Op de fiets zijn we in de morgen naar de parade gegaan.
Achteraf bekeken hadden we de vouw stoelen mee moeten nemen want dat is de gewoonte hier.
Daarna zijn we naar het grote park geweest om een heleboel te zien en spelletjes te doen. Het was erg druk met hier en daar hele lange rijen, waar we niet in zijn gaan staan. Al het andere was intressant genoeg. De vergelijking met “onze” koninginne dag is natuurlijk snel gemaakt.
‘s Avonds waren daar de popconcerten en wij kozen voor diegene in Fort Saskatchewan, waar Dick zijn werk staat.
Zijn bedrijf dat daar precies 50 jaar geleden is geopend had een optreden verzorgd van Gord Bramford. Velen kennen hem niet maar het is The male artist of 2010.
Als medewerker mochten wij naar een meet and greet met hem voor het optreden. Dat blijft natuurlijk vreemd als je hem eigenlijk helemaal niet kent.
Sowieso hebben wij niet zoveel met country and western music, maar we wonen nu eenmaal op de prairies van Canada. Gelukkig hadden we ons huiswerk gemaakt dus konden we met deze aardige man een praatje maken over zijn mooie nummer My daughter’s father:
Ik heb ‘m beloofd beroemd te maken in Holland…
Het was echt genieten toen even later Dick met zijn dochter op schoot naar dit liedje luisterde, live. Het was trouwens helemaal relaxed. Midden in een park, bij een mooi podium, na een leuke dag met mooi weer kwam jong en oud zitten met zijn vouwstoeltje, of hangen op een kleed, om te luisteren naar deze man met mooie stem. De sfeer was goed. Het enige dat deed vermoeden dat hij echt beroemd is waren de vele politie- en security mensen.
Ik had Ivo op schoot (ja, we hadden nu wel aan die vouwstoeltjes gedacht) toen hij: my little guy, speelde. Ivo vond het voelbaar mooi, en dat hadden we toch niet verwacht van onze puber.
Canada day werd afgesloten met een groot vuurwerk.
