Maandag heb ik Ivo samen met Isaac afgezet bij het outdoor center van YoWoChas bij het Lake Wabamun, zo’n 80 km ten oosten van Edmonton.
Ik had twee gespannen jongens in mijn auto op de heenreis.
Het was een snel afscheid waarbij Vera moest huilen, als enige. Ik had er alle vertrouwen in. De lodge was schoon, het was goed georganiseerd en Blizzard, hun leider, had er zin in.
In totaal waren er zo’n 96 kinderen die week, een paar koks en veel begeleiding in en om de lodge. De kinderen werden opgedeeld in kleinere groepen waarbij Ivo en Isaac in een groepje van 8 kinderen zaten: de Flizzards.
Een lange week brak aan waarbij we geen contact mochten hebben met de kinderen om heimwee problemen te voorkomen. Je mocht een email sturen. Dus dat hebben we gedaan. Het zou toch wel heel sneu zijn als Ivo als enige geen post zou krijgen. De met humor opgestelde email had hij ontvangen. Hij bleek de enige te zijn te ooit post heeft gehad. Waar doe je goed aan?
Ivo heeft heel veel gedaan: boogschieten, kanovaren, klimmen, abseilen, zwemmen, touwklimmen en spelletjes. Maar ook vlag strijken, volkslied zingen en zitten bij het kampvuur.
Het buiten slapen was op het laatste moment afgelast doordat het begon te onweren toen ze klaar waren met de tenten bouwen in het open veld.
Deze informatie kregen we half door op een tweet. Net zoals dat de meeste kinderen ‘s ochtends dapper een polardip hadden ondergaan. Zeg maar een emmer koud water uit het meer over je heen gestort krijgen om wakker te worden.
Tjonge, wat had ik graag heel even zijn stem gehoord: mam, het gaat goed hoor.
Toch had ik wel leuke dingen gedaan die week. Vera genoot van alle aandacht.
Vrijdagmiddag mochten wij ze dan eindelijk ophalen. Samen met Vera, de vader en zusje van Isaac reden we door de zeikende regen weer naar het outdoor center.
We troffen twee zeer vermoeide, vuile jongens die snipverkouden waren. Ivo kon nauwelijks meer praten maar vertelde onderweg toch veel over zijn onvergetelijke ervaringen.
Op weg naar boven naar de snelweg kwamen we nog één keer langs het waarschuwingsbord:
Op de vraag of ze volgend jaar weer willen gaan, krijgen we als antwoord: “jawel, maar dan wel met oordoppen in op de slaapzaal”. Ivo heeft zijn lange slaap echt nodig en had deze weinig gekregen doordat anderen of aan het kletsen waren of wel aan het snurken.
Vandaag regent het nog steeds, heel veel. Ivo slaapt, leest en speelt Lego.
