden. Die van de tegenpartij uit Calgary waren echt een categorie minder.
Na een minuut stilte in verband met de opkomende “viering” van 10 jaar 9/11 ging ineens de wedstrijd van start. Helemaal gedirigeerd door de televisie en de commercials. Vorige week speelden ze nog tegen elkaar en was het een prachtige wedstrijd voor onze Eskimos met verschillende touchdowns. Gisteravond liep het even anders. De Stampeders uit Calgary waren vanaf het begin sterker.
Tijd genoeg dus om een beetje popcorn te kopen met drank. Volwassenen natuurlijk bier en voor de kinderen voornamelijk emmers met popcorn.
Het is hier heel normaal dat er vrijwilligers achter de kraampjes staan zoals het meeste vrijwilligers werk is, rond deze avond. Iedereen moet zijn steentje bijdragen in het community gebeuren ook bij het professionele football.
Het begrip hooligans lijken ze hier ook nog niet te kennen. Ik had wel wat tegenstand verwacht want wij zaten in de verkeerde kleuren in het Eskimo vak. We zaten zelfs in de kleuren van de tegenstander, omdat dat toevallig ook de kleuren zijn van de Sabrecats uit Sherwood Park.
Op het laatst was er dan toch een touchdown van onze mannen maar die kregen Vera en ik maar half mee doordat zij net naar de wc moest. Het gejuich was tot in de wc’s te horen. Na de werkelijk touchdown was het helemaal show en feest op de tribunes en dat kregen we volledig mee.
Pas heel laat waren we weer in Sherwood Park. Bij het uitstappen keken verschillende mensen naar een groene streep in de sterrenhemel. Meteen werd er gezegd: dit is noorderlicht ga maar naar een donkere plek dan zie je meer. Dit werd onze achtertuin. Daar kregen een prachtige dansende kleuren te zien. Het was een soort van natuurlijke lasershow. Soms gaat het weer even weg om even later weer in andere vormen en kleuren op te duiken. Awesome, adembenemend bijzonder.
Foto’s konden we niet maken met onze camera’s. Om toch een idee te krijgen heb ik een paar plaatjes van internet geplukt.
Deze ontvingen we een dag later van iemand die van "onze" northern light in Edmonton foto's heeft gemaakt.
