Het is einde van de week en ik zit even thuis dus heb ik tijd om te schrijven. Het is buiten weer zo glad dat we cross country skieën hebben afgezegd. De andere dagen was ik vooral druk in de weer met poetsen. Nee, het is nog steeds niet mijn hobby maar als je van die bouwvakkers over de vloer hebt gehad en je je naam kunt schrijven in het witte stof dan moet je toch echt wel aan de slag. Het goede nieuws is dat we weer een mooi plafond hebben in de woonkamer en de kinderen gebruik kunnen maken van een mooie badkamer en we hebben er alle vertrouwen in dat het waterdicht is. Er is een levenslange garantie.
Ik moet (wil) nog steeds wat schrijven over ons Indonesische buffet bij de Nederlandse club van afgelopen zaterdag. Ik heb de afgelopen dagen lopen denken hoe je toch nog iets positiefs kunt schrijven over een avond met leuk gezelschap, bij een oubollige club met veel hoempapa muziek, met eten dat okay is. Tja, eigenlijk dus niet meer dan dit. We zijn zelfs weggegaan voordat de loterij was begonnen waar we kaartjes voor hadden gekocht. De fluitende microfoons deden te veel pijn aan de oren. Het was een benefit avond voor het Rode Kruis in Indonesië dus het extra geld van onze loterij tickets konden ze vast wel gebruiken. Het was ook nog leuk dat ik weer eens mijn echte Indonesische blouse aankon en we echt Heineken bier konden drinken.
Toch doet het pijn als ik denk aan de leuke dingen die we deden met de kleine Hollandse club in Koeweit en hiermee ook een ander visitekaartje van ons land afgaven.
Zoals immigranten in Nederland bij hun oude gewoontes blijven hangen zo doen de Nederlanders dat in Canada, is onze conclusie tot nu toe. Het leuke was dat we met een tweede generatie Nederlandse immigranten aan tafel zaten die heel Canadees zijn geworden.
Eergisteren ben ik bij zo’n tweede generatie Nederlandse immigrant geweest om mijn haren te laten verven en knippen. Het was een aanrader van mijn buurvrouw en een andere Nederlandse en ik ben er blij mee. Met een mix van Engelse en Nederlandse taal heeft ze rustig en goed gewerkt. Het was ook nog in een oude buurt in Edmonton die zichtbaar artistieke mensen aantrekt dus dat maakte het nog eens boeiender.
Gisteren had Vera nog een vervelende ervaring met de buitenmuur van school. Toen ze op het ijs speelde onder de dakgoot, slipte ze en viel tegen de betonnen muur met scherpe punten. Die kindvriendelijke school heeft dus geen kindvriendelijke muur. Ze had een bloedende snee op haar achterhoofd. Thuisgekomen stopte het bloeden en ging ze haar broer pesten, ik ben dus niet meer bij een dokter geweest. ‘s Avonds reageerde ze goed op het wekken dus vanochtend met een briefje naar school voor de juf. Helemaal lekker zitten doe ik hier niet. Overigens is het heel normaal dat dakgoten afwateren op tuinen en stoepen. Ik ben er niet blij mee want wij wonen onderaan de heuvel dus je kunt wel raden hoe glad onze stoep is na een nachtvorst.
Lekker zitten doen Patty en Jelle wel in ons huis in Nederland. Ze zijn niet van een anti-kraakbeweging maar ze zijn hun eigen huis aan het renoveren. Toch wel leuk dat je vrienden nog kunt helpen op zo’n afstand. Foto’s schijnen nog te volgen.
Van de week is het ook weer af en toe heel mooi weer geweest. Je zou denken dat het lente is bij een paar graden boven nul. Echter een volgende dag kan het zo weer 20 graden kouder zijn en dan dus bitter koud.
En hoe mooi kunnen de luchten hier zijn als er wat vocht aan toe wordt gevoegd.
